Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Σκέφτομαι και γράφω

Θέμα: Πώς περάσατε τα Χριστούγεννα.

Φέτος τα Χριστούγεννα τα πέρασα μπλρδμ. Με τον άκρως επιστημονικό αυτό όρο εννοώ ότι ήταν αυτό το «συμπαθητικά» που το λες και στάζει τ’ αχείλι σου βαρεμάρα.

Ρεβεγιόν κάναμε σε φιλικό σπίτι. Είδα την εξ’ Αγγλίας κολητή και δεν τη γνώρισα. Ξέρεις πώς είναι να ξέρεις κάποιον χρόνια και να τον κοιτάς στα μάτια ενώ τον ακούς και να σκέφτεσαι «I cast you out! Unclean spirit!»… Άσχημο είναι κοινό μου... Θα μου πεις το ίδιο σκέφτεται κι ο άλλος πιθανόν για σένα αλλά πρώτον εγώ για τα δικά μου Χριστούγεννα γράφω και δεύτερον σου είπα να μη μου πηγαίνεις κόντρα.

Έφυγα τρέχοντας από το ρεβεγιόν για να πάω να πιω σαν άνθρωπος. Οκ χαζό ξενύχτι. Τέλος. Ούτε άσχημα, ούτε καλά. Απλά χαζό ξενύχτι...

Ανήμερα ξύπνησα νωρίς. Για την ακρίβεια σούρθηκα για γουρουνόπουλο με 3 ώρες ύπνο. Ο αδερφός υπέφερε σ’όλο το τραπέζι γιατί δεν μπορεί να βλέπει σφαγμένα ή/και ψημένα γουρουνόπουλα. Τον έστειλαν να φέρει τη λαμαρίνα και μόλις την είδε άρχισε να κατεβάζει καντήλια χριστουγεννιάτικα. Τώρα το θέαμα ενός δίμετρου μουσάτου ντουλαποειδούς να φρικάρει με το ψητό ακροβατεί ανάμεσα στο γελοίο και το θλιβερό... Μάλλον του έχει μείνει το τραύμα από το Babe το γουρουνάκι...

Μετά το φαΐ είπα να κοιμηθώ σα ζώο αλλά κόλλησα στο φατσοβιβλίο... Το βράδυ μαζωχτήκαμε να παίξουμε επιτραπέζια εγώ και 2 ζευγάρια γεγονός που ήταν μεν διασκεδαστικό λόγω επιτραπέζιων αλλά εγώ θα πρότεινα να μη το επαναλάβετε το σπίτι.

Χτές ήταν μια τυπική Κυριακή γεμάτη Κυριακίλα.

Σήμερα ήρθα γραφείο κι απλά παρακαλάω να μην είναι και η πρωτοχρονιά μπλρδμ...

Τελικά το χειρότερο με τις γιορτές είναι ότι μπαίνεις σε μαλακισμένο τριπάκι που ΠΡΕΠΕΙ να περάσεις γαμάτα... Το ξέρω ότι κακώς μπήκα... Γι’αυτό το γράφω...

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Ε ποτέ...

Attention please:

ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΩ ΚΕΦΙΑ

(κλείστε το στόμα αγαπητό κοινό με τον κολόκαιρο που έχει ακόμα κυκλοφορούν οι καλοκαιρινές υπέρβαρες μύγες – σταδγιάλα σα να κανω Χριστούγεννα στη Μελβούρνη νιώθω)

(επανέρχομαι στη δήλωση)

Τα καλοδιαθεσόνια του Raccoon έχουν κάνει τρελό limit up. Ορκίζομαι δεν έχω πάρει χάπια (ουτε καν τα muscoril για τη μέση). Δεν έχω κανένα απολύτως λόγο να νιώθω τόσο καλά.

Προ μισής ώρας κανόνισα το μεγάλο service του θρυλικού τουτού το οποίο λιγότερα από 500 σιγά να μη μου βγει + τη βλάβη του παραθύρου + 220 τα τέλη κυκλοφορίας.

Σε μία βδομάδα από τώρα τελειώνει η σύμβασή μου. Το μπλοκάκι που με τόσο κόπο θεώρησα προ μηνός ίσως να μη ξαναδεί μελάνι στις τιμημένες σελιδούλες του.

Ο Μ. περνάει serious κατάθλιψη και έχω φτάσει να παρακαλάω για να τον δω.

Η μόνη συζήτηση που γίνεται στο σπίτι (δεν εννοώ στο δικό μου – εκεί μόνο νιαρ απο το παιδί ακούω) είναι για την οικονομική κρίση, τα χάπια του πατέρα και το εφάπαξ (επίσης του πατέρα).

(διαβάζω και ξαναδιαβάζω το ποστ και πραγματικά απορώ που είμαι καλά)

(συνεχίζω)

Δεν έχω κανονίσει τίποτα απολύτως για Χριστούγεννα ούτε και με βλέπω να κανονίζω όπως τους κόβω όλους.

ΑΛΛΑ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΩ ΚΕΦΙΑ ΚΑΙ ΠΑΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΔΩΡΑ!!!



Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Αταξία 2


  • Γαμάτο... Θα το κάνω μπλουζάκι να το φοράω όποτε βγαίνω με τη Ντίνα: “Your knight in shinning armor turned out to be a loser in aluminum foil”
  • Γιατί άμα ο γκόμενος είναι ΘΕΟΣ (ήλιος καλοκαιρινός) εμένα δεν μ’ενδιαφέρει καθόλου; Μήπως επειδή προτιμώ χειμώνα;
  • Η μαλακία που ανεβοκατεβάζει το παράθυρο του αυτοκινήτου ξέρει κανείς από το κοινό μου πως λέγεται; Και κυρίως πόσο κοστίζει να την αντικαταστήσεις;
  • Γαμιέται η Σουηδία, τα Ικέα και τα σουηδικά κεφτεδάκια (σόρρυ γιατρέ μου nothing personal). Αφού δεν μου πάει ο πολιτισμός γιατί τα κάνω αυτά;
  • Αμα καείς στο χυλό δεν φυσάς το γιαούρτι... Κυκλοφορείς με πολύ καυτό χυλό σε νεροπίστολο... Ζητείται χυλοπίστολο.
  • Πάντως με μια βόλτα μακρινή ξεχνιέσαι... Να δες:

  • ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Αυτό το πράγμα που ένεκα Χριστούγενα και ο κακός μας Χρόνος σε θυμούνται όλες οι άδικες κατάρες/επίδοξοι/παρολίγον/αλλοκακοναμημασβρει γκόμενοι πρέπει να απαγορευτεί διά νόμου. Μωρό μου σε άντεξα το πολύ 2 κρεβάτια. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι σε θέλω για γούρι την Πρωτοχρονιά;!


Πάρε κι ένα λάλά κοινό μου!

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Χριστουγεννιάτικο βλογοπαίγνιο

Το λατρεμένο κορίτσι με τα σαδομαζό βίτσια και το στόμα οχετό προσκάλεσε σε βλογοπαίχνιδο και σιγά να μην το έχανα με τη συγγραφική ανομβρία που με δέρνει. Πάμε:


1) Τι σημαίνουν Χριστούγεννα για εσάς;
Άδεια, ξενύχτια, μεσημεριανοί καφέδες.



2) Η Άγια Νύχτα που και πως θα θέλατε να σας βρει;
Σπίτι με φίλους κι επιτραπέζια. (party animal!)



3) Που θα θέλατε να πάτε αν σας δυνόταν η δυνατότητα να στολίσετε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο??? (εκτός από το σπίτι σας)
Δεν στολίζω καν στο σπίτι μου. Ίσως να έμπαινα στον κόπο για κανένα παιδάκι που δεν έχει τη δυνατότητα μόνο και μόνο επειδή θυμάμαι πόσο το λαχταρούσα εγώ μικρή



4) Που θα λέγατε τα κάλαντα;
Στη γιαγιά μου;!



5) Τι είναι αυτό που δε μπορέσατε να κάνετε κάποια Χριστούγεννα και θέλετε να κάνετε;
Να βρω ένα σοβαρό καρεδάκι για χαρτιά



6) Υπάρχει κάποιο άτομο που θα θέλατε να ζητήσετε
συγνώμη για κάτι άσχημο που κάνατε και ποιο είναι αυτό;
Όπως είπε και η “γαμάει και δέρνει”, θα ζητήσω συγνώμη από τον εαυτό μου. Έτσι για αλλαγή ρε αδερφέ!



7) Κάνετε δώρα την περίοδο των Χριστουγέννων ή και εκτός της περιόδου αυτής;
Ναι και ναι. Αν και συνήθως τα δώρα τα κάνω σε άσχετες φάσεις



8) Υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;
Ποιος ρωτάει; Εγώ που googlara κάτι βρήκα



9) Ποια είναι τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής σας και ποια τα χειρότερα ως τώρα;
Για καλύτερα δεν μου έρχεται κάτι. (παθέτικ) Λογικά τα παιδικά μου. Για χειρότερα του 2005.



10) Τι σας φέρνει στο μυαλό ο Εμπενίζερ Σκρουτζ;
Συνειρμικά μου φέρνει τον Σκρουτζ ΜακΝτακ.



11) Και τι το κοριτσάκι με τα σπίρτα;
Σοβαρά τώρα αυτό είναι παιδικό παραμύθι; Πόσα ενοχικά σύνδρομα προκαλεί σε παιδάκια πείτε μου!!!



12) Θα θέλατε να βάλετε έναν προσωπικό στόχο αυτά τα Χριστούγεννα και να τον εκπληρώσετε μέχρι του χρόνου και ποιος είναι αυτός;
Να καταφέρω για άλλη μια χρονιά να μη καταλήξω στα ψυχοτρόπα.



13) Ποιο τραγουδάκι λέτε αυτές τις μέρες;

Αυτό:





14) Γαλοπούλα ή κάτι άλλο αυτές τις μέρες;
Οτιδήποτε άλλο.



15) Τι πιστεύετε…οι ευχές των Χριστουγέννων πραγματοποιούνται;
Όχι. Κι αυτά είναι αμερικανιές. Άντε μάθαμε όλοι.



Παίξτε όσοι θέλετε. Ήμεθα βλόγι δημοκρατικό (και δεν δημοκρατούμεθα)...


Δώρο βιντεάκι εορταστικόν:


Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Shall we dance? No!

Αγαπητό κοινό όπως έχω αναφέρει κάποια στιγμή ένα από τα hobbies του raccoon είναι το tango.


