Μηδέν εις το πηλίκον...

Το φθινόπωρο συνεχίζει να ξεδιπλώνεται μπρος στα μάτια του μπουχτισμένου ρακούν ακολουθώντας το πάτερν του περσινού φθινοπώρου (και μερικών ακόμα εποχών)...

Το κλίμα είναι του γούστου μου, τα χειμωνιάτικα ανέκαθεν μου πήγαιναν καλύτερα από τα καλοκαιρινά, η δουλειά δεν μου επιφυλάσσει εκπλήξεις (ούτε δυσάρεστες, ούτε ευχάριστες), η συλλογή από διάτοντες γκόμενους εμπλουτίζεται, κι εγώ βρίσκομαι σε φάση που διαβάζω quotes του sex n the city και χαμογελάω. Το τελευταίο θα έπρεπε να με κάνει να ντρέπομαι για το γούστο μου του συρμού, αλλά χέστηκα...

Τελικά κυνικός γίνεσαι όταν καταλαβαίνεις ότι έχεις συμβιβαστεί. Και καταλαβαίνεις ότι η ζωή σου είναι «ζωούλα», και η δουλειά σου είναι «δουλίτσα» κ.ο.κ.

Αλλά είπαμε... Από Δευτέρα όλα τούμπα...

Ίσως απλά να χρειάζομαι διακοπές... Ε;