3 διάλογοι σε ένα απόγευμα...

Ρ.: Έλα ρε δεν γίνεται να βγούμε... Ήρε το άσυλο ο πρύτανης... Γίνεται χαμός στο κέντρο δεν κατεβαίνω... .

Μ.: Πλάκα κάνεις... Δύο ώρες έπεσα να κοιμηθώ...

Ρ.: Είδες τι γίνεται άμα κοιμάσαι;

Μ.: Πάω να ανοίξω τηλεόραση. Γεια.

Ρ.: Έλα καλό μου πού είσαι

Κ.: Τώρα έφυγα.

Ρ.: Γίνεται πανικός στη Νομική να την αποφύγεις.

Κ.: Καλά θα πετάξω...

Ρ.: Πάρε τηλ. άμα φτάσεις.

Κ.: Και μάντεψε ποια μέρα αποφάσισα να βάλω τακούνια...

(μετά από μια ώρα)

Κ.: Έφτασα...

Ρ.: Χαμός;

Κ.: Ήταν ένα βλαμμένο έξω από τη Νομική κι είχε πιάσει ένα Κινέζο για να του εξηγήσει το μεταναστευτικό πρόβλημα στην Ελλάδα...

Ρ.: Άμα τον περνούσε για μετανάστη θα τον έβαζε με το ζόρι μέσα...

Κ.:χαχαχαχ

Ρ.: Κι ο Κινέζος καταλάβαινε;

Κ.: Ξέρω 'γω; Αγγλικά Σημίτη μιλούσε η μικρή...

Μαλάκας: Θα βρεθούμε σήμερα;

Ρ.: Δεν μπορώ...

Μαλάκας: Αύριο;

Ρ.: Σε ξένα γενέθλια δεν πάω...

Μαλάκας: Καλά το Σάββατο;

Ρ.: Οκ. Το φιξάρουμε;

Μαλάκας: Εκτός απροόπτου... Θα ενημερώσω εγκαίρως

Ρ.: Πόσο εγκαίρως είναι το εγκαίρως σου;

Μαλάκας: Σάββατο νωρίς.

Ρ.: Αργά μου πέφτει το εγκαίρως σου...

(δύο ώρες μετά)

Μαλάκας: Μωρέ βρήκα εισιτήρια για μια συναυλία το Σάββατο

Ρ.: Οκ.

Μαλάκας: Πειράζει;

Ρ.: Καθόλου.

Μαλάκας: Σίγουρα;

Ρ.: Απολύτως...

Μαλάκας: Είσαι τόσο καλή...

Ρ.: Δεν είμαι καλή απλά ξέχασα ότι είχαμε κανονίσει και κανόνισα κάτι άλλο πριν μισή ώρα...

Μαλάκας: Καλύτερο από 'μένα;

Ρ.: Τόσο που δεν σε μελέτησα καν...

Musicals etc

Δεν ξέρω αν έχω αναφέρει το σκάλωμα του ρακούν με τα μιούζικαλ... Αν όχι το αναφέρω τώρα: έχω σκάλωμα με τα μιούζικαλ. Δυστυχώς όπως είναι προφανές μόνο εγώ το έχω άρα η παρακολούθηση είναι μοναχική εμπειρία η δε ανάλυση της κάθε ταινίας αγγίζει τη σφαίρα της σχιζοφρένιας «Πόσο γαμάτος ο Marlon Brando;! Πάρα πολύ γαμάτος».

Οκ θα μου πεις που το πας το θέμα με τα μιούζικαλ; Θα δεις. Βάλε αυτό να παίζει:

Το έβαλες; Οκ.

Σήμερα δεν είμαι πολύ σούπερ και αυτοψυχαναλύομαι γι’αυτό θα σου πω αυτά που αγαπάω για να ανέβω.

Να οδηγώ σε επαρχιακό δρόμο ακούγοντας τις μουσικές μου.

Τα σκουφιά μου.

Να ξυπνάω και να νιώθω το γατί στα πόδια μου να κοιμάται και να βλέπει όνειρα.

Οι αγκαλιές.

Το κοκκινιστό της μαμάς ρακούν.

