Μας υποχρέωσες...

(να διαβαστεί υπό την υπόκρουση του θρυλικού άσματος/τίτλου)
Μόλις έκλεισα το τηλ. έχοντας ακούσει για άλλη μια φορά την ΠΙΟ ΗΛΙΘΙΑ ΑΤΑΚΑ έβερ... Και εκνευρίστηκα τόσο που έκατσα να γράψω ποστ... Να το πάρουμε από την αρχή όμως.

Μιλάω msn με το φίλο Π. από το μακρινό βορρά και του εκθέτω για άλλη μια φορά τη φαρσοκωμωδία που ονομάζεται «Ερωτική ζωή raccoon». Κάπου στο σημείο εκείνο που ο Χριστιανός έχει κλάσει από τα γέλια με το καινούριο νούμερο, μου λέει «κάτσε μανίτσα σε παίρνω τηλ. θέλω να τ’ ακούω αυτά λάιβ». Καβατζώνω κι εγώ τα τσιγάρα, χώνομαι κρυφά πίσω από κάτι βιβλιοθήκες (γαμιέται ο Αβραμόπουλος κι όλη η ευρωπαϊκή ένωση) κι αρχίζω να χαζογελάω ψιθυριστά για να ξορκίσω το κακό και να μην τα πάρω και κλειστώ σε μοναστήρι μ’ αυτά που μου τυχαίνουν...

Εκεί λοιπόν που κράζουμε την τελευταία δυσανεξία που με ταλαιπωρεί ο Π. ο Βόρειος σοβαρεύει και μου κάνει: «Κουνάβι κοίτα να δεις. Έχεις ένα χαρακτήρα που τον άλλο τον στέλνει...». Αρχίζω εγώ τα «Ναι με το χαρακτήρα μου τον έστειλα το ντεκολτέ το αβυσσαλέο δεν παίζει κανένα ρόλο...». «Όχι» λέει ο Π. «δεν μ’ έπιασες... Δεν το λέω για καλό... Όταν λέω τους στέλνεις εννοώ ότι τους διώχνεις...» Το raccoon αρχίζει να τραυλίζει... «Και τι κάνω ρε Π.; Πείτε μου να μη το κάνω...». «Παραείσαι ντόμπρος άνθρωπος, ξέρεις τι θέλεις κι αυτό δεν το ανέχεται εύκολα άντρας...» Το raccoon ανάβει δεύτερο τσιγάρο... «Και τι να κάνω; Να το αλλάξω; Δεν μου βγαίνει διαφορετικά...» «Να μην αλλάξεις καθόλου... Γαμώ τα άτομα είσαι... Τυχερός όποιος βρεθεί δίπλα σου!!!»

Παράααααααααλογοοοοοοοο!!!!!!!!! ΡΕ! ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ;!;!;!;!

Shit or get off the pot…

Έρχονται κάποιες στιγμές που πρέπει να πάρεις αποφάσεις. Όχι τόσο σοβαρές αποφάσεις όπως «μετά το λύκειο τι;». Άλλες σχετικά πιο απλές όπως «να ακολουθήσω το ένστικτό μου αναφορικά με το συγκεκριμένο ανάπηρο γκόμενο και να φύγω πιο γρήγορα από τον Μαύρο Χήρο μετά το σεξ* ή να μείνω να δω αν η νόσος είναι ιάσιμη;»

Παραδοσιακά, άπαξ κι έχεις τέτοιες αμφιβολίες εξ αρχής, υπάρχει λόγος. Και ακόμα πιο κλασσικά οι φίλοι σου πέφτουν πάνω σου με ενθουσιασμό Γεωργίας Βασιλειάδου (χωρίς ευτυχώς να κραδαίνουν κανάτια) και σου λένε «υπερβάλεις... απλά είναι μπερδεμένο το παιδί... κατέβασε λίγο τα standards σου...»

Είναι όμως υπερβολή αγαπητέ αναγνώστη να τα θέλεις όλα;! Θεωρείται high standard να θες κάποιον που θέλει ό,τι κι εσύ (δηλαδή «παίρνουμε την κατάσταση χαλαρά και βλέπουμε»); Και κυρίως τι γίνεται όταν πρέπει να αποφασίσεις κάποια στιγμή τι θα κάνεις; Βάζεις σιγαστήρα στις φωνούλες στο κεφάλι σου και πέφτεις σαν kamikaze φορώντας τα καλά σου; Κι αν πέσεις, πόσο γρήγορα θα ξανασηκωθείς;! Κι αν πέσεις και βρεις αυτόν στην άλλη μεριά να σε πιάσει; Και γιατί ρε γαμώτο να αγχώνεσαι για πράγματα που κανονικά πρέπει να σε κάνουν σαν λοβοτομημένο αρκουδάκι της αγάπης;!;!;!;!

Μήπως τελικά το θέμα δεν είναι να φύγεις τώρα από τη χέστρα; Μήπως έπρεπε να έχεις φύγει νωρίτερα από τις προηγούμενες;;; Μήπως γι’ αυτό δεν τραγουδάς πλέον καρδιά μου «θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό»;


*Ο σύζυγος της Μαύρης Χήρας εξαφανίζεται από τη συζυγική κλίνη με ταχύτητα 80χλμ την ώρα αμέσως μετά την εκπλήρωση των συζυγικών του καθηκόντων, καθ’ ότι τη μαντάμ του την πιάνει μια λιγουρίτσα μετά το σεξ και τρώει ό,τι βρει μπροστά της (ακόμα και το στεφάνι της). Μου θυμίζει και κάτι φίλους μου αυτό που δεν έχουν και λαίμαργες γκόμενες...