Τις προάλλες λοιπόν που βρέθηκα σε ένα tangoπάρτυ και για άλλη μια φορά μάτωσα τα ποδαράκια μου, μου ήρθε ιδέα για ποστ. Και το ποστ αυτό είναι:


Είδη tanguerων που χαλάνε τη διάθεσή σου (κι ενίοτε το penticure σου):


  1. Ο λιγούρης: Συνήθως μεσήλικας και ατσούμπαλης εμφάνισης (αν και ο πλέον σεσημασμένος στο χώρο είναι 30αρης). Θα έρθει με αδιάφορο ντύσιμο – ίσως λίγο πιο casual απ'το κανονικό – ως επί το πλείστον χωρίς παρέα. Θα χορεύει μόνο με τις ωραίες γκόμενες και θα επιδιώκει κιόλας να εντοπίζει αρχάριες ή/και κοπέλες που δεν ξέρουν καθόλου να χορεύουν, τις οποίες θα επιχειρήσει να αναδείξει επιτόπου (συνήθως φέρνοντάς τις σε εξαιρετικά δύσκολη θέση). Αφού θα σε τραβολογήσει 2-3 χορούς και σου πιάσει συζήτηση για τη σχολή που πηγαίνεις (και σίγουρα είναι και φίλος του δασκάλου σου) θα σου προτείνει να κάνετε μαζί πρακτική. Οι έμπειρες χορεύτριες τον αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι.


  1. Ο καβαλιέρος gps: Συνήθως σχετικά αρχάριος και μούσκεμα στον ιδρώτα. Θα σε χορεύει και παράλληλα θα σου αναλύει τη χορογραφία που θα ακολουθήσει “Σε 5 βήματα θα σου κάνω γύρο”. Συνήθως μεταξύ των τραγουδιών θα σου κάνει ερωτήσεις όπως “Είσαι οκ με το κράτημά μου;” “Να δώσω περισότερο lead στον κορμό μήπως;” Γενικώς δεν θα σε εκνευρίσει απλά θα βαρεθείς λίγο...


  1. Ο pro: Συνήθως με πλήρες κουστουμάκι και λουστρίνι τανγκοπάπουτσο. Αν δεν σε έχει πετύχει στα τελευταία τρία tango camps δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να σε χορέψει. Βασικά αν δεν είσαι φίλη του και δεν μπορείς αποδεδειγμένα να κάνεις παπάδες δεν πρόκειται να σε χορέψει. Μοναδική εξαίρεση να είσαι μαθήτριά του.

  2. Ο καβαλιέρος Πάπας: Συνήθως με στραβωμένη μούρη και χωρίς ρυθμό. Δεν κάνει ποτέ λάθη. Απλά είναι γκαντέμης και πέφτει σε αρχάριες ντάμες που δεν ξέρουν να πάρουν τα πόδια τους και να καταλάβουν τις φιγούρες που τους δίνει. Αν χάσεις τη φιγούρα θα συνεχίσει να την επαναλαμβάνει μέχρι να την πετύχεις όπως τη θέλει. Όταν κάνεις λάθος (ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΕΣΥ ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ) κατεβάζει τα μούτρα του, σου τη λέει και σε ρωτάει αν είσαι αρχάρια και γιατί δεν του το είπες. Ένας τέτοιος χτες μου μάτωσε το πόδι και με ρώτησε ειρωνικά πόσο καιρό χορεύω. Τελικά όταν αποδείχθηκε ότι χορεύω τριπλάσιο καιρό απ' αυτόν εξαφανίστηκε...


Υπάρχουν κι άλλες κατηγορίες απλά αυτές έχω φρέσκες από χτες. Κι επίσης μπορεί κανείς να εντάσσεται σε περισσότερες από μία κατηγορίες.


Τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες...


Το αγαπημένο μου:


Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Περί λύκων...

My dear friend you have a problem when it comes to relationships. You ‘ve been a lonely wolf for way too long. You just can’t put up with bullshits like the rest of us

Μεγάλη κουβέντα. Μου την είπε ένας σοφός Αιγύπτιος νεφρολόγος ένα βράδυ πού ‘βρεχε (πού ‘βρεχε μονότονα – JoaN πολύ παρέα σε κάνω μικρή μου και θα σε κόψω). Όταν μου το είπε εκείνο το βράδυ (που η βρόχα έπεφτε ραιτ θρου – ΦΤΟΥ!) είχα νιώσει πολύ γαμάτα. Τύπου «εγώ είμαι η νέα γυναίκα σαλαλα» κι όχι μια κυράτσα που την τρέχει ο Πασαείς και ο κάθε Παναής.

Μεγαλώνοντας καταλαβαίνω ότι το πρόβλημα δεν έγκειται εκεί ακριβώς που το εντόπιζα εγώ με τη σοφία των 25 Σεπτεμβρίων μου. Αυτό που ο σοφός Αιγύπτιος νεφρολόγος εννοούσε το κατάλαβα απολύτως τώρα.

Όταν έχεις μάθει να είσαι μόνος σου, και να περνάς καλά μόνος σου, βρίσκεις ένα τρόπο να είσαι κατά το δυνατόν αυτάρκης συναισθηματικά. Οκ σου λείπουν κάποια πράγματα αλλά κοιτάς να τα καλύψεις από φίλους και περαστικούς.

Κι όταν μια ωραία πρωία (για την ακρίβεια βράδυ που δεν έβρεχε αλλά κουβάλαγα ομπρέλα) μπάζεις κάποιον στη ζωή σου αναγκάζεσαι να του βρεις κάπου χώρο να εγκατασταθεί. Κάνεις στην πάντα τιπτ γνωστούς του σαββατοκύριακου, κάνεις αίτηση με χαρτόσημο σε κολλητούς για να σου χορηγήσουν συγχωροχάρτι, και αναγκαστικά σταματάς να είσαι εντελώς αυτάρκης προκειμένου να βρει κι ο άλλος κάποια ανάγκη να καλύψει. Οκ δεν το κάνεις αμέσως το κάνεις σιγά σιγά. Κι είναι και μεγάλη παραχώρηση. Κι ενώ χαίρεσαι καπάκια είσαι και χεσμένος πάνω σου.