Τα μιούζικαλ. (το είπαμε)

Να χορεύω με μάτια κλειστά.

Οι φωτοβόλτες.

Το «κουνάααααβι» που λέει ο bro όταν έχει κέφια (ναι από ‘κει το πήρα το όνομα περίπου).

Οι αμπελοφιλοσοφίες.

Ο κυριακάτικος καφές με τις εφημερίδες.

Τα mojito του Βασιλάκη.

These are a few of my favourite things!

(θ’ανέβω λέμε ακόμα και με το ζόρι...)

Bad bad raccoon...

So χτες είχα μια συζήτηση με το μέγα οινοπότη Tσίου για τα ψυχολογικά μου. Συγκεκριμένα μου εξηγούσε ή προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι όποτε γνωρίζω ένα άνθρωπα του πετάω στη μούρη υπερβολικές δόσεις ρακούν μόνο και μόνο για να δω αν αντέχει. Όπου υπερβολικές δόσεις ρακούν (κατα Τσίου) είναι: Τεστάρισμα του IQ του συνεντευξιαζόμενου, υπερβολικά bossy συμπεριφορά για να δω πόσο χέστης είναι, ενίοτε snobίστικο ύφος, διατήρηση των αποστάσεων σε αγγλοσαξωνικά standards (αυτό είναι ως εκεί που φτάνουν τα χέρια σου στην πρόταση κι αν εισβάλλει κανείς στο χώρο σου είναι αγένια). Βεβαίως έσπευσε να συμπληρώσει το Τσίου ότι άμα χαλαρώνω και γνωρίζω τον άλλο είμαι πολύ γλυκός άνθρωπας αλλά αυτό της έλειπε να μη το πει. Αυτό όμως που ρώτησα το λατρεμένο Τσίου και απάντηση δεν πήρα και ακόμα μου τριβελίζει το μυαλό είναι «Ναι αλλά έτσι δεν είμαι στην πραγματικότητα;» Οκ είμαι γλυκός άνθρωπας με τους φίλους μου αλλά είμαι και σκατόπαιδο μ’αυτούς που δεν ξέρω. Και για να είμαι ειλικρινής χαίρομαι που είμαι σκατόπαιδο με αγνώστους γιατί αλλιώς θα ένιωθα σα κατι πατσαβουρόσκυλα που μπαίνει κλέφτης στο σπίτι και του φτιάχνουν καφέ... Και ακόμα κι αν το πάμε σε γκομενικό επίπεδο το θέμα που έθεσε ο φιλόσοφερ Τσίου ερωτώ. Αν κάποιος δεν με αντέχει στα άγριά μου και τις ανασφάλειές μου, αξίζει να δει τι γλυκός άνθρωπας είμαι στο βάθος κήπος (πάντα κατά Τσίου);;;

Στο παγκάκι...

