Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Αθήνα 29/6/2011

Θέλω απλά να καταγράψω μερικές εικόνες και σκέψεις.

· 9 και κάτι το πρωί κατεβαίνουμε με μάνα και πατέρα την Ερατοσθένους. 2 νεαροί μαζεύουν τούβλα και πέτρες από τα μπάζα μιας οικοδομής και κατηφορίζουν προς την Β.Κων/νου. Μια γυναίκα τους φωνάζει ότι αυτό που κάνουν είναι απαράδεκτο κι αυτοί της απαντούν «Εσύ μας έφτασες εδώ μωρή. Βούλωσ’το τώρα...»

· 9:30 φτάνουμε στο Καλλιμάρμαρο. Μα καφέδες και τσιγάρα στο χέρι. Γύρω δεν υπάρχει ψυχή. Έχει γίνει ήδη χρήση χημικών. Διμοιρία από απέναντι έρχεται και μας διατάζει να φύγουμε από το πεζοδρόμιο και να πάμε απέναντι. Αρνούμαστε. Μας σπρώχνουν. Η μητέρα μου κάθεται κάτω. Ο Ματατζής λέει «αυτή συλλαμβάνεται». Ο πατέρας μου βάζει τα κλάμματα κι αρχίζει να τους φωνάζει «δεν μπορεί αυτή να είναι η χώρα μου». Επιχειρούν να σύρουν τη μάνα μου κι αρχίζω να ζητάω τα στοιχεία τους, ενώ με σπρώχνουν. Τελικά μένω μαζί της λέγοντας «Συλαμβάνομαι κι εγώ μαζί με την κυρία». Ο πατέρας απέναντι απομονωμένος από τη διμοιρία μουρμουράει κλαίγοντας «σας μάθαινα γράμματα 35 χρόνια». Χτες ήταν η γιορτή του.

· Αμαλίας 3:00 το μεσημέρι. 60αρης αρχίζει να φωνάζει σε Ματατζή: «Τα παιδιά σου τα δέρνεις; Το δικό μου γιατί το δέρνεις; Ποιον χτυπάς; Τη μάνα σου; Τον πατέρα σου; Τους συγγενείς σου; ΤΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ;! ΠΡΟΔΟΤΗ»

· Αμαλίας 4:00 περίπου. Έχουν κολήσει σ’ ένα τηλεβόα το ραδιόφωνο. Ακούμε την ψηφοφορία. Η σιγή νεκρική.

· Φιλελλήνων 6:00. Τραβάω φωτογραφίες. Έρχεται ένας πιτσιρικάς 20κάτι και μου λέει «Θα με βγάλεις μια φωτογραφία; Θέλω κάτι να θυμάμαι ότι ήμουν εδώ σήμερα». Σηκώνω τη μηχανή να τον βγάλω και του λέω γελώντας «Αλλιώς θα το ξεχάσεις;». Μου απαντά «Δίκιο έχεις» και φεύγει τρέχοντας να βρει τους φίλους του.

· Αμαλίας και Όθωνος 8:00. Οι διμοιρίες έχουν μαζευτεί εκεί και ρίχνουν άνευ λόγου χημικά στους ελάχιστους που έχουν μείνει. Έτερος πιτσιρικάς τους φωνάζει «Γιατί δεν αυτομολείτε ρε γμτ;! γιατί;!». Τους κοιτούσε σαν να περίμενε κάποιο λογικό επιχείρημα για την παρουσία τους εκεί.

· Αμαλίας περασμένες 8:00. Με τη μάσκα και τα γυαλιά κολύμβησης για να αντέξω τα χημικά επιχειρώ να περάσω κατά μήκος της Αμαλίας παρέα με τον Η. Με ορατότητα περιορισμένη ανάμεσα από τις διμοιρίες. Ένιωθα αγνό φόβο. Τον είχα πιάσει απ’ το χέρι και του έλεγα «μη πηγαίνεις γρήγορα, μην απομακρύνεσαι». Ένιωθα σαν να περπατάω δίπλα σε άγρια, επικίνδυνα ζώα. Με έμφαση στο «επικίνδυνα».




Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Ζω...

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ φανταστικέ αναγνώστη. Και μιλάω στον ενικό γιατί όπως πάει το πράγμα το βλόγι θα έχει γίνει πριβέ παράσταση σα κάτι παλιές εποχές που έγραφα για το καλόπαιδο και δεχόμουν και παραγγελιές. Τέσπα.


Κάτσε να θυμηθώ πού σε άφησα την περασμένη φορά. Α! Πλατεία. Ναι ακόμα εκεί είμαστε. Στο περίπου βέβαια γιατί με τις πλάκες σκεύρωσα η μεγαλοκοπέλα. Πάντως είναι εξαιρετικό το πώς αλλάζει η θεματολογία των συζητήσεών σου. Από κει που συζητάς για κάνα γκόμενο και τι θα βάλλεις στη βάπτιση του γιου της φίλης σου, περνάει ο γκόμενος δίπλα σου στο Σύνταγμα και δεν ασχολείσαι, γιατί ανταλάσσεις με έναν άσχετο απόψεις για την αντιμετώπιση των σύγχρονων δακρυγόνων. Όταν δε σε καλεί η φίλη τηλεφωνικώς στη βάπτιση, σκέφτεσαι πώς θα προλάβεις να κατέβεις στο πανευρωπαϊκό μετά. Priorities αναγνώστη μου που λέμε και στο τιμημένο Πωγώνι... Priorities


Κατά τα λοιπά όταν δεν είμαι Σύνταγμα παρέα με τον Καίσαρα να κάνουμε ντουέτο ως φακλάνοι (όπου Καίσαρας: λιγότερο προβεβλημένος, χοντρός αδέσποτος) κάθομαι και βλέπω εμμονικά σειρές και καρτούν. Προ μιας εβδομάδας τελείωσα την Κάντυ Κάντυ αγαπημένε αναγνώστη για να καταλήξω ότι όλα τα προβλήματα της σύγχρονης γυναίκας απορρέουν από αυτή τη σειρά. Και εξηγώ:

1) Όσο γκόμενα και να είσαι ο τύπος που γουστάρεις θα γουστάρει τη χαζή ξανθιά (που μπορεί να είναι και κολλητή σου).

2) Αν βρεις καλό παιδί θα σου πεθάνει πέφτοντας απ’τ’άλογο (στην καλύτερη)

3) Θα πας και θα κολλήσεις μ’ένα αγενέστατο μαλάκα ο οποίος θα σε παρατήσει στα κρύα του λουτρού για να ζήσει τ’όνειρό του.

4) Ο ίδιος μαλάκας θα επιστρέψει (πάντα επιστρέφουν) για να σε ξαναπαρατήσει αφού γαμήσει την ψυχολογία σου κι αφήσει κάποιο άλλο θύμα ανάπηρο.

5) Στην τελική πάλι με φίλους σου θα μένεις στο τέλος μη σου πω και με τη μάνα σου (ή την καλόγρια που σε μεγάλωσε).

6) Καλό είναι στη διαδικασία να έχεις ένα pet για να λες τον πόνο σου (παρεπιπτόντως τα ρακούν ζουν καμιά εικοσαριά χρόνια – στην Κάντυ Κάντυ τουλάχιστον).


Αφού τελείωσε η ιαπωνική μάστιγα ξανάρχισε το true blood στο αντένα οπότε τώρα βρήκα άλλο κόσκινο. Για τα βαμπίρια θα τοποθετηθώ σε άλλο ποστ όμως γιατί ήδη έγινε σεντόνι αυτό.


Σε φιλώ λατρεμένε εναπομείναντα αναγνώστη.



Λαλά επαναστατικό:


Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Πάμε πλατεία!

Είχα πει κάποια στιγμή ότι εδώ μέσα πολιτικά σχόλια δεν θα κάνω. Μαλακίες είπα και θα σου το εξηγήσω αγαπητέ αναγνώστη.