Enters the good doctor

Ο άλλος όμως δεν σε παίζει έτσι... Μπαίνει μέσα αράζει αλλά σου κάνει μόνο επισκέψεις κατ' οίκον. Εσένα δεν σε αφήνει ούτε μέχρι το wellcome mat να φτάσεις. Κι εκεί ο λύκος σου τα παίρνει κράνα. Σου λέει «Κάτσε ρε φίλε. Γενική καθαριότητα έκανα. Πέταξα τόση σαβούρα που μετά βίας και μετά mesulid στέκομαι». Και ρίχνει 5 φάσκελα και φεύγει.

Θα μου πεις αγαπητέ ανγνώστη «σιγά ρε κοπελιά τον τροχό ανακάλυψες; Όλος ο κόσμος έτσι είναι». Θα σου πω κατ’αρχάς να μη μου την πολυλές γιατί φορτώνω άσχημα και βρίζω σα βαρκάρης. Και θα συμπληρώσω ότι οι λύκοι κάνουν baby steps. Κανουν ένα. Περιμένουν τον άλλο. Αμα ξεκουνηθεί ο άλλος κάνουν άλλο ένα. Και πάει λέγοντας. Άρα με το παραμικρό ατόπημα, με το πιο μικρό καθυστερημένο πισογύρισμα τα παίρνεις. Και φεύγεις.

Ναι όπως κατάλαβες τα πήρα κι έφυγα. Λίγο ζεματισμένη. Αλλά έχω μείνει πολύ καιρό μόνη μου για να κάθομαι να περιμένω στο wellcome mat...


αυτό που ακούω ξανά και ξανά γράφοντας το ποστ:



Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Παλιμπαιδίζοντας...

Πάντα έλεγα ότι παλιμπαιδίζω ανησυχητικά. Δεν το έκανα πάντα. Μετά τα 25 μου ήρθε ο ντουβρουτζάς (tattoos, piercings, ντύσιμο κλπ). Πιο πριν μικρομεγάλιζα. Όχι ότι φορούσα τα ρούχα της μαμάς μου (που καμιά φορά τα φορούσα κι αυτά) αλλά δεν έκανα την επανάστασή μου. Να φανταστείς allstarάκια πρώτη φορά φέτος φόρεσα κι είμαι τόσο γκαντέμω που πήγε κι έκατσε ο κάλος ακριβώς πάνω στη ραφή και ψοφάω στον πόνο.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι τώρα ουσιαστικά παλιμπαιδίζω και στις σχέσεις (την εξής μία). Με τις προηγούμενες θες που ήταν κι οι άλλοι μαμούχαλοι, θες που λειτουργούσα με κεκτημένη ταχύτητα από την μικρομέγαλη φάση μου το σκηνικό ήταν σαν “5’ o'clock tea ”. Σε όλα τα επίπεδα. Όχι διαχυτικότητες, όχι πολλές ζουζουνιές κλπ κλπ. Κιουρία το ρακούν.

Αυτά όμως αναγνώστη μου είναι λίγο σαν τις μαγουλάδες. Άμα δεν τα περνάς μικρός τα περνάς βαριά. Και εξηγούμαι.

Βρέθηκα να λυσσάω να βγαίνω ει δυνατόν καθημερινά με τον “έτσι”. Να μη με νοιάζει που γίνομαι θέαμα. Να κάθομαστε και να φτιάχνουμε ηλίθιες λίστες με τα 20 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών 3 το ξημέρωμα (FYI η λίστα κατέληξε top twenty με τουλάχιστον 30 λαλα έκαστη και δεν είχαμε ούτε ένα κοινό). Να λέω “μωρό μου” άνθρωπο που κατά δήλωσή του την τελευταία φορά που φιλούσε γκόμενα στο Παγκράτι εγώ ήμουν 2 ετών.

Και θα με ρωτήσεις πού ακριβώς εντοπίζω το πρόβλημα. Θα σου πω ότι παλιμπαιδίζω μόνο εγώ. Ο άλλος απλά ζει το “μήνα του μέλιτος” και σταδιακά χαλαρώνει. Και βρίσκεται ο άνθρωπας σε φάση “ηρεμούμε και χαλαρώνουμε” κι εγώ είμαι σε σπίντα σα πιτσιρίκι που έχει πάθει overdose σοκολάτας.

Και εννοείται ότι το σκέφτομαι πολύ. Και το υπεραναλύω. Και η πολλή ανάλυση προκαλεί παράλυση άρα εκτώς που υπεραναλύω, υπερπαραλύω (νιώθω το έδαφος κάτ’ απ’ τα πόδια μου να χάνεται, δίπλα μου περνά ξυστά το λεωφορείιιιιιιιιιιιιιιιιοοοοοοοοοοοοο).

Κι αρχίζω και καταπιέεεεεεζομαι... “Μη πεις αυτό”. ”Μη στείλεις μήνυμα”. Και μετά έρχεται και ο αυτοχαστουκισμός (sic). “Μαζέψου μωρή... 30 χρονών γαιδάρα είσαι. Χαλάρωσε λίγο που θυμήθηκες στα γεράματα να συμπεριφερθείς σα love bear”. Και σκάνε κι οι ανασφάλιες. Βαρέθηκε. Τον ξενέρωσα. Μπλαμπλαμπλα.

