Τι δεν είδε το raccoon...

Αν και το raccoon φημίζεται για την αγάπη του στον κινηματογράφο υπάρχουν κάποιες ταινίες “σταθμοί” που είτε δεν τις έχει δει, είτε δεν τις έχει δει ποτέ ολόκληρες (shame on you raccoon)!
Ξεκινάω (πάμε βουλίτσες):



•Όσα παίρνει ο άνεμος: Δεν το έχω δει ποτέ ολόκληρο... Όποτε το πετυχαίνω είναι συνήθως η σκηνή που πέφτει το κοριτσάκι της από το άλογο... Παρεπιπτόντως η Σκάρλετ μου φαίνεται εντελώς υστερική και καλά κάνει ο Χριστιανός και την παρατάει... Δεν ξέρω τι του έχει κάνει στην υπόλοιπη ταινία αλλά φαίνεται ότι είναι εντελώς σπασ@@δω....



•Η σιωπή των αμνών: Δεν βλέπω θρίλερ... Απλά δεν μπορώ. Και με έχει σημαδέψει ότι η μαμα raccoon μου είχε πει ότι στο σινεμά όταν πήγε και το είδε κάποιος είχε λιποθυμήσει μέσα... Οπότε συγνώμη αλλά δεν θα πάρω...



•Ο Άγγλος Ασθενής: Ξεκίνησα να το βλέπω... Προσπάθησα.. Αλήθεια λέω... Είναι ότι πιο βαρετό έχω επιχειρήσει να δω (κι έχω δει τη Ρώσσικη Κιβωτό στο σινεμά οπότε δεν με λες και μη υπομονετικό άνθρωπα). Άμμος, άμμος, άμμος... Το έβλεπα στο σπίτι, σηκώθηκα έπλυνα πιάτα ξαναγύρισα και δεν είχα χάσει τίποτα...



•Το Κεντρί: Ρε γμτ αυτό απλά δεν μου κάθεται ποτέ... Απλά... Θέλω να το δω και μαμιέται ο Δίας κάθε φορά... Σνιφ!!!



•Ο Λόρενς της Αραβίας: Επίσης θέλω να το δω αλλά μονίμως πετυχαίνω τη σκηνή με το συμβούλιο τον Αράβων αρχηγών or something…



•Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι: Ένας γκόμενος σε απαράδεκτο ραντεβού σε τρυφερή ηλικία μου περιέγραψε μια σκηνή με βούτυρο όλο υπονοούμενα και με ξενέρωσε τελείως.... Αχ παιδικά τράυματα...



•Τσάι στη Σαχάρα: Μόνο ακουστά. Δεν έχω δει ούτε σκηνή...



•Ρέκβιεμ για ένα όνειρο: Ναι οκ... Μη το βαράτε το raccoon… Συγνώμη λέμε... Έλα ρε παιδιά... Περιμένω να είμαι σε κατάλληλη ψυχολογική κατάσταση και δεν είμαι ποτέ...



•Μαθήματα πιάνου: Γι’αυτή ντρέπομαι πολύ που δεν την έχω δει γιατί αγαπώ το σάουντρακ... Και θέλω να τη δω κι ας ξέρω τι γίνεται στο τέλος... ΓΜΤ!!!




Είναι κι άλλες πολλές αλλά αυτές θεωρώ σοβαρές παραλείψεις βάσει των προτιμήσεών μου και της ιδιοσυγκρασίας μου...



Κλείνω με την κομματάρα που ενέπνευσε το ποστ:

Post προκάτ

Αυτό το διάλογο τον είχα κρατήσει για τέτοιες ώρες που έχω στερέψει... Όπου Μ ο κολλητός και Raccoon το Raccoon:

M: eimai xalia .... gyrnaei to stomaxi, ponaei o laimos, exei piastei h plati mou...

Raccoon: kollises velgika mikrovia? (τριγυρνάει γκόμενα άρτι αφιχθείσα από τας Βρυξέλλας...)

M: les na kollisa tpt sto sismanogleio? alla h plati?

Raccoon: kamia gripi... Apo pote to exeis? (an ipies ton kolo sou kai ksenyxtises eisai apla vlammenos btw)

M: apo simera ... mallon ta a/c ftaine

Raccoon: Gi'auto den koimamai me a/c...