Μεσημέρι Κυριακής στον παραδοσιακό Κολωνακιώτικο καφενέ. Κόσμος συνωστίζεται έξω στο κρύο με τα μπουφάν και τα καρκινοσωληνάκια του (γεια σου Γιωργάκη θα μας κάνεις όλους υγιείς). Δίπλα μας είναι ένα παγκάκι το οποίο φιλοξενεί θεριακλήδες όσο αυτοί περιμένουν τους άλλους θεριακλήδες να ξεχαρμανιάσουν και να φύγουν για να αδειάσει κάνα τραπέζι. Κάποια στιγμή ο Μ. αφού έχει γίνει τιραμόλα πάνω στην καρέκλα γυρνάει και μου λέει συνωμοτικά “μλκα δεν φαντάζεσαι τι λένε αυτοί”. Οι “αυτοί” ήταν δύο τύποι 30φεύγα μη σου πω 40παρακάτι. “Ο τύπος έχει μια γκόμενα και έχει άγχος αν θα την εγκρίνει η μάνα του γιατί αν δεν την εγκρίνει δεν θα του δώσει τα χρήματα που χρειάζεται για να κάνει ανακαίνιση στο σπίτι του”. Δικαίωση... Τόσα χρόνια που φωνάζουμε για απανταχού μαμάκηδες εξαρτημένους από σκύλες μάνες μας έλεγαν τρελλές... Μετά από μία ανάλυση για το πόσο θλιβερό είναι να κανονίζεις τα κρεβάτια σου βάση ΔΝΤ μαμάς οι 30φεύγα μη σου πω 40παρακάτι έφυγαν. Τη θέση τους πήραν 4 γκομενίτσες με στυλ “έχω ένα κουνάβι στο κεφάλι μου κι η φόρμα μου κάνει όσο η μηχανή σου”. Ο Μ. συνέχισε ξεδιάντροπα να τεντώνεται. Όταν άδειασε τραπέζι κι έκατσαν γυρνάει και μου λέει “μλκα όποιος κάθεται σ' αυτό το παγκάκι είναι εντελώς προβληματικός. Δεν φαντάζεσαι τι έλεγαν κι αυτές... Γμτ δεν άκουσα την ιστορία μέχρι τέλους”. Δεν ρώτησα τι ακριβώς πρόβλημα είχαν οι “προβληματικές” γιατί αρχίσαμε να λέμε ότι το παγκάκι είναι ιδανικό θέμα για ταινία μικρού μήκους (ο Μ. είχε βρει και σκηνοθέτη) αλλά κατόπιν σκεφτόμουν ότι την άλλη Κυριακή πρέπει να κάτσουμε κι εμείς στο παγκάκι γιατί (σοβαρά τώρα) δεν νομίζω ότι στο συγκεκριμένο καφενέ υπήρχε κανείς πιο προβληματικός από μας...

ΥΓ. Ναι είμαστε κουτσομπόληδες...

Άσμα σχετικόν

Ψυχακίου ανάλυσις...

Το ένιωσα όταν ξύπνησα... Με τριγύριζε σα το γατί...

Έβαλα τα ρούχα που είχα αποφασίσει από χθες. Το δαχτυλίδι με το Bakunin. Έβαλα φαΐ στο παιδί. Φόρεσα το μπουφάν κι έκανα βαθιά εισπνοή. Δερματίλα καινούρια. Το κινητό στην τσέπη, χτύπησα την άλλη να βεβαιωθώ ότι είναι εκεί τα τσιγάρα. Βγήκα.

2 γύρες η πάνω κλειδαριά. 2 η κάτω. Άλλες 2 γύρες η πάνω. Πάντα. Χαμογελάω. Κι αυτό πάντα. Ρίχνω τα κλειδιά στο τσαντάκι που είναι ραμμένο στην τσάντα. Βγαίνω απ’την πολυκατοικία. Σε 5 βήματα βγάζω το τσαντάκι και τσεκάρω αν έριξα μέσα τα κλειδιά. Χαμογελάω. Στη γωνία κοιτάω το είδωλό μου στην απέναντι τζαμαρία. Χαμογελάω. Περνάω απέναντι και παραγγέλνω καφέ ενώ ανάβω τσιγάρο. «’Ενα ή δύο θέλετε;» «Δύο ευχαριστώ». Πάντα. Κάθε μέρα σκέφτομαι ότι πρέπει να της πω να μου μιλάει στον ενικό. Κάθε μέρα σκέφτομαι να της πω ότι θέλω πάντα 2 ίδιους καφέδες. «Πόσα νεράκια να σας δώσω;» «1 ευχαριστώ».

Μπαίνω στο γραφείο και δίνω στο Γιάννη το νερό. Κάθομαι και περνάω τον κωδικό. Ο υπολογιστής ανοίγει. Βάζω τον κωδικό του μσν. Περιμένω. Πατάω τον explorer. Κολλάει το μσν και κλείνει μόνο του. Χαμογελάω. Ανοίγουν όλα. Πίνω μια τζούρα καφέ. Ανοίγω το προφίλ του. Καινούριο λαλα με αφιέρωση.

Για να ξεφορτωθείς μια εμμονή πρέπει να βρεις μια νέα. Πρέπει ρε γμτ να το κόψω... Είναι δυνατόν να έχω σκαλώσει έτσι;! Εγώ;! Μια χαρά φυσιολογικό άτομο;!

(υστερικά γέλια)

Προσθήκη: Την Έκτη απογευματινή το ψυχάκι πήρε δραστικά μέτρα...

