Creep

Μερικές φορές βλέπεις κάποιον και πραγματικά νιώθεις πολύ λίγος κοινό μου.

Γιου νόου... Αυτό που λες «καλά σοβαρά τώρα εγώ αυτουνού του πατάω τον ίσκιο κι αναπνέουμε από το ίδιο διοξείδιο του άνθρακα;». Ή ακόμα καλύτερα «σοβαρά τώρα εγώ έχω το τηλ. του στη μνήμη του κινητού/ατζέντα/θυρίδα με τα κοσμήματα της γιαγιάς;». Έλα που δεν το λες... Σου συμβαίνει ακόμα κι αν έχεις βγει με τη σύγχρονη Ταϋγέτη (βλέπε φωτό να μαθαίνουν οι νεώτεροι – μεγαλύτερους δεν έχουμε)

Έχεις νιώσει όμως πώς είναι να είσαι η Ταϋγέτη κι ο άλλος να τραγουδάει You're so fuckin' special, I wish I was special... Μιλάμε για κανονικό σπιντάκι... Άμα δεν προσέξεις τότε το πιστεύεις κι όλας... Και γεννιούνται δύο ερωτήματα... (παμε νουμεράκια):

1. Πώς καταφέρνουν και το κάνουν κάποιοι αυτό χωρίς κάποιον να τους κάνει καντάδα ραδιοκέφαλους;

2. Πώς ξεκολλάς από την πρέζα του καθημερινού ντοπαρίσματος αυτοπεποίθησης ειδικά αν είσαι φύση αυτομαστιγωνόμενη (sic)

Δώρο το τραγουδάκι που ενέπνευσε το ποστ σε εκτέλεση της προτίμησης του Ρακούν