M: mmm kai ksenyxtisa kai hpia .... alla h plati????

Raccoon: piastikes/den ksekourastikes... Na sou thymiso oti den eisai 15?

M: 25 omos ? tha telioso kati pou grafo kai paw spiti na ksaploso

Raccoon: Nai kai pigainontas perna apo to farmakeio na pareis alifi gia tin akmi... efive... stadgiala...

M: ebgala kai kaulospyra!?! ... oxi re gmt... perasa to prwi kai pira ena spray me meli gia ton laimo

Raccoon: apo to kapnisma einai

M: more geramata einai alla eisai kali fili kai den mou to petas sta moutra

Raccoon: Oxi geramata einai i plati... O laimos einai kapnisma kai to stomaxi ksydia... To myalo mallon ek genetis...

M: auto einai pou legetai tele-iatriki… bibliario dimosiou dexesai?

Raccoon: Oxi vevaia... O tzampas pethane...

M: kapitalistiko skouliki

Γιε μου...

Το τέκνο είναι πηγή έμπνευσης... Ένας λόγος να σηκωθείς από το κρεββάτι κάθε
μέρα... Με την κακή έννοια... Γιατί όπως είπε και κάποιος σοφός:

"There is no snooze button on a cat who wants breakfast..."

Bullets και νουμεράκια

So…Το σκ χαρακτηρίζεται αρκούντως ικανοποιητικό... Έχουμε και λέμε (έλα να βλέπω bullets):

· Σάββατο ύπνος βαθύς γιατί είμαστε και στην ανάπτυξη. Απρόσμενη συνεργασία του σατανόγατου το οποίο δεν με ξύπνησε όπως λατρεύει να πράττει συνήθως.

· Λιώσιμο σε λαπιτόπι μέχρι το απόγευμα

· Καφές με καινούρια φίλη που στην πορεία έγινε ένα ουζάκι και κατόπιν “δενπαωσπιτιμουαπόψε”

· Κυριακή ξύπνημα σχετικά νωρίς για να πάω επίσκεψη σε ασθενή σε νοσοκομείο (το λέω για καλό γιατί ο ασθενής δεν ασθενεί πλέον. Δεν είμαι διεστραμένη for God’s shake*)

· Το βράδυ ήμουν καλεσμένη σε απολύτως σουρεάλ ντινέ. Σ’ αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω ότι ΛΑΤΡΕΥΩ τα σουρεάλ ντινέ. Και συνήθως πάω για το σουρεαλισμό κι όχι για το φαΐ. Είμαι περίεργη και τρώω μόλις τη σαλάτα (όπως έκανα και χτες).

· Μου διάβασε το χέρι Ιταλίδα τσελίστρια... Στο ντινέ. Τόσο σουρεάλ... Για την ακρίβεια εγώ δεν το ήξερα αλλά ήταν προκανονισμένο να μου διαβάσουν το χέρι. Τα πορίσματα ήταν τα κάτοθι (πάμε νουμεράκια):

1. Κάπου στα 25 ήταν η σχέση που μου άλλαξε την κοσμοθεωρία μου και μ’ έκανε πιο σκληρό άνθρωπο... (χμμμ)

2. Την ίδια περίοδο έκανα ένα ταξίδι μακριά και τακτοποίησα τα μέσα μου (καρδιά στ’ αριστερά, πνεύμονες στη μέση κλπ)(χμμμμμ)

3. Θα κάνω άλλες 2 σημαντικές σχέσεις στη ζωή μου. Η επόμενη αναμένεται μεταξύ 30-35 (προς το 35)

4. “Γάμο δεν βλέπω... Λυπάμαι...” (έεεελα δεν το πιστεύω)

5. “-Παιδιά βλέπω δύο. – Μήπως είναι δίδυμα να μην παιδευτώ πολύ;!”

6. Γενικά η συμβουλή της τσελίστριας ήταν να θέλω λίγο περισσότερο αυτά που θέλω... Αυτό πώς γίνεται;!

