Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Where do I begin...

Σκεφτόμουν σήμερα (ωωωω!!!!) πώς είναι τα ξεκινήματα...

Υπάρχουν πολλών ειδών ξεκινήματα. Υπάρχουν αυτά που κάνεις επειδή ξύπνησες κι ένα περιστέρι φτερούγισε πάνω απ’το κεφάλι σου (Άγιο Πνεύμα για τους πιστούς). Και απλά το κάνεις. Αφήνεις πίσω καταστάσεις, άλλοτε πολύ πίσω κι άλλοτε λιγότερο, κι απλά αλλάζεις τη ζωή σου. Χωρίς συζητήσεις, χωρίς ξενύχτια και χωρίς επιβάρυνση του σηκωτιού σου...

Υπάρχουν άλλα ξεκινήματα που τα κάνεις κατουρημένος από το φόβο σου. Έχουν βρεθεί ένας σκασμός λόγοι να ξεκουνηθείς. Ένας σκασμός –ή και λιγότεροι- άνθρωποι να σε παρακινήσουν να ξεκολλήσεις από το τέλμα στο οποίο κυλιέσαι σα μακάριο γουρουνάκι στη λάσπη. Κι όταν έρθει η ώρα και ο καταλύτης και ξεκουνηθείς προχωράς με γόνατα τρεμάμενα και μάτια μισόκλειστα προς το αβέβαιο μέλλον σου (κι αν είσαι τυχερός, αυτό που σε σπρώχνει, σου κρατάει και το χέρι και σου κάνει πατ πατ στον ώμο).

Κι είναι και τα ξεκινήματα τα λεγόμενα “από Δευτέρα”... Αυτά μωρό μου δεν τα κάνεις ποτέ. Τα συζητάς σε σημείο οι γύρω σου να θέλουν να βγάλουν τα μάτια τους σα τον Οιδίποδα από την απελπισία όταν την ξανακούν αυτή τη δήλωση. Που σου λένε στο τέλος “πραγματικά σου το εύχομαι, αλλά δεν το πιστεύω”... Που μεταξύ τους σε λένε καμμένο χαρτί κι εσύ θυμώνεις για την έλλειψη εμπιστοσύνης αλλά βαθειά μέσα σου το ξέρεις κι εσύ. Άπλά δεν δέχεσαι την ήττα. Και δεν μπορείς να διανοηθείς ότι φοβάσαι τόσο. Ή ότι είσαι τόσο βολεμένο γουρούνακι... Ή ότι έχουν τόσο δίκιο οι άλλοι ότι είσαι καμμένο χαρτί.

Η διαφορά ανάμεσα στη δεύτερη και την τρίτη περίπτωση είναι ο καταλύτης. Γι’ αυτό ή παρακαλάμε να έρθει όσοι έχουμε επίγνωση του τέλματος ή ευχόμαστε να μην τον προσπεράσουμε έτσι όπως είμαστε με τις λάσπες στη μούρη...

Αυτά λέω εγώ... Αλλά από Δευτέρα θα τα φέρω όλα τούμπα... Εσύ; :)



Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Χαρμονεύρα...

-WOW!!! Posting 2 days in a row.. What’s wrong with you raccoon?!?!

-Nothing goes ok with me, so I don’t get your question darling


ΣΤΑΜΑΤΑ ΗΛΙΘΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΛΟΓΙΖΕΣΑΙ!!! ΚΑΙ ΜΗ ΣΟΥ ΜΙΛΑΣ! ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ;!


Οκ so… Το θέμα είναι αγαπητό κοινό ότι βιώνω ασύληπτη χαρμολύπη (γαμάτη λέξη η «χαρμολύπη» btw)

Για την ακρίβεια είναι χαρμονεύρα και δεν ξέρω τι πρέπει να διαλέξω...


-Είναι Παρασκευή που είναι η αγαπημένη μου μέρα

-Το φλερτ γύρισε στην πρώην (αν έφυγε ποτέ)

-Το τσίου μου κατά 99% βρήκε καλή δουλειά και θα βγούμε να τα πιούμε με τον Μ. (προ μισαώρου χοροπηδούσαμε ομαδικά στα τηλ.)

-Πρέπει να αλλάξω τα λάστιχα του αυτοκινήτου και όχι δεν μπορώ να περιμένω να έρθει η #$^$&!@$#επιστροφή φόρου...