Συζήτηση με το χρυσόψαρο...

Ρακόμελα χθες με Τσίου.

Ρ.: Μαλάκα το έχεις κοιτάξει καθόλου το βλόγι;

Τ.: Ρε συ 2 φορές είπα να κάτσω να το διαβάσω αλλά μέχρι να φτιάξω καφέ το ξέχασα και μπήκα ικάριαμ...

Ρ.: Καλά διάβασε αυτό... Για θρίλερ το πηγαίνω...

Τ.: Μλκα ψυχαναλύεσαι μόνη σου τώρα;

Ρ.: Ω ναι...

Ρ.: Πρέπει να κάνω κάτι δημιουργικό μου είπε η αστρολόγος... Ή αυτό ή 4 φορές τη μέρα σεξ...

Τ.: Γράψε βιβλίο!!!

Ρ.: (αποκλείουμε το σεξ 4 φορές τη μέρα δηλ...) Οκ πες θέμα.

Τ.: Συγγραφική έμπνευση μηδέν;

Ρ.: Όχι ρε μλκα μου έχει μείνει απ’ το σχολείο. Θέλω θέμα...

Τ.: Μλκα γραψε τα ραντεβού που έχεις βγει. Κωμωδία είναι...

Ρ.: Ευχαριστώ καλή μου φίλη...

Τ.: Και μετά η ηρωίδα σου θα βρίσκει το σούπερ γκόμενο.

Ρ.: Που θα τη σφίγγει στα στιβαρά του μπράτσα και θα νιώθει το είναι της να πάλλεται;!

Τ.: Άρλεκιν ε;

Ρ.: Κανονικά στο τέλος πρέπει να βρει το σούπερ γκόμενο και να τον φτύσει και να γίνει λεσβία...

Τ.: ΓΑΜΑΤΟ!

Ρ.: Τι γαμάτο ρε χαμένη... Δεν θα το διαβάσεις.

Τ.: Γιατίιιιι;;;;;;;;;;;

Ρ.: Ξέρεις τι γίνεται στο τέλος...

Τ.: Θα το ξεχάσω μέχρι τότε...

Ρ.: Σωστό κι αυτό...

Ρ.: Ακου κι αυτό: "Τα λεφτά δεν είναι ευτυχία αλλά η ευτυχία είναι όλα τα λεφτά"

Τ.: ΓΑΜΑΤΟ!!! Θα το κάνω αύριο στάτους και θα βάλω ότι το είπες εσύ.

Ρ.: Do that...

Μπακ!

Με πεθύμησες κοινό μου; Κι εγώ αλλά δεν είχα τιπτ να σου πω. Δηλαδή είχα –σα καλή γλωσσού πάντα έχω- αλλά τιπτ απ’ αυτά που θα σου ‘λεγα δεν μ’άρεσε.

Γενικά προσπαθώ να εφαρμόσω αυτό που έλεγα στο προτελευταίο ποστ και να μένω ήρεμη αλλά δεν το βλέπω... Όταν θες κάτι πάρα πολύ το σύμπαν σου δίνει λόγους να το θέλεις ακόμα περισσότερο. Τελεία.

Εναλλακτικά σκέφτομαι να ξεκινήσω να μαζεύω κακό κάρμα γιατί με το καλό δεν έχω δει χαήρι*... Ήδη ξεκίνησα τη χρονιά διαολοστέλνοντας κάνα δυο που το τράβαγε ο οργανισμός τους κι ο δικός μου.

Κανόνισα να πάω να κάνω το tattoo και το ανακοίνωσα στη μάνα προκειμένου να κάνω τον καυγά από πριν κι όχι μετά που θα παιδεύομαι με τις bepanthol. Παραδόξως στο επιχείρημα «Θα είσαι κωλόγρια 80 ετών με τατουάζ» η απάντηση «Πρώτον δεν θα φτάσω 80 δουλεύοντας ως τα 65 και δεύτερον κοίτα γύρω σου... Θα είμαστε πάρα πολλές οι κωλόγριες με τατουάζ» αποδείχθηκε αποστομωτική. Τελικά το ενοχικό των γονιών για την κρίση που φόρτωσαν στα παιδιά τους είναι λύση για πάρα πολλά θέματα.