Σήμερα κλείνει μια βδομάδα που συμβαίνει κάτι εντελώς καινούριο. Κόσμος εντελώς άσχετος μεταξύ του κατεβαίνει κάθε μέρα σε μια πλατεία. Κάθεται κατάχαμα και ακούει. Όταν λέω ακούει, ακούει τους πάντες. Τον γραφικό του καφενείου, τον χαζούλη της γειτονιάς, τον φλώρο του Κολωνακίου και το αναρχοκομμούνι του αυτοδιαχειριζόμενου πάρκου. Κι όχι μόνο τον ακούει. Άμα κάνει κανείς να τον διακόψει, θίγεται σαν να διακόπτουν τον ίδιο. Αν ο ίδιος πάει να διακόψει θα δει χέρια σηκωμένα από κάτω να του γνέφουν να σταματήσει και να σεβαστεί τη διαδικασία και τους συμμετέχοντες. Και πρώτη φορά στα χρονικά νιώθει μέρος μιας δημοκρατικής συνέλευσης και άξιος της διαδικασίας της.

Η όλη διαδικασία είναι φανταστική. Φυσικά τα αίματα βράζουν που και που αλλά στην τελική και πρωτόγνωρο είναι αυτό και δεν το διαχειρίζεται ο Έλληνας εύκολα το αμεσοδημοκρατικό μοντέλο...

Σαφής πολιτική βάση ακόμα δεν έχει τεθεί. Η ανυπόμονη φύση μου λέει κακώς, αλλά πολλοί λένε ότι θα προκύψει. Δεν διαφωνώ... Θα προκύψει. Ο ίδιος ο κόσμος το πάει προς τα ‘κει.

Από την πρώτη μέρα μπλέκω σε συζητήσεις με “αντιφρονούντες”. Στην αρχή τσαντιζόμουν. Διαφωνούσα, προσπαθούσα να πείσω για τα θετικά των όσων βιώνω. Το γεγονός ότι αφ΄ενός οι “αντιφρονούντες” δεν έχουν πατήσει στην πλατεία, ότι εγώ σωματικά τουλάχιστον είμαι πολύ κουρασμένη κι ότι μπορώ να συζητήσω με άλλους που πραγματικά καταλαβαίνουν πόσο σημαντικό είναι αυτό που πραγματώνεται, με ηρέμησε. Αν δεν θέλουν, ποτέ μην έρθουν. Αν έρθουν, είναι καλοδεχούμενοι. Πραγματικά νιώθω ότι αυτοί χάνουν.

Ένα πράγμα δεν ανέχομαι. Να μου λένε ότι είναι άχρηστο όλο αυτό. Όχι γιατί πιστεύω ότι θα ανατρέψουμε την κυβέρνηση ή θα αλλάξουμε το πολιτειακό και πολιτικό σκηνικό (αυτό απλά το ελπίζω). Αλλά γιατί δεν μπορεί να είναι άχρηστο ένα σκηνικό που ο καθένας μιλά για τις συνθήκες υπό τις οποίες ζει, για τους φόβους του για το μέλλον, για τα όνειρά του. Ακόμα κι αν σε μια μέρα, μια βδομάδα, ένα μήνα έχει λήξει εμείς θα θυμόμαστε ότι ήμασταν εκεί.

Γιατί σου είπα στην αρχή ότι έλεγα μαλακίες; Γιατί τελικά δεν γίνεται να μιλάς για τον εαυτό σου και να μην αρθρώνεις ΚΑΙ πολιτικό λόγο. Καταλήγεις “χαρούμενος και ακίνδυνος”... Αυτό είπα χτες στη συνέλευση ;)

Α! Και να μη το ξεχάσω. Στην πλατεία έχει αρχίσει να διαμορφώνεται "τράπεζα χρόνου". Ξεκίνησε από την Αργεντινή. Στο Βόλο λειτουργεί ήδη 2 χρόνια επιτυχημένα. Δες εδώ! Αν ψήνεσαι στείλε μου mail και δεν θα σε χρεώσω...