Έχει κανείς ιδέα πώς μπορώ να το διαχειριστώ αυτό;!



ΥΓ. Το ξέρω ότι έχω καταντήσει βαρετή κοινό μου... Κάντε υπομονή... Η μην έρχεστε καθόλου... Ξέρω 'γω... Τι να πω...

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Yuck Fou!!!

- Τι να κάνουμε σήμερα;

- Δεν ξέρωωωωω... Άσε να μιλήσουμε μετά... Ή συναντιόμαστε και βλέπουμε...



- Θα τα πάρεις τελικά τα παπούτσια;

- Δεν ξέρωωωωω... Θα το σκεφτώ λίγο ακόμα...



- Τι γίνεται με τη γκόμενα;


- Δεν ξέρωωωωωω... Βγαίνουμε, μιλάμε, θα δούμε μωρέ...




- Τι να φτιάξω να φάμε;

- Δεν ξέρωωωωωω... Κάτσε αποφασίζουμε σε λίγο...



ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ! ΞΕΡΑΔΙΑ!!!


α) Δεν έχω προσωπική ζωή... Θα περιμένω έχοντας φιξάρει ότι θα βγούμε να μου ανακοινώσεις ότι τελικά «βαριέμαι μωρέ... θα κάτσω σπίτι σήμερα...»


β) Δεν είναι οικόπεδο γλυκειά μου... Είναι παπούτσια... Κι έχουμε ανεβοκατέβει 30 φορές τη Χαριλάου Τρικούπη για να τα τσεκάρεις ότι είναι ακριβώς όπως τα θες... Και μάντεψε... Όταν αποφασίσεις ότι τα θες θα έχει τελειώσει το νούμερό σου!!! ΖΩΟΝ!


γ) Άααααραξε Πασά μου... Με την ησυχία σου... Ναι... Δεν έχουμε άλλη δουλειά... Και φυσικά τελείωσαν οι άντρες... Και φυσικά είμαι σαν όλες τις άλλες... Παντελής έλειψη κατανόησης στα προβλήματά σου...


δ) Όταν τελικά για 100στη φορά θα παραγγείλουμε delivery και γυρίσεις να μου πεις «ω ρε πούστη πεταμένα λεφτά... έχω κάνει και μια μπάκα όλη δική μου» δικαιούμαι να σου κανω piercing με τα καλαμάκια από το κοτομπέικον... Νομίζω;!



Μέσα απ' την καρδιά μου...

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Βλογοπαίγνιον...

Αυτοκαλέστηκα στο βλογοπαίχνιδο του καλόπαιδου και σήμερα θα ασχοληθώ μ’αυτό...

  1. Ποιό ήταν το πρώτο βλογ που διάβασες?

Νομίζω του Oldboy ή του Pascal...


2. Ποια είναι η αγαπημένη σου εποχή?

Χειμώνας.... Όσο πιο κρύο τόσο το καλύτερο...


3. Ποιο τραγούδι σου έρχεται πρώτο στο μυαλό αυτή τη στιγμή?

«Μέχρι αίμα να βγει» του Μαχαιρίτσα... (μάλλον επειδή το ακούω τώρα)


4. Αν έβρισκες ένα τζίνι στο δρόμο σου ποια θα ήταν η πρώτη ευχή που θα έκανες?

Ενστικτωδώς θα μου έρχονταν τα λεφτά στο μυαλλό. Αλλά δεδομένου ότι έχω μια αυτοσυγκράτηση ως άνθρωπος θα ζητούσα υγεία...


5. Ποια είναι η πρώτη φορά που θυμάσαι να έκλαψες?

Λογικά έκλαψα αμέσως μόλις γεννήθηκα αλλά δεν το θυμάμαι... Θυμάμαι την πρώτη φορά που έκλαψα επίτηδες. Στα 4 μου. Τσακώνονταν οι γονείς μου, έβαλα τα κλάμματα και σταμάτησαν να φωνάζουν. Έκτοτε το χρησιμοποίησα άπειρες φορές ως παιδί για τέτοιους λόγους...


6. Αν το βλογγινγγγκ σταματούσε να είναι δωρεάν τι θα έκανες?