*Το ξέρω ότι δεν γράφεται έτσι απλά ΕΤΣΙ μ’αρέσει περισσότερο...

Φορρρρρντ

Λοιπόν έχω σκαλώσει με αυτό:

Πέραν του ότι το βρίσκω σούπερ προχωρημένο για την εποχή του, και λατρεύω το “ρο” της Κοντού (ειλικρινά είναι το πιο “ρρρο ” “ρο” που έχω ακούσει ποτέ), έχω περάσει ώρες ολόκληρες να σκέφτομαι το στόρυ πίσω από το άσμα... Καλά αυτό το κάνω συνέχεια.. Για τον Αχιλλέα από το Κάιρο έχω τσακωθεί κι όλας σε πάρτυ γενεθλίων και μας άκουσε όλο το τετράγωνο...

Πίσω στη Φορρρρντ.

Έχουμε και λέμε... 13χρονη άμαθη γίνεται αντικείμενο του πόθου ενός φραγκάτου, που προφανώς δεν θα ήταν και εντελώς τα χάλια του τα μαύρα, γιατί αλλιώς το βρρρράδυ δεν θα ήταν “μαγικό” αλλά απλά “οκ σε ένα σούπερ ουάου αυτοκίνητο”...

Έγινε λοιπόν το (ας μου επιτραπεί ο όρος) πορνίδιο, γυναίκα...

Και περάσαν τα χρόνια. Κι επειδή όπως λέει ο σοφός λαός “οι τατάνες κι οι στραβές έχουν τις τύχες τις καλές”, το πορνίδιο που περνόταν στ’αυτοκίνητα έγινε και Κυρρρρρία... Τώρα αν με ρωτήσεις αν ήταν κυρία κάποιου κυρίου θα σε γελάσω αλλά δεν το κόβω να της κρεμάγαν και κουδούνια... Κι όπως κάθε γυναίκα που χάνει το “φυλακτό” της έτσι η συγκεκριμένη το απομυθοποίησε το όλο σκηνικό...

Ο άλλος πάλι ο φραγκάτος πέρασαν τα χρόνια και σου λέει “τι να κάνει εκείνη η ψυχή... Κάτσε να κόψω μια βόλτα από τη γειτονιά... Μη με πουν και μλκα που την εκμεταλλεύτηκα και την παράτησα... Γιατί όοοοοχι... Εγώ είμαι κύριος... Έχω και Φορρρρρντ” (μαλλον τότε τα αυτοκίνητα δεν τ’άλλαζαν και τόσο συχνά...). Και γυρνάει που λες στην πλατεία και πέφτει μούρη με μούρη με την τέως λολίτα... Και αρχίζει τα “Θυμάσαι εκείνο το μαγικό βράδυ... Θες να γίνω ο Κόπερφίλντ σου;! Ο Μάγος του Οζ σου μήπως;!”

Φευ... Η μικρή έχει πλέον συναίσθηση του “έλα να κάνουμε μαγείες” κι έχει και μέτρο σύγκρισης... Κι επιπλέον όπως έλεγε ο Δάντης “οι φλόγες της κόλασης οχριούν μπροστά στην οργή της παρατημένης γυναίκας”...

Θα μου πεις που το ξέρω... Θα σου πω ότι αν είχε κάνει κατάσταση, θα είχε άλλο ένα κουπλέ... Κι επίσης το “μαγικό” στο τέλος το λέει πολύ ειρωνικά. Να το ξανακούσεις και θα δεις ότι έχω δίκιο...

Το ρίξαμε έξω...

Χτες ο father ήθελε να πάμε οικογενειακώς για φαγητό. Είναι λίγο drama queen. Τον έβλεπες κι ήταν σαν να ζει το μυστικό του δείπνο... Χωρίς τον Ιούδα (εκτός κι αν τα γκαρσόνια δεν ήταν αυτό που φαίνονταν). Ακολουθούν στιγμιότυπα από το event:

• Η μάνα κι ο αδερφός τσακώνονται επ’ αφορμής της στράτευσης. Η μάνα ούσα εθελόντρια ερυθροσταυρίτισσα μας ενημερώνει ότι αν γίνει πόλεμος έχει δηλώσει πρώτη γραμμή. Ατάκα αδερφού ρακούν: “Ακόμα κι εκεί θα με κυνηγάς;!;!”

