Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Μη γκομενικό post (έεελα... πλάκα με κάνεις...)

Κατ' αρχάς αυτό δεν ξανάγινε. Ανάρτηση 2 μέρες σερί... Ας όψεται που δεν θέλω να σε απογοητεύσω αναγνώστη μου... Είναι το ποντιοηπειρώτικο γονίδιο που με κάνει άνθρωπο φιλότιμο και συνεργάσιμο και με αδυναμία στις πίτες και τα πανηγύρια (τα δύο τελευταία άσχετα αλλά αφού τέτοια με κάνουν γιατί να το κρύψω)

Στο θέμα μας. Διάβασα το βλογ μου χτες. Και σκεφτόμουν ότι πέραν των γκόμενων, ελάχιστα πράγματα έχω γράψει και μου κακοφάνηκε. Όχι ότι δεν με απασχολούν αλλά βρε αδερφέ δεν έχουμε μόνο του μ#$%ου μας το χαβά... Γιατί να δημιουργούμε ψευδείς εντυπώσεις...

Λοιπόν. Το raccoon έχει δύο κολλήματα. Το πρώτο είναι ο χορός. Παλιότερα Latin, τα τελευταία χρόνια Tango. Κι έχει κι άλλο ένα. Τη φωτογραφία. Θα σου πω για το δεύτερο σήμερα. Το πρώτο άμα ξαναστερέψω από θέματα (υστερικά γέλια: "ΣΙΓΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΗ ΠΕΝΑ") Λοιπόν θα σου πω γιατί μ'αρέσει η φωτογραφία. Και θα βάλω και bullets γιατί είμαι άνθρωπος οργανωτικός... Μ' αρέσει η φωτογραφία γιατί:
  • Επειδή μια από τις παλιότερες αναμνήσεις μου είναι το στήσιμο για φωτογραφία στην αγκαλιά του παππού μου.

  • Επειδή αγαπάω την ζωγραφική ως μέσο απεικόνισης της πραγματικότητας αλλά κάθε ενασχόλησή μου μ’ αυτή θα θεωρηθεί προσβολή της δημόσιας αισθητικής.

  • Επειδή στην πορεία έμαθα ότι το ίδιο πράγμα μπορώ να κάνω και με τη μηχανή μου (αν και, μέχρι να καταλάβω τι πραγματικά μ’ αρέσει να φωτογραφίζω, έβγαλα εκατοντάδες αηδίες).

  • Επειδή η φωτογραφία είναι αγχολυτική. Το μυαλό σου αδειάζει και το μόνο που σκέφτεσαι είναι το κάδρο και το πάτημα του κουμπιού. Και κυρίως δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανένα αν κάτι πάει στραβά. Και μόνο τον εαυτό σου να συγχαρείς αν αυτό που έβγαλες σ’ αρέσει....

  • Γιατί μπορείς να δείξεις σε όλους πώς εσύ βλέπεις τα πράγματα γύρω σου. Κι αν δεν τους αρέσει η φωτογραφία δεν σε πολύ-νοιάζει, γιατί δείχνει πράγματα που έζησες και είδες και που όσοι και να τα ζήσουν και να τα τραβήξουν η φωτογραφία σου και πάλι θα είναι διαφορετική και ξεχωριστή.

  • Γιατί πολλές φορές σκέφτηκα ότι έπρεπε να πάρω μαζί μου τη μηχανή αλλά καμία φορά δεν μετάνιωσα που άργησα μισή ώρα επειδή τραβούσα φωτογραφίες (δεν ισχύει το ίδιο και γι' αυτούς που έστησα και με περίμεναν να το παίξω Bresson).

  • Γιατί πάντα όταν κοιτάω παλιές μου φωτογραφίες χαμογελάω.

  • Επειδή οι σιωπηλές εικόνες είναι πάντα απείρως γοητευτικότερες (και παρά ταύτα δεν εννοώ να βγάλω το σκασμό ως άνθρωπος)...

Bonus: Μια από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες μου






Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Σαν τα χιόνια... Τέλος Ιουνίου

Ok ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα ημερολόγια... Πάντα έγραφα δυο φορές κάτι κατεβατά και μετά το παρατούσα... Επίσης ποτέ δεν ενήργησα σοβαρά χωρίς να υπάρχει deadline. Deadline και βαθμολογία ή κάποιου είδους appraisal. Μάλλον ποτέ δεν μπορείς να ξεριζώσεις το φυτό που κρύβεις μέσα σου... Όχι το φυτό που διαβάζει επειδή κάποιος το έχει πείσει ότι "έτσι γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, και μην κοιτάς τους άλλους που κωλοβαράνε στο Άλσος... Σε μερικά χρόνια θα τους δείξεις εσύ, όταν αυτοί θα δουλεύουν στο συνοικιακό σούπερ μάρκετ κι εσύ θα παίρνεις Νόμπελ". Εγώ είμαι το άλλο φυτό. Το ψυχαναγκαστικό. Το ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΩ ΚΑΛΟ ΒΑΘΜΟ ΣΤ' ΑΡΧΑΙΑ!!! Χωρίς λόγο σοβαρό. Απλά και μόνο επειδή υπήρχε η πρόκληση και ο βαθμός.

Επειδή έχω πέσει με τα μούτρα να διαβάζω φανταστικά κείμενα, φανταστικών ατόμων κωλυσιεργώ* και δεν γράφω τιπτ...

Καλείται κάποιος υπεύθυνος να δραστηριοποιηθεί και να αναλάβει να μου βάζει θέματα προς εξέταση και να με βαθμολογεί. Κάπως πρέπει να δραστηριοποιηθώ...



Υ. Γ. Τελικά έγινα αυτό που κορόιδευα... Πετάω αγγλικές λέξεις σε ελληνικό κείμενο... Είμαι πολύ άτομο γαμώτο...



*Ναι τσέκαρα την ορθογραφία. Σιγά μη θυμάμαι πως γράφεται...



P.S. Και υστερόγραφο και αστεράκι και πι ες... Ό,τι να 'ναι όμως...