Σε γενικές γραμμές έχω μια τρελλή τάση να κάνω μαλακίες την οποία ασφαλώς αργά ή γρήγορα θα την πληρώσω. Από την άλλη το φιλοσόφησα... Κάνω δεν κάνω μαλακίες την πληρώνω οπότε ας το διασκεδάσω στο ενδιάμεσο... Όπως έλεγε σ’ένα ppt που μου έστειλε το κινητό «Κάλιο ένα χρόνο κόκκορας παρά 40 κότα»... Σοφόν...

Σας αφήνω πάω να κυνηγήσω μια κότα φουντωτή μια ζηλευτή πουλάδα (σαλαλα) (σιγα που δεν θα είχε σαλαλα)

*το χαήρι έτσι γράφεται;!

Λαλά διασκεδαστικόν...

Κι άλλο κακό να μη σε βρει...

Από την αρχή ύπαρξης τούτου 'δω του ταπεινού βλογακίου 3 άνθρωποι από τον κύκλο μου έγιναν κοινωνοί του εγχειρήματος. Αρχικά το Τσίου (το οποίο όμως είναι αρκούντως πυροβολημένο και το έχει ήδη ξεχάσει-πόσο ενδιαφέρουσα θα είναι η ζωή για ανθρώπους με μνήμη χρυσόψαρου!), αφ' ετέρου η κολλητή της μαμάς ρακούν (η οποία ενθουσιάστηκε με το Deep Impact κάνοντάς με να νιώθω λιγότερο πυροβολημένο εγώ) και προ ημερών η φίλη Ελ. (ουδεμία σχέση έχει με τη συμπαθή τάξη των εξωγήινων προγόνων). Η τελευταία έγινε θερμή θιασώτρια του παρόντος βλογ (ελληνιστί γκρούπι) κι ως εκ τούτου όταν θα φτιαχτεί το επίσημο φαν κλαμπ μου θα τη διορίσω δια βίου πρόεδρο (και μακάρι να φτάσει τα χρόνια του επίτιμου)

Η συγκεκριμένη φίλη με την οποία το ρακούν έχει μοιραστεί πίκρες, χαρές, ξενύχτια κι έχει κοιμηθεί με τα παπούτσια στον φοιτητικό της καναπέ σε κατάσταση “ζαμπόν”* από το πιώμα (ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ), έχει πέσει θύμα της μάστιγας με κωδική ονομασία “Βιβή”.

Η μάστιγα έχει τη μορφή εξωτερικά άκακης κυριούλας με μιζανπλί, μικρού αναστήματος, που μιλά ακατάπαυστα και κάνει χαρές παντού. Εξωτερικά. Γιατί εσωτερικά πρόκειται για παμφάγο, υπναλέο ον, με ασύλληπτες ικανότητες γκρίνιας, αδιακρισίας και σπασαρχιδισμού. Αρχικά το ρακούν θεωρούσε ότι το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως με τα Gremlins τουτέστιν “κλειδώστε την κάπου από τις 6 και μετά και προς Θεού μη την ταΐζετε άλλο. Δεν είναι ζάχαρο αυτό που θα έχει είναι το Χρηματιστήριο Αθηνών τότε που σπρώχνανε τα λεφτά των ταμείων”. Δυστυχώς οι προτάσεις μου απορρίφθηκαν γιατί δεν θεωρήθηκε σωστό να κλειδωθεί η πεθερά στην ντουλάπα για όσο καιρό επισκεπτόταν το ζεύγος από την επαρχία. Και αναφέρω τη ντουλάπα γιατί μόνο εκεί θα μπορούσε να απομονωθεί η μάστιγα μια και το σπίτι της Ελ. και του καλού της αντρούλη είναι λίγο μικρό να το πεις λίγο καμαρούλα μια σταλιά (2χ3 σαλαλαλαλα) το λες και δεν υπερβάλλεις και καθόλου. Αφού λοιπόν δεν κλείδωσαν τη ΒΙΒΗ στη ντουλάπα έχουν περάσει την τελευταία βδομάδα κλειδωμένοι οι ίδιοι στο δωμάτιό τους μια κι η μάστιγα κοιμάται όλη μέρα στο σαλόνι. Επιπροσθέτως τους τρώει το φαί τους και δεν κουνάει ρούπι να κάνει καμιά δουλειά, κάνει παρατηρήσεις για το οικειακό γίγνεσθαι και όταν αποφασίζει να μαγειρέψει “να βρουν τα παιδιά να φάνε” το αποτέλεσμα είναι τορτελίνια 4 τυριά με ψιλοκομένο το ψαρονέφρι με δαμάσκηνα που έμεινε από τα χθες + μήλο (που της είχε φανεί καλή ιδέα να μπει αλλά άλλος μαγείρευε) + ανθότυρο (όλα αυτά τουρλού ανακατεμένα στην κατσαρόλα μη τυχόν και φας σκέτο το μακαρόνι και στρώσει το στομάχι σου). Και αφού έτρωγε τα πάντα όλα δήλωσε ότι νηστεύει για των Φώτων (γιατί είναι και της εκκλησίας) και έφερνε βόλτες γύρω απ' το κουτί με τα μιλφέιγ που τους πήγαν δώρο. Τελευταίες πληροφορίες λένε ότι το μιλφέιγ είναι παρελθόν την ώρα που γράφεται το ποστ αυτό. Επίσης παρά τις απειλητικές δηλώσεις “Αχ εδώ στην Αθήνα όλα τα καλά τα έχετε! Δεν φεύγω. Τι ωραίο κλίμα είναι αυτό!” σε δύο μέρες αναμένεται να την κάνουν πακέτο για τα βόρεια να βρει να τρώει κανενός άλλου το φαΐ.