Πιθανότατα θα περίμενα μέχρι να βρεθεί άλλος τρόπος να δημοσιοποιώ τις βλακείες μου. Είναι βέβαιο ότι αν περίμενα πολύ δεν θα ξανάρχιζα μετά...


7. Προτιμάς να μείνεις Αθήνα ή επαρχία?

Αθήνα. Παλιότερα είχα τάσεις φυγής αλλά μεγαλώνοντας το πήρα απόφαση ότι αγαπάω την κωλοπόλη...


8. Προτιμάς τη μέρα ή τη νύχτα?

Τη νύχτα σε σημείο η ιδανική δουλειά για μένα να είναι νυχτοφύλακας, διανυκτερεύων περιπτεράς ή ιδιοκτήτης καντίνας...

Δεν δίνω πάσα πουθενά. Είμαι τόσο σπαστική.... χοχοχοχοχο

Αυτά...


Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

-άντααααα!!!!!!

30... Τριάντα... Τ Ρ Ι Α Ν Τ Α... Αν ήμουν πλάτανος θα στηνόταν ανετότατα καφενείο από κάτω... Κι ας λέει ένας φίλος (ξες εσύ) ότι αν ήμουν πλάτανος θα πήγαινα σε παιδικό σταθμό για πλατανάκια...


Καλά τα γενέθλια ήταν μπλρδμ... Με αυτό τον επιστημονικό όρο εννοώ ότι ήταν απλά ένα κέρασμα lactaκια στη δουλειά κι ένα κέρασμα μπύρες εκεί που πάμε πάντα... Θα με πεις τι έπρεπε να κάνεις δηλαδή; Πάρτυ στη Βουλιαγμένη, ή τιμητική συναυλία αλά Θεοδωράκης;! Θα σου πω όχι γιατί δεν έχω τόσο πλούσια δισκογραφία οπότε ο κόσμος θα βαρεθεί.


Ο πατέρας ρακούν στεναχωρήθηκε που δεν εορτάσαμε οικογενειακώς τη νέα 10ετία. Του είπα ότι τα μνημόσυνα κρατάνε 40 μέρες και με έβρισε...


Η καινούρια 10ετία ξεκίνησε με 4ωρο στο ΤΕΒΕ... Το καλό είναι ότι ανακάλυψα ΚΑΛΟ δημόσιο υπάλληλο, τον κύριο Θανάση (πάμε ένα κύμμα για τον κύριο Θανάση το στηλοβάτη του ΤΕΒΕ στο οποίο υπάγεται το ρακούν)!!!


Αυτά... (ακολουθεί άσμα σχετικό με το ποστ)



Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Εγώ κορίτσι μου είμαι μια χαρά...

Το ρακούν συνεχίζει να μη την παλεύει κάστανο...

Έχω πάθει κλακάζ δεν εξηγείται... Μετά από μια βδομάδα που παρακαλούσαμε οικογενειακώς ο πατέρας ρακούν να αεριστεί και μετά από 3 ραντεβού με νέο αρκούντως βαρεμένο ώστε να μας κάνει κλικ, έχω να καταθέσω τα εξής (πάμε βουλίτσες):



  • Το πιο συμπαθές γατόσογο κατοικοεδρεύει στον προαύλιο χώρο του Ιπποκρατείου. Χωρίς πλάκα δεν υπάρχουν τα συγκεκριμενα αιλουροειδή... Το ευχάριστο είναι ότι δεν έχω δει κανένα αν αντιδρά στην παρουσία τους (όχι γιατί άμα δω θα του μπιπ ό,τι έχει και δεν έχει).


  • Η χειρότερη κατηγορία ανθρώπου είναι ο καβαλημένος γκομενιάρης σεκιουρητάς. Δεν είναι ούτε μπάτσος, ούτε υπάλληλος, φοράει στολή και νομίζει ότι όλα τα θύλεα έχουν παραλύσει από τον πόνο και ψάχνουν ώμο να κλάψουν. Ένα τυπικό δείγμα αυτής της κατηγορίας είναι αυτός που μετά από 2 μέρες επισημάνσεων για άκυρο θέμα ΤΟΛΜΗΣΕ να εισβάλλει στο δωμάτιο του μπαμπά ρακούν για να επαναφέρει το θέμα σε συζήτηση. Φυσικά έπεσε θύμα συντονισμένης επίθεσης (ο μπαμπάς μαζί με το ρακούν αποτελούν φονικό δίδυμο γιατί έχουν την τάση να ανατρέχουν σε κανονισμούς και νομοθεσίες συνδιάζοντας παράλληλα ένα απίστευτα μπλαζέ και «ελατωραπολυμεκουραζεις» ύφος που έχει την τάση να αποσυντονίζει). BONUS: Ο πατέρας ρακούν ήταν μισοκοιμησμένος και μου τον ξύπνησαν...