Εννοείται ότι όλα αυτά τα παράλογα δεν τα δείχνω. Το παίζω μικρομέγαλη. Αλλά κάπου έπρεπε να τα πω γιατί θα σκάσω το έρμο ρακούν.

Περαστικά μου.

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Μανιφέστο

Μου έστειλαν ένα υπεράρθρο... Ένα θησαυρό λέξεων. Ένα φωτεινό διαδυκτιακό παντογνώστη. Τη λύση όλων μου των προβλημάτων...

Το μανιφέστο

And I quote:

  • «Για εμάς τις γυναίκες δεν τίθεται θέμα φόβου να παντρευτούμε και να κάνουμε οικογένεια, αντιθέτως θεωρείται σκοπός ζωής, ιδίως αν συνυπολογίσει κανείς πως πιεζόμαστε και χρονικά και κοινωνικά!»

Η λέξη κλειδί είναι «ΑΓΧΩΣΟΥ». Πώς το λένε μανίτσα μου... Σ’έχουν πάρει τα χρόνια... Σ’ έχουν πάρει ένας σκασμός γκόμενοι που δεν σε είδαν ως υλικό για γάμο. Σε λίγο δεν θα σε παίρνει μήτε ο ύπνος... ΘΕΣ ΝΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΣΕΙΣ ΤΗ ΘΕΙΑ ΣΟΥ ΤΗ ΒΟΥΛΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΗΣ ΠΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΙΨΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΚΟΡΗ ΚΑΙ ΠΕΙΡΑΓΜΕΝΗ;;;;;;;;;

  • «...Εν πάση περιπτώσει δημιουργήσαμε έναν οδηγό για να τον κάνεις να σε φανταστεί ως κυρία Κοκοβίκου!»

Εμπρός στο δρόμο που άνοιξε η αγαπημένη κα Ελενίτσα... Ας σπιτωθούμε μ’ενα ασύλλυπτο μαλάκα με tantrums χειρότερα κι από κυρία στην εμμηνόπαυση. 10-15 χρόνια μετά θα του πατήσουμε το πόδι στην εκκλησία και θα του δείξουμε εμείς. Το θέμα είναι απο ανύπαντρη να γίνεις ζωντοχήρα...


  • «Δείξε σεβασμό προς τους δικούς του και προς τους φίλους του, όσο κι αν σου σπάνε τα νεύρα κι έχεις όλα τα δίκια του κόσμου. Η αποδοχή των οικείων του συνεισφέρει τα μέγιστα στο «έζησαν αυτοί καλά»..»

Ακόμα καλύτερα κάνε συμμαχία με τη μαμά του. Ζήτα της να σε μάθει ν’ανοίγεις φύλλο για πίτα και συνόδεψέ την στο ετήσιο προσκύνημα στην Παναγιά της Τήνου (κατα προτίμηση στα γόνατα).


  • «Δείξε του πως η ζωή του μαζί σου, θα είναι γεμάτη εκπλήξεις! Μαγείρευε καινούργια φαγητά, δοκίμασε καινούρια hobby, ανανέωνε το look σου, κοινώς κράτα τον σε εγρήγορση. Είναι πολύ απωθητική η σκέψη της ρουτίνας και του αιώνιου προγράμματος.»

Αφού παντρευτείς θα ξεκουραστείς και θα σταματήσεις να ξυρίζεσαι.


  • «Γίνε δεκανίκι -με μέτρο- στα προβλήματά του και δώσε του να καταλάβει πως μπορεί να στηριχτεί πάνω σου.»

Φράση κλειδι: ΜΕ ΜΕΤΡΟ. Αν το πρόβλημα είναι ν’αλλάξει αυτοκίνητο ή όχι ασχολήσου. Αν πάλι είναι ότι τον απέλυσαν τότε να είσαι διακριτική. Άσ’τον μόνο του να σκεφτεί τα επόμενα βήματά του. Μην σ’εχει μπάστακα στο κεφάλι του... Κάντε ένα διάλειμμα...


  • «Ω ναι θα το πω κι αυτό... Μάθε να φτιάχνεις και κανένα αυγό και να βάζεις κανένα πλυντήριο διότι για να τα κάνει αυτός...δύσκολο. Καλώς ή κακώς πρέπει να ξέρεις να σαι και Μαίρη Παναγιωταρά, αλλιώς πώς θα ανοίξει σπίτι μαζί σου ο άνθρωπος;»

Δεν έχω λόγια... Δεν έχω...

  • «Μην αμφισβητείς -ποτέ μα ποτέ- τον ανδρισμό του...»

Η φράση κλειδί εδώ είναι «Συμβαίνει σ’όλους μωρό μου. Δεν πειράζει καθόλου. Έλα να κάτσουμε αγκαλίτσα... Να φέρω κάτι να φας;»


  • «..αν μέχρι τώρα δεν έχει αποφασίσει αν είσαι η γυναίκα της ζωής του...μάλλον δεν είσαι! Ε τότε δεν τον θες κι εσύ!»

Αν δεν σε θέλει για γάμο φίλη μου πατάς το κουμπάκι και ξεαγαπάς. Κι όχι. Δεν παίζει κανένα ρόλο αν συζείτε και σου λέει ότι δεν θέλει γενικώς να παντρευτεί.


  • Δε σου γνωρίζει την οικογένειά του, αν και τα έχετε 2 χρόνια, και αποφεύγει, όπως ο διάολος το λιβάνι, τους δικούς σου.

