Ο πιτσιρικάς

Έχω ένα ψυχαναγκασμό... Μικρούλης είναι, 10 χρονών. Ζωηρός. Στην αρχή τον τάιζα παδικά τραύματα κι απωθημένα. Μεγαλώνοντας διαλέγει. Πότε τιπτ εργασιακά άγχη, άλλοτε απογοητεύσεις και μίνι κρίσεις ανασφάλειας. Χαριτωμένο πλάσμα. Αλλά όσο να το πεις δέσμευση. Να πεις να βγεις για ένα ποτό, μαζί σου θα το πάρεις. Πού να τ’αφήσεις; Τουλάχιστον μετά από ένα δυο ποτά πιάνει μια άκρη και κοιμάται. Δεν το ενοχλεί ο κόσμος κι η φασαρία. Κι όλο γελάει. Σου κρύβεται και πετιέται ξαφνικά μέσα στα πόδια σου και σε τρομάζει. Χαχανίζει όπως όλοι οι μικροί και κρεμιέται πάνω σου όποτε φοβάται ότι θα τον αφήσεις.

Πάντως αυτό που μου έλεγαν ότι όλα αυτά σ’αλλάζουν όσο ζεις μαζί τους δεν το πίστευα. Στην αρχή να είσαι σε άρνηση. Να λες «δεν θα αλλάξει η ζωή μου επειδή τον απέκτησα», «πάλι με τους φίλους μου θα βγαίνω», «δεν θα γίνω σαν αυτά που κοροϊδεύω». Μπούρδες. Άπαξ και το απέκτησες η ζωή σου γυρίζει γύρω του. Κι αν νομίζεις ότι θα το μεγαλώσεις και θα πειθαρχεί πάλι λάθος κάνεις. Σίγουρα στην αρχή όταν θα σου κλαίει δεν πρέπει να το παίρνεις συνέχεια αγκαλιά γιατί κακομαθαίνει. Αλλά όσο μεγαλώνει και γκρίνιες θα σου κάνει και θα το κανακέψεις και με άλλους θα τσακωθείς επειδή το έχεις καλομαθημένο. Αλλά τι ξέρουν αυτοί;! Εσύ το ζεις κάθε μέρα. Εσύ πέρασες το πρώτο σοκ όταν συνειδητοποίησες ότι τ’απέκτησες. Εσύ φρίκαρες την πρώτη φορά που είδες ότι άλλαξες. Εσύ χάρηκες την πρώτη φορά που πήγε μόνο του για ύπνο κι έκλεισε ένα φουλ 8ωρο...

Αχ έτσι είναι τα παιδιά της καρδιάς... Τι να πεις...