• Συζήτηση άπασας της οικογένειας για το θέμα της τρομοκρατίας σε σχέση με το ντοκυμαντέρ του Κούλογλου με τον οικονομικό δολοφόνο (ναι είμαστε τόσο πχιοτική οικογένεια. Και πού να μας δεις στα κλαρίνα...). Εκεί που έχουμε καταλήξει όλοι για τις νέες μορφές τρομοκρατίας ο αδερφός ρακούν ξαναχτυπά: “Καλά λέτε μλκιες... Χάκερς κλπ... Όταν μας υποδουλώσουν οι μηχανές τότε θα δείτε!!!”. Ο πατέρας και η μάνα κοιτάχτηκαν, τον κοίταξαν κι αναστέναξαν.

• Η συζήτηση μετά τα cyborg γυρνά στο θέμα της κοπέλας του αδερφού. Ο father της δίνει ψήφο εμπιστοσύνης: “Πολύ καλό κοριτσάκι. Και φαίνεται νορμάλ... Πολύ νορμάλ...” Παύση. Συμπληρώνω εγώ: “Τόσο νορμάλ που δεν καταλαβαίνεις γιατί είναι με το γιο σου”. Παύση και χαμόγελο μπαμπά. Συμπληρώνει ο αδερφός: “Ούτε εγώ καταλαβαίνω πάντως, μην αγχώνεστε...” Χαμόγελο μπαμπά (=τουλάχιστον έχει συναίσθηση της κατάστασής του). Έκρηξη μάνας: “Καλέ δεν ντρέπεστε λίγο τι λέτε;! Σιγά που θα βρεί καλύτερο... 2 μέτρα παλικάρι και πολύ της πέφτει”. Αθάνατη Ελληνίδα μάνα...

• Συζήτηση περί γκόμενας part 2. Ο πατέρας συνεχίζει τα περί ψήφου εμπιστοσύνης. “Μια χαρά κοριτσάκι. Συζητήσαμε θαυμάσια!”. Παρεμβαίνει αδερφός: “Τι συζητούσατε; Εσύ μιλούσες κι αυτή έλεγε ναι...” Πατέρας: “Ε αυτό λέω... Συνεννοηθήκαμε θαυμάσια...”

• Ατάκα πατέρα σε μένα σιγά: “Κι εσύ να μας φέρεις το φίλο σου να τον γνωρίσουμε...”. Επ’ αφορμής της επέμβασης βρήκε ευκαιρία να διατυπώσει παράλογες απαιτήσεις. Και τσίμπησε μεν ο μικρός και παρέβει τον άγραφο νόμο “γκόμενοι/γκόμενες ούτε τηλ. στο σταθερό δεν παίρνουν” και πήρε θάρρος ο μπαμπούλης... Καλάααα...

Στα ενδιάμεσα όλων αυτών ξεκοιλιαστήκαμε στο φαΐ, τσακωθήκαμε αναμεταξύ μας, το παίξαμε “έλα δεν τρέχει μία, πετάει η ομάδα λέμε”, γελάσαμε πολύ κλπ.

Τους πήγα σπίτι πήγα στο τσίου και είπαμε για ικάριαμ... Και για μπαμπά. Και για μια κουφάλα δέντρου που διάβαζε το τσίου στο Λύκειο στη λογοτεχνία και που λέει έχωνες το κεφάλι σου κι έλεγες τα μυστικά σου ή ό,τι τεσπά είχες μέσα σου κι ήθελες να βγάλεις. Το τσίου με είπε κουφάλα (με την καλή έννοια ελπίζω)...

Αυτά.

You ain't never been blue...

Πραγματικά τις τελευταίες μέρες έχω χάσει επαφή με το περιβάλλον... Όταν δεν δουλεύω, ξεσπάω στο Ικάριαμ... Κι όταν δεν ξεσπάω στο Ικάριαμ μιλάω για Ικάριαμ... Κάψιμο...