  • Γενικώς η ρακούν φάμιλυ είναι ένα κλικ αριστερά αλλά όχι κομματικοποιημένη πλέον (στο παρελθόν έχουμε κάνει πέρασμα από παντού αλλά δεν μας άρεσε το σέρβις και μας έβαζαν δίπλα στο wc). Έτσι και το ρακούν έχει μεγαλύτερη ροπή προς αξούριστους τύπους με πέδιλα παρά προς βουπού με χόμπυ το τένις... Άρα βγήκε με ένα τέτοιο. Και οκέι καλά πέρασε. Σούπερ μη σου πω. Αλλά σοβαρά τώρα. Όταν βγάζεις γκόμενα έξω φανταστικέ αναγνώστη μη της μιλάς για τον Πουλαντζά. Δεν παίζει να το βρει ερωτικό. Κι αν το βρει σήκω φύγε. Κάποια βίδα της λασκάρησε... Ή πρόκειται περί απολύτως απελπισμένης γκόμενας...


  • Η caipirinha είναι εξαιρετική ανακάλυψη και μπράβο στους συμπαθείς Βραζιλιάνους για την εφεύρεση. Σαν mojito αλλά χωρίς να φτύνεις δυόσμους και να σου φρακάρει το καλαμάκι (δεν την δοκοίμασα πρώτη φορά αλλά την εκτίμησα τις τελευταίες μέρες)...


  • Στο τρίτο ραντεβού το χειρότερο που μπορεί να σου τύχει είναι να καταλήξεις να πίνεις και να έχεις φάτσα απέναντι την πρώην του συνοδού σου. Ναι... Συνέβει κι όποιος θέλει το πιστεύει. (Ο συνοδός σχολίασε: «θα μπορούσες να εμπνευστείς για άρθρο απο αυτό το σκηνικό»... Και όχι δεν ξέρει για το βλόγι)


Για όσους ενδιαφέρονται ο μπαμπάς τελικώς μας έκλασε κανονικά και για την ακρίβεια σήμαναν κανονιοβολισμοί για εορτασμό του γεγονότος...




Ακολουθεί το άσμα που χαλαρώνει τις τελευταίες μέρες τη γράφουσα:


Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Χάπυ μπέρθντει βλογάκι...

Έκλεισε ένα χρόνο το βλόγι και δεν το πήρα καν χαμπάρι... Το πήρα δηλαδή καθυστερημένα αλλά δεν άντεχα να γράψω...

Διαβάζω την πρώτη ανάρτηση και σκέφτομαι ότι ένα χρόνο μετά είμαι σε εντελώς διαφορετικό μουντ... Κουρασμένη όσο δεν πάει, δεν με ενδιαφέρει καν να κάνω σχέδια πέραν των δύο ημερών. Ξαλαφρωμένη βέβαια γιατί το ρεκτιφιέ του πατέρα ρακούν πήγε καλά. Μάλλον μου έφυγε η ένταση και είναι κάτι παροδικό. Επιπλέον το βλόγι κατόρθωσε να αποκτήσει ένα αναγνώστη που είναι και καλοπαιδιαλλά... Θενκς φορ δε σαππόρτ ρίντερ...


Πλησιάζουν και τα γενέθλια... Το ρακούν τριανταρίζει... Αν ήταν πλάτανος θα στήναν καφενείο από κάτω...


Κόψαν και το κάπνισμα τελείως... Δε βαριέσαι... Θα κάνουμε και γνωριμίες. Φαντάζεσαι να ήμασταν Νέα Υόρκη και να μην επιτρέπεται να πάρεις το ποτό σου έξω;!


Αυτά. Πάω να συνεχίσω το κολοβάρεμα στο φατσοβιβλίο...