Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Update

So… Έχω ξεκινήσει 3 διαφορετικά short stories και δεν μου βγαίνουν με τίπτ (ΑΚΟΥΣ ΣΑΛΑΛΑ; ΜΕ ΤΙΠΤ!!!). Το μαλλί δέησα και το έβαψα. Λέω να πάω να βγάλω και φρύδι κάποια στιγμή... Μή σου πω να κουρευτώ κι όλας. Μισό. (Πήρα κι έκλεισα για αύριο. Τους είπα και χτένισμα. Θα ισιώσω μαλλί μεσοβδόμαδα χωρίς να έχω να πάω κάπου. Μόνο εγώ τα κάνω αυτά...)

Έχω ένα σπυρί που σε λίγο θα αυτονομηθεί. Σημαία, εθνικό ύμνο, χρέος, απ’ όλα θα έχει. Όνομα δεν έχω σκεφτεί ακόμα αλλά έχω βάλει τους Γιάννηδες στο γραφείο να κάνουν brainstorming.

Πρέπει να πάρω ένα jean και βαριέμαι να ψάξω. Την προηγούμενη φορά έψαχνα 3 μέρες και τελικά κατέληξα να μπαλώσω το προηγούμενο – πιο λέτσος σου δίνουν κέρματα στο δρόμο οι περαστικοί.

Το κινητό μετονομάστηκε. Θα το λέμε Λάζαρο. Πήγε στον παθολόγο να βγάλει χαρτί για το κολυμβητήριο και του είπε ότι ταβλιάστηκε 2-3 φορές. Ξέχασε να του πει ότι λιώνει στην ορθοστασία όλη μέρα, και λόγω απεργιών το πάει ποδαράτο στη δουλειά. Ο αστραχάν της είπε ότι δεν είναι λιποθυμίες αλλά συγκοπικά επεισόδια και την παρέπεμψε σε καρδιολόγο. Τώρα ο Λάζαρος μοιράζει την περιουσία του και εκτιμά τα μικρά πράγματα στη ζωή. Εμένα μου είπε ότι θα μου δώσει τα καπέλα και τα γάντια. Προφανώς αστιεύεται. Τα γάντια της τα ψωνίζει απ’τα παιδικά. Της είπα ότι θέλω τα βιβλία της και με έβρισε γιατί λέει αστιεύεται (αν δεν με έβριζε θ’ανησυχούσα).

Έχω ένα φίλο που δεν τον έχω δει ποτέ. Τον έχω ακούσει μόνο μια φορά. Του μιλάω κάθε μέρα. Αν γινόμουν ταινία θα μπορούσε να μην είναι φίλος αλλά ψυχωτικό επεισόδιο. Έχω κι έναν άλλο που έχω να τον δω χρόνια. Δεν ξέρω αν θα τον δω ξανά αλλά κάνει μέχρι τώρα τις καλύτερες αγκαλιές μακράν.

Το Μπάτμαν ξανάνοιξε. Ο μπάρμαν με συμπάθησε και θέλησε να με δολοφονήσει με υποβρύχια. Έφυγα με γυαλιά ηλίου. Και πήγε άπατη μια φωτοβόλτα. Σόρυ... εεε???


Το τελευταίο κόλλημα:




Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Ασταδγιάλα...

Μου έστειλαν λαλά. Το λες και ευσεβείς πόθοι. Το λες και "αν μάσαγε ο κόσμος με τέτοιες μλκιες το '70, εσύ μάλλον άργησες να γεννηθείς"...


Κι επειδή το ρακούν όταν πάει σε σουβλατζίδικο δεν παραγγέλνει το φαΐ του διπλανού κι όπου φτύνει δεν κοιτάει τσίμπα ένα πιο σύγχρονο:

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Προσεχώς λέμε...

«Η ζωή σου τελευταία πρέπει να είναι εντελώς χάλια» said mummy. WTF?!?!

Κοιτάω τον καθρέφτη κι έχω μια μούρη που έχει να δει make up δενθυμαμαιαποπότε. Το μαλλί τζίβα με τη ρίζα να αποδεικνύει ότι τους τελευταίους δύο μήνες άσπρισα τελείως, το φρύδι θυμίζει εθνάρχη, η έκφραση θυμίζει γαλέο σκορδαλιά. Τα σπυράκια τα ξύνω χειρότερα κι από έφηβο και το ντύσιμο ακολουθεί τη λογική «πετάω τα πάντα στον αέρα και φοράω ό,τι κάτσει πάνω πάνω».

Από άποψη καθημερινότητας κάθε μέρα ξυπνάω και πιο δύσκολα. Μάλλον φταίει που δεν μπορώ να κοιμηθώ πριν τις 3... Δουλειά μέχρι τις 9, σπίτι για φαί. Λαπιτόπι και ύπνος στις 3.