Χτες τράβηξα τσαμπουκά σε δύο τύπους... Ο πρώτος είναι γείτονάς μου σε νησί και του απέκλεισα 4 λιμάνια... Ο άλλος ήταν ο προιστάμενός μου και του κατέβασα καντήλια. Ο πρώτος μου είχε στείλει λεηλασίες. Ο δεύτερος κάνει πλακίτσα γκομενική.

Έφυγα από το γραφείο γύρω στις 8μιση... Πήγα σπίτι. Μπήκα στο παιχνίδι και στο skype. Έκανα πλακίτσα, ίδρυσα μια πόλη, μίλησα με τον Μ. στο τηλ. που πήρε να του πω για τον πατέρα μου, έριξα κάτι αναβαθμίσεις και κατά τη μία που έπεσε το ίντερνετ αφού πάλεψα με το ρούτερ καμιά ώρα έβαλα φαΐ στο γάτο και πήγα για ύπνο.

Δεν νύσταζα αλλά κάπως έπρεπε να περάσει η ώρα... Για διάβασμα ούτε λόγος... Δεν συγκεντρώνομαι. Ούτε τηλεόραση... Την έχω κόψει... Κάπου βγήκε βρώμα ότι η τηλεόραση σε χαζεύει και μάσησα... (χαμογελάκι)

Το δέκα το καλό είναι το δέκα το καρώ... Μόνο...

Βρήκα ένα group στο φατσοβιβλίο που το κάνουν add ηλίθιες φίλες μου από το σχολείο. «Το 2010 θα είναι το δέκα το καλό»...

Το 2010 μέχρι τούδε είναι η πιο κουραστική χρονιά μου μετά το 1997-1998 (πανελλήνιες). Σοβαρά τώρα.... Και με θέματα... Όχι μλκιες... Εκεί που λες Δόξα το Θεό ν’αρχίζεις τα βόηθα Παναγιά... Κι οι φίλοι που δεν βοηθάνε.

Είτε γιατί δεν μπορούν, είτε γιατί δεν θέλουν. Προσωπικά δεν δικαιολογώ την ανημπόρια. Όχι γιατί δεν καταλαβαίνω το να μην αντέχεις άσχημες καταστάσεις... Αλλά γιατί είμαι εξαιρετικά εύκολη στο να μου συμπαρασταθείς... Απλά με πας σε μπαρ και μ’αφήνεις να πίνω και να λέω ό,τι μλκια μου σκαλώσει στο κεφάλι... Όχι για το πρόβλημα... Για άσχετα. Να πχ με το Τσίου (βλέπε προηγούμενο ποστ) συζητάμε για πολεμικά παιχνίδια... Ο πατέρας στο νοσοκομείο κι εγώ να πίνω και να αναλύω στρατηγικές μάχης... Να σκέφτομαι ότι θέλω να μάθω για όλες τις άκυρες ξεπέτες του καθενός.

Τώρα είμαι περίπου πάλι σε τέτοια φάση. Θ’αρχισω πάλι να βαράω κόσμο online μου φαίνεται...

Κάπου πρέπει να καταλήξει αυτό το κείμενο αλλά σήμερα δεν του βγαίνει...

Anyway ας μείνουμε στο ότι σήμερα είναι Παρασκευή, ότι αύριο θα πάω για χορό, ότι στο παιχνίδι έχω ανέβει βαθμολογία (και σε λίγο κάνω και αποικία) (τι σου λέω τώρα ε;) και ποστάρω το αγαπημένο μου κλισέ παρασκευοτραγουδο...

(φανταστικέ μοναδικέ μου αναγνώστη περιμένω να μου μάθεις πώς ποστάρουμε βιντεάκια απο το γιουτιουμπ... ε; εεε;;;)

Ενημέρωση: Thanx φανταστικέ αναγνώστη!!!

Αποκάλυψη...

Χτες είπα στην κολλητή μου για το βλογ... Της είπα ότι δεν έχω γράψει γι’ αυτήν τίποτα... ΑΚΟΜΑ... Απλά μου είπε επώνυμο μόνο μη γράψεις... Σιγά καλέ τα όργια που κάνεις.!!! χοχοχοχοχοχοχ
Φιδάκιααααα!!!!!!!!!!