Το συγκλονιστικό της ιστορίας είναι η δήλωση της φίλης Ελ. ενώ εξιστορούσε τα τεκταινόμενα “Ορφανό να βρεις”. Είναι ακριβώς ότι μου λέει η μαμά ρακούν.

Ζητείται νέος ατυχής. Αδιάφορα λοιπά προσόντα. Παρακαλώ αποστείλατε πιστοποιητικό θανάτου γονέων εις το μέιλ που εβρίσκεται εις τη δεξιά στήλη κάτω από τη φωτό μου.

*"Ζαμπόν" έμαθα χθες ότι είναι νέα αργκό και σημαίνει "λιάρδα", "κομμάτια" κλπ.

Resolutions and revolutions

Έχω ήδη πει ότι για ξεκινήματα έχω τη δεύτερη μέρα μετά τις διακοπές του καλοκαιριού (δεν βάζω λινκ τεμπέλικο κοινό! Δες το πρώτο πρώτο ποστ). Παρά ταύτα κάνω μια εξαίρεση και θα σου πω γιατί.

Tην πρωτοχρονιά πήρα μια απόφαση το νέο έτος να είναι διαφορετικό από το προηγούμενο – που χειρότερο δεν είχα (προ-προηγούμενο ποστ). Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι με την πίεση, τη μιζέρια και την αυτομαστίγωση έκανα κακό στον εαυτό μου γενικώς και στον οργανισμό μου ειδικώς. Κι έτσι φτάσαμε στο New year’s 4^th day resolution:

Άρνουμαι να πιεστώ για θέματα ήσσονος σημασίας

Αναλυτικά:

1) Αν θες να γκρινιάξεις επειδή νιώθεις ένα κενό στη σχέση σου εντελώς απροσδιόριστο, αλλά όχι να χωρίσεις, γιατί λατρεύεις το γκόμενό σου και σου φέρεται άψογα ΜΗ ΜΕ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ.

2) Αν έχεις μπλέξει με τιτανομέγιστο μαλάκα κι έχουμε περάσει 4 χρόνια κάθε Πέμπτη να αποφασίζουμε ότι πρέπει να χωρίσεις, κι είναι Πέμπτη ΜΗ ΜΕ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ

3) Αν η οικογένειά σου σου συμπεριφέρεται άσχημα κι εσύ στα 31 σου δεν μπορείς να τους βάλεις στη θέση τους παρ’ όλο που μένεις μόνος σου και κερδίζεις το ψωμί σου μόνος σου εδώ και χρόνια ΜΗ ΜΕ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ

4) Αν θες να βγούμε για να μου πεις τα νέα σου και δεν έχεις τίποτα απολύτως θετικό να μου πεις παρά μόνο να γκρινιάξεις που μετά από μια βδομάδα στην Ιταλία νιώθεις λίγο κάπως... μάντεψε;

ΜΗ ΜΕ ΠΑΡΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ!