Η λόμο μαζεύει σκόνη. Η slr φωτογράφισε μόνο τον κόπρο φαντάρο πριν ένα μήνα. Τα τακούνια δεν ξέρω καν που βόσκουν. Το μόνο που έχω καταφέρει να ολοκληρώσω αυτές τις μέρες είναι η ασφάλεια του αυτοκινήτου (το οποίο btw έμεινε ανασφάλιστο ένα μήνα άρα δεν το λες κι επιτυχία). Τα σαββατοκύριακα βαριέμαι τόσο που σκέφτομαι την επόμενη Πέμπτη.

Ζω τη βδομάδα της μαρμότας τους τελευταίους 2 μήνες και το συνειδητοποίησα από το σχόλιο της μάνας μου. Το λες και πρόβλημα.

Σήμερα πάω να πάρω βαφή για τα υπέροχα μπαμπακένια μαλλιά μου... Και καμιά μάσκα...

Προσεχώς άνθρωπος...


Boy, don't you worry... you'll find yourself.


Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Το ποστ πριν το επόμενο...

Ρακούν: ti na grapso?

exo strerepsei?

mou teleiose to blog?

exo mia vdomada na kano post

Σαλαλά: shmera to skeftomoyn ayto

"na ths pw kanena 8ema na grapsei na exw na diavazw mesa sth zalh moy"

Ρ.: gia peh gia peh

Σ.: grapse gia ta glastrakia poy agorazoyme apo th laikh me skopo na ta frontisoyme k telika marainontai k pote den kanoyme moxitoo me diko mas diosmo

Ρ.: mpa den exo vioma mia fora pira kai itan mia xara alla to xalase o gatos

ase moy irthe allo

Tis teleutaies meres exo dei:

Katigoro tous anthropous

Stefania

Katiforo

Σ.: re...

Ρ: A kai Drako


Τελικά το σαλαλά μου είπε να γράψω για ότι θέλω. Το θέμα με τα γλαστράκια δεν ξέρω αν θα το προσεγγίσω... Το βασικό ζήτημα είναι ότι εγώ μια φορά πήρα βασιλικό και έφτιαξα και pesto αλλά μου ξεπάτωσε τη γλάστρα το γατί. Άρα δεν μπορώ να ταυτιστώ με τον υπεραισιόδοξο πλην άχρηστο μικρό κηπουρό... Η απώλεια του βασιλικού οφείλεται σε δύναμη της φύσης (το παιδί).


Από την άλλη αν το προσεγγίσουμε ως υπεραισιόδοξη αγορά συνοδευόμενη από ρομαντικά σχέδια μπορώ να καταθέσω μια ντουλάπα γεμάτι πουλόβερ (δεν μπορώ να φορέσω πουλόβερ με πνίγουν) και φούστες (ενώ φορέματα φοράω φούστες ποτέ... Παράλογοοοο).


Αν πάλι το δούμε ως μια αλληγορία για τα παιδικά ενθουσιώδη όνειρα κάθε νέου και νέας το έχει πει ήδη ο ποιητής:


«Mε τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος,
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.»


Τουτέστιν το πήρες το γλαστράκι αλλά συνειδητοποίησες ότι δεν ήταν το γλαστράκι αυτό που θα σου εξασφάλιζε το τέλειο μοχίτο κοπελιά άμα ποτέ δεν θυμάσαι να αγοράσεις ρούμι και λάιμ, οπότε χέσε με... Όλα τα ‘χε η Μαριορή ο φερετζές της έλειπε... Να βγεις έξω να το πιείς το μοχίτο... Να πεινάσουν οι μπαρτέντερς;!


Για την προέκταση σχετικά με τους γκόμενους δεν θα αναφέρω κάτι... Μεγάλα παιδιά είστε σιγά την κβαντομηχανική...

Άντε καλά να βοηθήσω... «Άντρες ξεραμένα γλαστράκια»...


Προσεχώς ποστ: «Ο νεορεαλισμός και το νουάρ στις ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 50.» Πάω να δω «Νόμο 4000»

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Πτώσεις...

Στο δρόμο για τη δουλειά το αριστερό πεζοδρόμιο είναι σαν γυαλί και γλυστράω. Το δεξί έχει σπασμένες πλάκες και σκοντάφτω. Σήμερα προσγειώθηκα με τα μούτρα πάνω στους καφέδες που κουβάλαγα. Ναι από το δεξί πήγαινα. Πονάει το γόνατό μου κι ο αστράγαλος. Ευτυχώς η καφετζού με λυπήθηκε και με κέρασε τους δεύτερους καφέδες.

Μια από τις πιο παλιές μου αναμνήσεις με σαβούρδα (sic) πρέπει να ήταν του ’85. Εγώ άσπρο φορεματάκι και τον κόπρο (αδερφό) από το χέρι τρέχουμε. Μας έχουν πάει οι γονείς βόλτα στο ΣΕΦ και έχουμε μαζί και μια θεία τόσο κατσικοπόδαρη που μπροστά της ο επίτιμος είναι ερασιτέχνης (Θεός σχωρέσ’ την). Τρέχουμε και σκοντάφτω. Αφήνω το χέρι του μικρού ενώ ίπταμαι και προσγειώνομαι όπως σήμερα με τα μούτρα. Σηκώνομαι γελώντας, αν και πονάει το πόδι μου, και τρέχω στην παιδική χαρά. Ανεβαίνω στην κούνια και όπως κουνάω τα πόδια μου μπρος πίσω βλέπω το αίμα να τρέχει μέχρι το καλάμι. Και τότε βάζω κάτι κλάμματα να με ακούσει όλο το ΣΕΦ.