Υ.Γ.: Το πιο γαμάτο site γνωριμιών... Τουλάχιστον ξέρεις τι περίπου να περιμένεις και πως να τον ξεφορτωθείς άμα σου «τρώει τα σκώτια»... χοχοχοχοχοχοχ



Created by Mingle2.com (Dating for non-zombies)

Πώς πέρασα την Κυριακή...

Οκ μεγαλώνουμε, σοβαρευόμαστε (ποιος; έλα μου;) αλλάζουν οι υποχρεώσεις κλπ κλπ. Πού το πάω; Στην Αρτέμιδα το πάω για βάπτιση (μη χαιρετήσω που έγινε Αρτέμιδα η Λούτσα...). Φίλη από το πανεπιστήμιο βάπτιζε το μωρό της και το ρακούν εκλήθει να παραστεί στο πλατσούρισμα του βρέφους. Φυσικά μόνιμος συνοδός σε τέτοιου είδους θεάματα είναι η κολλητή από το πανεπιστήμιο (κωδική ονομασία «Κινητό»).

-Σ’ αυτό το σημείο να ενημερώσω ότι από την παρέα εκείνη, η μία χάθηκε τελείως γιατί βρήκε γκόμενο, οι δύο κάναν από ένα παιδί και μια λοβοτομή (συναντιόμαστε μόνο σε μυστήρια) και η τέταρτη απλά παντρεύτηκε (τώρα αναμένει διάδοχο προς μεγάλη απορία όλων για το αν τελικά τα παιδιά έχουν ένστικτο αυτοσυντήρησης, και από πόσο νωρίς αυτό εκδηλώνεται)(κλείνει η υπερπαρένθεση)-

Φορτώνω το κινητό στο υπερόχημα κι αρχίζουμε το ταξίδι προς τη μαγευτική Λούτσα... Στη διαδρομή, αφού έχω τάξει τα καλύτερα στο υπερόχημα για να περάσει τους κατσικόδρομους που ανεβαίναμε, έχουμε σχολιάσει τα πάντα όλα (κορυφαία ατάκα Κινητού: «Καλέ τι ερημιές είναι αυτές... Θα ‘χει πέσει πολύ σεξάκι εδώ πάνω»)

Φτάνουμε στο ξωκλήσι («Αααα... Τι ωραία θέα...»). Χαιρετάμε τους γονείς και ακούω το πρώτο «Στα δικά σου»... Απάντηση: «Ευχαριστώ είμαι ήδη βαπτισμένη». (Χαμόγελο του στυλ «δεν βάζει αυτή μυαλό, άντε μετά να τακτοποιηθεί»). Ακολουθεί το μυστήριο όπου όλοι σχολιάζουμε πόσο καλόβολο είναι το μωρό, πόσο τσόλι η πεθερά της φίλης, πόση ζέστη κάνει, λες να μου κλείσαν το αυτοκίνητο πως θα ξεπαρκάρω κλπ)

Τέλος μυστηρίου, χαιρετούρα. Ο ευτυχής πατέρας ξαναχτυπά. «Κουνάβι εγώ θα το ξαναπώ... Και στα δικά σου!!!». Παύση. Αρχίζω να βράζω... Σκάω χαμόγελο, κοιτάω τους ευτυχείς με το bebe που σπάραζε στο κλάμμα και πετάω: «Του λέω του Κινητού να βάλουμε μπρος αλλά φοβάται μη χαλάσει το σώμα της...» Γονείς, παπούδες σκάνε στραβωμένο χαμόγελο με το ένα μάτι στην κάμερα («τώρα αυτό το πήρε; να του πω να το κόψει στο μονταζ»), το Κινητό έχει κατουρηθεί στα γέλια, εγώ προχορώ αγέροχη προς τις μπουμπουνιέρες.

Ακολούθησε τραπέζι με καμιά εικοσαριά παιδάκια που ούρλιαζαν (το κινητό λέει ότι ήταν 5 αλλά δεν την πιστεύω). Εγώ δεν μπορούσα να καπνίσω γιατί παντού ήταν μαμάδες και με αγριοκοίταζαν, το Κινητό το καταφάγαν τα κουνούπια. Μια ομορφιά. Μόλις ρημαδοφάγαμε, εξαφανιστήκαμε... Εννοείται οτι κανείς δεν μας ξαναευχήθηκε «και στα δικά μας»... Πήγαμε ντουγρού σε αγαπημένο οινοπνευματοπωλείο όπου μετά το δεύτερο ουισκάκι το ρακούν ξαναβρήκε το χρώμα του...