Ως πότε θα σημαιοστολίζει η μάνα σου το σπίτι κούκλα μου κάθε φορά που θα λέει ο κύριος «Θέλω να πάμε κάπου καλά για φαγητό»;;; Ε;;;;


  • «Σε καμία περίπτωση μην καθίσεις με κάποιον που συμβιβάζεται μαζί σου και θέλει να σε παντρευτεί επειδή «τηρείς τις προϋποθέσεις». Σου αξίζει κάποιος που τσουρουφλίζεται για σένα! Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα: μην συμβιβαστείς με κάποιον που δεν τον λατρεύεις μόνο και μόνο επειδή είσαι «σε ηλικία γάμου»! Ο γάμος είναι δέσμευση ζωής! Αναρωτήσου προτού αρχίσεις να τον διεκδικείς για σύζυγο: πραγματικά τον θέλω δίπλα μου για πάντα;»

Σ’αυτό το σημείο η υπέροχη συντάκτρια μάλλον εμφάνισε διπολική διαταραχή.


ΜΗ ΞΕΧΝΑΣ... Ο ΣΚΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΓΑΜΟΣ. ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ!!!


Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Salala (που λέει μια ψυχή)

Είχα ένα βλόγι εγώ; Μμμ...

Κλισέ 1ο: «Life is what happens to you when youre too busy making other plans»: Κι έρχεται η τατάνα και σε βουτάει από το μαλλί και καταλήγεις θέαμα για συμπαθείς μετανάστες που μόνο λιόσπορα δεν παίρνουν. Θα κόψουμε εισητήρια σε λίγο.

Κλισέ 2ο: «Αυτά που κοροιδεύεις τα λούζεσαι» (της μακαρίτισσας της γιαγιάς): Αξίωμα. Fullstop. Γι’αυτό να μη κοροιδεύεις γιατί όποιος κοροιδεύει κοροιδεύει τα μούτρα του (στο τέλος).

Κλισέ 3ο: «Τι στιγμή που λες «δεν αντέχω άλλο» έχεις αυτομάτως ανακαλύψει τα νέα σου όρια»: Εξαιρετικά σοφή ρήση που δυστυχώς στο παρόν ποστ αφορά σε κατανάλωση αλκοόλ και παρατεταμένη αυπνία.

Κλισέ 4ο: « Everybody should believe in something; I believe I'll have another drink.»: Το θηρίο το θυμήθηκε αυτολεξί στ’αγγλικά και το πέταξε μετά από 4 ουίσκια.

Κλισέ 5ο: «Τη στιγμή που θα βρεις γκόμενο, θα εμφανιστεί άλλος ένας και θα σε θυμηθούν και 2 – 3 πρώην»: Νομοτελειακό. Να πάνε να γαμηθούν.

Out of my mind. Back in 5 minutes…


ΥΓ: Αγαπητό κοινό και βλογοφίλοι. Δεν σχολιάζω τίποτα, δεν διαβάζω τα ποστ σας. Συγνώμη σας ζητώ γονατιστή.


ΥΓ2: Μη μου κάνετε σχόλια περί αλκοολισμού... Please…


Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Σκέφτομαι και γράφω: Ο Μ.

Μιλούσα το πρωί με τον Μ. Μου ανέλυε το πρόγραμμα του για σήμερα. Δουλειά μέχρι τις 2, μετά το hobby/εθελοντισμός του μέχρι τις 10 και μετά ποτό με το νέο αντικείμενο του πόθου του. Κάπου στο ενδιάμεσο πρέπει να καλέσει οδική βοήθεια να σηκώσει τη μπέμπα που ξερνάει βαλβολίνη, και να καβατζώσει το σκουτεράκι ενός φίλου του.

Θα μου πεις μπράβο το παιδί που είναι ενεργητικό και δεν πιάνει ο κώλος του μαλλί. Θα σου πω χαχαχαχαχαχαχαχα. 1ον αν κρεμάσουν τα «παιδιά» στην πλατεία Συντάγματος το δικό μας θα πάει τζάμπα. 2ον ο συγκεκριμένος είναι ο πιο «δεν κουνιέμαι να πάω ένα τετράγωνο παρακάτω ούτε για να σώσω τη ζωή μου» άνθρωπος που ξέρω. Επίσης είναι κι ο πιο παρτάκιας άνθρωπος που ξέρω κι επίσης αν με ρωτάς (δεν με ρωτάς αλλά δεν με νοιάζει) το hobby/εθελοντισμό για να τσεκάρει καμιά γκόμενα το κάνει και για να ξεκουνηθεί από τον καναπέ που έχει πάρει το σχήμα του (έμπνευση που συνδιάζεται με κρίση μέσης ηλικίας).

Anyway παρά το γεγονός ότι είναι όλα τα παραπάνω και πολλά χειρότερα τον αγαπάμε για κάτι σκηνικά όπως το χτεσινό που ξεφτυλιζόταν δημοσίως για να γελάνε το τσίου και το κινητό που ήταν πολύ χάλια...

Γι’ αυτό όλοι μαζί ας προσευχηθούμε κοινό μου να μη πέσει μούρη με μούρη σήμερα με κανένα από τα αντικείμενα του πόθου της τελευταίας σεζόν...


Το τραγούδι του...


Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

If you’re born again, do you have two bellybuttons?

(Δεν θ’αναφερθώ στις εκλογές. Όχι γιατί δεν έχω άποψη γι’αυτές ούτε γιατί δεν μ’απασχολούν αλλά γιατί δεν γουστάρω εδώ μέσα. )

So το θέμα μου σήμερα (και βασικά το θέμα μου χτες) είναι περί αλλαγών.

