Δεν ξέρω αν έχω αναφέρει το σκάλωμα του ρακούν με τα μιούζικαλ... Αν όχι το αναφέρω τώρα: έχω σκάλωμα με τα μιούζικαλ. Δυστυχώς όπως είναι προφανές μόνο εγώ το έχω άρα η παρακολούθηση είναι μοναχική εμπειρία η δε ανάλυση της κάθε ταινίας αγγίζει τη σφαίρα της σχιζοφρένιας «Πόσο γαμάτος ο Marlon Brando;! Πάρα πολύ γαμάτος».
Οκ θα μου πεις που το πας το θέμα με τα μιούζικαλ; Θα δεις. Βάλε αυτό να παίζει:
Το έβαλες; Οκ.
Σήμερα δεν είμαι πολύ σούπερ και αυτοψυχαναλύομαι γι’αυτό θα σου πω αυτά που αγαπάω για να ανέβω.
Να οδηγώ σε επαρχιακό δρόμο ακούγοντας τις μουσικές μου.
Τα σκουφιά μου.
Να ξυπνάω και να νιώθω το γατί στα πόδια μου να κοιμάται και να βλέπει όνειρα.
Οι αγκαλιές.
Το κοκκινιστό της μαμάς ρακούν.
Τα μιούζικαλ. (το είπαμε)
Να χορεύω με μάτια κλειστά.
Οι φωτοβόλτες.
Το «κουνάααααβι» που λέει ο bro όταν έχει κέφια (ναι από ‘κει το πήρα το όνομα περίπου).
Οι αμπελοφιλοσοφίες.
Ο κυριακάτικος καφές με τις εφημερίδες.
Τα mojito του Βασιλάκη.
These are a few of my favourite things!
(θ’ανέβω λέμε ακόμα και με το ζόρι...)
2 σχόλια:
Συμφωνώ σε όλα, εκτος απο τις αμπελοφιλοσοφιες και τις φιλοσοφησεις γενικοτερα, με κουραζουν..
Μου άρεσε που επέλεξες την αυτοψυχανάλυση και οχι τον ευκολο δρομο που διαλεγουμε οι περισσοτεροι, τη μεμψιμοιρια.
Και στα μιούζικαλ;! :ο
Μα γιατί όχι αμπελοφιλοσοφίες;! Ειδικά ξάπλα σε καμιά παραλία με μπύρες και κολλητούς που νομίζεις ότι ανακαλύπτεις τον τροχό!!!
Δημοσίευση σχολίου