Ερώτηση: Γιατί η απόκτηση τέκνου θεωρείται ότι προσδίδει high value; Θεωρητικά μπορεί ο οποιοσδήποτε να το κάνει και για την ακρίβεια να γεννοβολά 1 και 1/3 παιδί το χρόνο. Γιατί μου εύχονται σύζυγο και παιδί και δεν μου εύχονται να είμαι απλά ευτυχισμένη; (Τι απορίες είναι αυτές; Αργεί ευτυχώς το επόμενο μυστήριο...)

Το 'λέγα εγώ...

Όπως υποσχέθηκα σήμερα έχω υλικό।

Μετά από μήνες αποχής χτες βγήκα ρανδεβού... Πώς ήξερα ότι θα έχω θέμα; Απλά πάντα έχω θέμα... Τυχαίο; Δεν νομίζω...

Βγαίνω που λες αναγνώστη μου, με νέο εξαιρετικά ευειδή, εξαιρετικά μορφωμένο, που στον ελεύθερό του χρόνο παίζει hard rock σε ρόλο drummer. Εμένα αυτό το τελευταίο πολύ με συγκίνησε γιατί ανέκαθεν στο γνωστό γιοκαρίνειο δίλημα «κιθαρίστας ή drummer» επέλεγα αβλεπί το δεύτερο...

Ακολουθεί χρονικό της εξόδου:

Το ρανδεβού έχει δοθεί εις κεντρικό σημείο σε απογευματινή ώρα γιατί μετά ο νέος είχε να ετοιμασει συμπραγκαλα για υπερατλαντικό ταξίδι। Αν σου βρωμάει αυτό ως πάνα μωρού σε δικαιολογώ αλλά είναι τσεκαρισμένο...

Κι ακολουθούν με bullets κατά το γούστο τις γράφουσας τα κεντρικά σημεία του χρονικού:

• Έφαγα στήσιμο μισής ώρας όσο ο νέος έψαχνε να παρκάρει... FFS πουλάκι μου κέντρο Αθήνας με αυτοκίνητο; Ο ΗΣΑΠ να πεινάσει;
• Εδέχθει χωρίς μεγάλη αντίδραση τα 3 ευρώ του καφέ. Όπου ναι μεν τα έδωσα, και οχι αγαπητέ μου δεν είμαι κατινάρα να θέλω να με πληρώνουν, αλλά ήμαρτον ρε πουλάκι μου... Το γαμοκαφέ;!;

• Σε ανύποπτο χρόνο με ρώτησε διαδοχικά:

1. Πόσο καιρό άντεξε η μεγαύτερη σχέση μου,
2. Αν φοβάμαι τα γεράματα
3. Πώς φαντάζομαι τη ζωή μου σε 10 χρόνια
4. Επιβεβαίωσε ακριβώς την ηλικία μου με ακρίβεια μηνών
5. Ακριβώς πότε παίρνω άδεια τον Αύγουστο (η ερώτηση συνοδεύτηκε από νοερό υπολογισμό, σχεδόν άκουγα γρανάζια να δουλεύουν)

Χωριστήκαμε με τη δήλωση «μου έκανε καλό ο καφές μας» (κουνάβι για πάσα νόσο και μαλακία – με έμφαση στο δεύτερο), «θα σε πάρω τηλ. όταν γυρίσω...».

Εγώ δεν έχω λόγια αλλά νοιώθω λίγο σαν να πέρασα συνέντευξη για δουλειά. Και περιμένω απάντηση σε 10 μέρες... χαααααααχαχαχαχαχαχαχ Τυχαίο; Δεν νομίζω...

Εξαγγελία

Σήμερα δεν έχω τίποτα να γράψω... Αλλά θα έχω σίγουρα αύριο... χοχοχοχοχοχοχοχ