Χτες έκανα κάτι που υπο κ/σ προ διετίας δεν θα διανοούμουν καν. Απ’ αυτά που αν μου έλεγες ότι θα κάνω δεν θα γέλαγα αλλά θα κουνούσα συγκαταβατικά το κεφάλι και θα έλεγα «καλά τραγούδα»...

Δεν θα μπω σε διαδικασία να πω τι και πώς και γιατί. Αυτό που με απασχολεί είναι άλλο. Ποιοι μηχανισμοί μας μεταμορφώνουν. Όχι ώστε να αλλάζει η οπτική μας για τον περιβάλλοντα χώρο... Ώστε να αλλάζει η οπτική μας για τον εαυτό μας τον ίδιο. Πότε φτάνουμε σε σημείο να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε και να το εκθέσουμε ακριβώς όπως είναι, βορά σε κάθε είδους κακεντρεχή κριτική ή/και απόρριψη, γιουχάισμα κλπ. Ψάχνω από χτες να βρω πότε συμφιλιώθηκα μαζί μου. Πότε τέλος πάντων είπα «έλα μωρέ καλή είσαι, δε γαμιέται...» (το «φτου σου κούκλα μου» δεν ξέρω αν μου το είπα ακόμα, και μάλλον θ’αργήσω). Πότε κανείς συμφιλιώνεται με τις ανασφάλειες δεκαετιών και κάνει το επόμενο βήμα;

Ίσως να φταίει η αποδοχή από τους γύρω. Όχι ότι ήμουν εξωστρακισμένη και με κυνηγούσαν οι χωριάτες με πυρσούς και με δικράνια. Απλά έτυχε να βρεθώ με κόσμο που επικοινωνώ καλύτερα. Κι ο κόσμος αυτός είναι πιο διαχυτικός απ’ ότι είχα συνηθίσει. Ίσως είναι ότι τον τελευταίο χρόνο έπαψα να αυτομαστιγώνομαι λόγω κούρασης (άμα το σύμπαν σου ρίχνει σφαλιάρες καταλήγεις κι εσύ πιο διαλακτικός). Ίσως απλά όταν φτάνεις σε ηλικία που αν ήσουν πλάτανος θα στηνόταν καφενείο από κάτω, απλά αλλάζουν οι απαιτήσεις και τα θέλω ακόμα και απο ‘μας για ‘μας.

Anyway εν τω μέσω εκλογών εγώ τέτοια σκεφτόμουν...


Άσμα ευχάριστον...



Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Έφη Άλτις (μέρος 4ο)

μέρος 1ο

μέρος 2ο

μέρος 3ο

Γεννήθηκα στην αρχή των χρόνων και θα πεθάνω στο τέλος τους. Θεός; Όχι δεν είμαι Θεός. Δεν αναλαμβάνω τέτοιες ευθύνες. Απλά να με θεωρείς πλάσμα φιλεύσπλαχνο με μακρινή ημερομηνία λήξης...

Τους εντοπίζω εύκολα... Από τη μυρωδιά του τσιγάρου που άναψαν χωρίς να πολυθέλουν να το καπνίσουν. Από τον ήχο του τηλεκοντρόλ την ώρα που κάνουν ζάπινγκ. Από τους γερτούς ώμους και την άψογη τσάκιση του κουστουμιού τους. Και μια μέρα που θα είναι ίδια με τις άλλες τους στέλνω το κουτί. Μέσα σ’ένα τεράστιο πακέτο με φιόγκο που θα βρουν μπρος στην πόρτα τους. Θα το ανοίξουν με τρεμάμενα χέρια απο ανυπομονησία και έκπληξη. Και θα βρουν το κουτί. Με μια κάρτα που λέει «Πήγαινε Εκεί. Θα το ανοίξουν Αυτοί».

Όλοι πάνε. Παρατάνε ό,τι και να κάνουν και πάνε. Δεν τηλεφωνούν καν στις δουλειές τους. Πάνε τρέχοντας. Και τα κουτιά ανοίγουν. Και για τον καθένα βγαίνει από μία Φωνή.

Οι Φωνές είναι παιδιά μου. Ουσιαστικά οι φωνές είναι Εγώ, αλλά δεν τους το λέω γιατί με τα θύλεα άκρη δεν βγάζεις. Τους ακολουθούν παντού. Τους μιλάνε. Σκέφτεσαι ότι τους βασανίζουν... Το ξέρω ότι αυτό σκέφτεσαι αλλά δεν είναι έτσι. Σκέψου όλους αυτούς τους ασήμαντους που ξαφνικά κάνουν μαγικά πράγματα. Όλοι σκέφτονται ότι δουλεύουν σκληρά ή ότι έχουν ταλέντο ή ότι η τύχη τους χαμογελά. Πλέον ξέρεις ότι απλά Εγώ αποφασίζω να τους κάνω ένα δώρο.

Όσο για τις Φωνές... Όταν αυτές ολοκληρώσουν το σκοπό τους τους αφήνουν. Αν προσέξεις ίσως τις δεις να κυκλοφορούν λίγο χαμένες στο πλήθος. Δεν μπορούν να συνηθίσουν τον κόσμο σου... Η αγαπημένη τους ασχολία είναι να συναντούν τους επόμενους υποψηφίους. Αρχικά στον ύπνο τους. Κατόπιν σε ένα συρμό του μετρό, που θα ανακοινώσουν από τα μεγάφωνα την επόμενη στάση, ή σ’ ένα διαφημιστικό στο ραδιόφωνο. Κι έπειτα θα είναι εκεί για να ανοίξουν το κουτί και να ελευθερώσουν τις αδερφές τους...