Δεν είναι επειδή δεν σε νοιάζομαι. Είναι επειδή αποφάσισα να με νοιάζομαι λίγο περισσότερο. Κι επειδή αποφάσισα η νέα χρονιά να είναι πιο υγειής.

Ευχαριστώ ιδιαίτερα τη φίλη που χτες, ενώ ήξερε ότι είμαι με αναλγητικά για άλογα σκέφτηκε να μου κάνει μούτρα επειδή μίλησα με τον κολλητό της στο φατσοβιβλίο και του είπα τα νέα μου πριν τα πω στην ίδια...

Βραδυνό

Απλά επειδή το άκουγα κι είναι από τα ελάχιστα τραγούδια που με συγκινούν τόσο...

Πρωτοχρονιάτικη Αταξία

• Δίπλα δίπλα στον καναπέ με τον πατέρα ρακούν. Αλλάζει ο χρόνος. Τα φώτα ανάβουν: “Το κατάλαβες ότι κάτι άλλαξε ε;!” (ταυτόχρονα το λέμε και σκάμε στα γέλια). Γέλαγα γιατί είχε ένα μαρούλι στα δόντια του και γιατί θέλαμε τόσο πολύ να άλλαξε κάτι με το που άναψαν τα φώτα...

• Ποτό στο στέκι. Ο Μ. μου έκανε τη χάρη και ήρθε. Χαμόγελα κι αγκαλιές. Και αστεία και χαλβάδιασμα με τις κυρίες και λίγο ξαναγίναμε φυσιολογικοί...

• “Το σκουλαρίκι που έφτιαξα σ'αρέσει;” “Είναι σαν αποσμητικό αυτοκινήτου... Σε δεντράκι δεν έβγαινε;” Από εκείνη την ώρα όσο και να μου αρέσει δεν παύω να μου μυρίζει anti tobacco...

• Νοσοκομείο Αλεξάνδρα απόγευμα πρωτοχρονιάς (σιγά που δεν θα πέρναγα από νοσοκομείο). Απαράδεκτος γιατρός με μαλακισμένο υφάκι και αντίστοιχη μούρη μπαίνει στην αίθουσα αναμονής και απαιτεί να μάθει ακριβώς τι πρόβλημα έχουμε. Συγνώμη που δεν θέλω να εξηγώ τα γυναικολογικά μου σε κοινό 15 άσχετων. Και όχι δεν μπορούσα να περιμένω να έρθω το πρωί. Ήθελα να έρθω να σε δω στην εφημερία σου ηλίθιε!

• Παραχώρησα τη θέση μου σε έγκυο που είχε διπλωθεί στα δύο από τον πόνο κι η προϊσταμένη εντυπωσιάστηκε... Αυτό μόνο εγώ το βρίσκω θλιβερό;

• Τα πρώτα ευχετήρια μηνύματα της χρονιάς ήρθαν από γκόμενους που ξέχεσα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους τελευταίους 2 μήνες. Πράγμα το οποίο επιβεβαιώνει 1ον ότι τελικά οι άντρες που συγχρωτίζομαι είναι μεγάλοι μαλάκες και 2ον ότι το ρακούν όταν γίνεται σκύλα είναι αξιομνημόνευτο...

• Κέρδισα το φλουρί... Και φοράω και το γούρι που μου πήρα. Και ναι είμαι προληπτική. Ό,τι περνάει από το χέρι μου θα το κάνω...

Καλή χρονιά μωρά μου. ΥΓΕΙΑ και δευτερευόντως όλα τ' άλλα

Όλα δίδυμα τα 'χει η ζωή
γέλια, δάκρυα, βράδυ, πρωί.
Όλα δίδυμα, κόσμε ντουνιά
κέρδη, χάσιμο, μια πετονιά.