Γιατί το έκανα όλο αυτό; Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να προσπαθήσω να σου εξηγήσω. Σίγουρα δεν καταλαβαίνεις καν γιατί κάνουμε αυτή τη συζήτηση. Σε νιώθω... Απλά πάρε απόφαση ότι αυτό συμβαίνει. Όπως συμβαίνει η ανατολή και η δύση του ηλίου, το κλάμμα του μωρού που γεννιέται και η παράνοια των ερωτευμένων.

Σε χαιρετώ

Τάδε Έφη Άλτις

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Μηδέν εις το πηλίκον...

Το φθινόπωρο συνεχίζει να ξεδιπλώνεται μπρος στα μάτια του μπουχτισμένου ρακούν ακολουθώντας το πάτερν του περσινού φθινοπώρου (και μερικών ακόμα εποχών)...

Το κλίμα είναι του γούστου μου, τα χειμωνιάτικα ανέκαθεν μου πήγαιναν καλύτερα από τα καλοκαιρινά, η δουλειά δεν μου επιφυλάσσει εκπλήξεις (ούτε δυσάρεστες, ούτε ευχάριστες), η συλλογή από διάτοντες γκόμενους εμπλουτίζεται, κι εγώ βρίσκομαι σε φάση που διαβάζω quotes του sex n the city και χαμογελάω. Το τελευταίο θα έπρεπε να με κάνει να ντρέπομαι για το γούστο μου του συρμού, αλλά χέστηκα...

Τελικά κυνικός γίνεσαι όταν καταλαβαίνεις ότι έχεις συμβιβαστεί. Και καταλαβαίνεις ότι η ζωή σου είναι «ζωούλα», και η δουλειά σου είναι «δουλίτσα» κ.ο.κ.

Αλλά είπαμε... Από Δευτέρα όλα τούμπα...

Ίσως απλά να χρειάζομαι διακοπές... Ε;

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Καλό μήνα(;)

Λοιπόν αυτός ο μήνας ξεκινάει εξαιρετικά μπλδρμ...(η γνωστή επιστημονική έκφρασις). (πάμε βουλίτσες)

· Η χτεσινή μέρα ξεκίνησε υπέροχα, εξελίχθηκε βαρετά και κατέληξε με τη συνειδητοποίηση ότι η Κυριακίλα με την αλλαγή της ώρας γίνεται αφόρητη.

· Το σατανόγατο καλωσόρισε με τον τρόπο του το χειμώνα. Όπου καλωσόρισμα – χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα και κουλουριάστηκε δίπλα μου. (αν δεν είστε φιλόζωοι/ιδιοκτήτες κατοικιδίου δεν καταλαβαίνετε μάλλον γιατί εγώ χαμογέλασα όταν κατάλαβα γούνα στο πόδι και μουστάκια στην πατούσα και ρυθμική αναπνοή)

· Ο Μαραθώνιος! Όχι δεν έτρεξα. Ούτε καν πήγα. Απλά σκέφτηκα τι έκανα πέρσι τέτοια μέρα. Τι έκανα πέρσι τέτοια μέρα; Ξύπνησα χαράματα, κατέβηκα στο στάδιο για φωτογραφίες, περπάτησα όλη την Αθήνα βρίζοντας το θεσμό γενικώς και το Φειδιππίδη ειδικώς και το βράδυ κατέληξα να εισπράττω το πιο κινηματογραφικό μου φιλί πλάι σε κάτι κάδους στα Εξάρχεια από ένα τύπο που είδα για 10 λεπτά εκείνη και μόνο τη μέρα... (το ξέρω ότι δεν διαβάζεται πολύ νορμάλ αλλά δεν νομίζω ότι σας έχω συνηθίσει σε νορμάλ πράγματα)

· Προέκυψε υλικό για διδακτορικό και το σκέφτομαι... Δεν έχει σχέση με τίποτα απ’ όσα έχω κάνει (πράγμα το οποίο δεν είναι απαραιτήτως κακό). Από την άλλη έχω μία αλλεργία στα μακροπρόθεσμα σχέδια και τις δεσμεύσεις... Θα δούμε...

· Το μαλλί βγήκε τόσο τέλειο που την Παρασκευή το βράδυ είχα 2 μαντράχαλους να με φωνάζουν αρνί και να μου κάνουν πατ-πατ στο κεφάλι...

Φωτό από τον περσινό μαραθώνιο...


Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Post-block...

(ksekinao na grapso post)

(allakse se ellinika vlammeno)

(οκ άλλαξα)

(χμ)

(εεεεε...)

(κάτσε να κάνω αυτό που γράφω άσχετα με βουλίτσες...)


(μπα...)

(μήπως να έγραφα αυτό το "από ποιες χώρες μπαίνουν";!)

(μπα...)

(να πάω να κάνω κανένα τσιγάρο μπας και;)

(μπα)

(ΑΑΑΑ!!! να γράψω για την 28η Οκτωβρίου;!)

(τι μλκιες λέω σιγά μη φτιάξω ποστ και για το κομμωτήριο που θα πάω την Παρασκευή...)

(!)

Φανταστικό αναγνωστικό κοινό την Παρασκευή θα πάω κομμωτήριο...

Πιστέψτε με αυτό ήταν ό,τι καλύτερο μου ήρθε... Και παιδεύομαι πόση ώρα...

Πάρτε λαλά σε αγαπημένη εκτέλεση που πάει και στη γράφουσα...