Αυτό που πάντα μετά την πτώση ενστικτωδώς ή γελάω ή βρίζω όποιον πάει να με σηκώσει (το 2ο το έκανα σήμερα) δεν με προβληματίζει τόσο όσο το ότι τα κλάμματα τα βάζω κάνα μισάωρο αργότερα... Ενίοτε και 3 μήνες μετά... Πάντως τη μάνα μου την πήρα καλού κακού τηλ. ότι μπορεί να χρειαστεί να έρθει να με πάρει απ’ τη δουλειά γιατί ο αστράγαλος με πονάει και «αμάν μ’αυτά τα παπούτσια όλο πέφτω ρε μαμά» (το πιάσατε το concept)...

ΥΓ: Ευχαριστώ δημοσίως τον νεαρό που με σήκωσε το πρωί και μου μάζεψε και τα κέρματα που μου είχαν σκορπίσει και ζητώ συγνώμη από την κυρία που έφτασε πρώτη στο συμβάν.


Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Αταξία 4

Επειδή θα κατεβάσω καντήλια αν δεν έχετε την όρεξή μου παρακαλώ πιέσατε το κόκκινο κομβίο πάνω δεξιά (αν θυμάμαι καλά στο mac είναι αριστερά – anyway το έπιασες το νόημα)

  • Όταν βρε ΜΑΛΑΚΑ σου λέει θα χιονίσει ό,τι δεν χιόνισε, σου ζαλίζει τον έρωτα για καμιά βδομάδα, έχεις εμπεδώσει ότι τα 3 συγκεκριμένα γαμοχιλιόμετρα της Μαλακάσσας θα κλείνουν και χωρίς χιόνι έτσι απλά για το χουλιγκανισμό, γιατί πιστεύεις ότι είσαι εξαίρεση και μου πηδάς το timeline με σχόλια του τύπου «παγώνουμε», «πού είναι το κράτος» κλπ κλπ; Όχι δεν σε λυπάμαι γιατί φεύγοντας μου το ξαναπήδηξες (το timeline) με ατάκες «γιουχούυυυ εκδρομή!!!».

  • Την Παρασκευή ο άλλος (ναι εσύ αληταρά) μου τα έχωσε επειδή δεν του λέω τα προβλήματά μου. Και καλώ το λατρεμένο κοινό να με υποστηρίξει στη θέση μου ότι δεν είναι λογικό όταν βλέπεις κάποιον ΜΙΑ ΦΟΡΑ τη βδομάδα να του πετάς στα μούτρα όλα τα οικογενειακά σου προβλήματα... Άμα είναι να πηγαίνουμε για καφέ σε κηδείες να πίνουμε και κονιακάκι τζάμπα και να κάνουμε τις Μανιάτισσες μοιρολογίστρες...


  • Ένα μπράβο στους κατασκευαστές air condition. Thumbs up παλικάρια... Άμα έχει πολύ κρύο τα ρημάδια σας δεν δουλεύουν... Είμαι στη δουλειά και χάρη στην εφεύρεσή σας μπορώ να φέρω το αγαπημένο μου pet μαζί, έναν αυτοκρατορικό πιγκουίνο... Και πάλι ευχαριστώ...

  • Τη μαλακισμένη τη μικρή αδερφή στο Νησί την έχω τόσο άχτι που είμαι στο τσακ ν’ αρχίσω τα χαστούκια στην τηλεόραση... Επίσης ευχαρίστως να περιλάβω το κωλοπαιδάκι το λεπρό που βρήκε κι έγινε τάλε κουάλε ο αυτοκτονημένος ο πατέρας του.

  • Χτες (πάλι καλά) συνειδητοποίησα ότι διάγω φάση που δεν μ’αρέσω καθόλου («πώς έχεις γίνει έτσι μωρή, τα χάλια σου έχεις») κι επειδή δεν περνάμε καλά στα παρασκήνια βγαίνει αυτό στον κόσμο. Μη μου πεις ότι το ψιλιάστηκες από το ποστ!!!

Χρόνια πολλά κοριτσάρες (για να μην ξεχνιόμαστε μέρα που 'ναι)


Λαλά γλυκούλι κόντρα στη διάθεση και ταιριαστό με το κωλόκρυο (δεν θυμάμαι αν το έχω ξαναβάλει... Η Ε. λέει πως όχι):




Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Και οδηγίες χρήσης το λες...

So… Όσο καιρό διατηρώ το παρόν μόνο 3 φορές αυτά που έγραψα δεν απευθύνονταν στον εαυτό μου και μόνο.

Η πρώτη ήταν αυτή. Συζητούσα με κάποιο φίλο-γουρουνάκι κι ήθελα να του πω ακριβώς πώς ένιωθα και να τον παρακινήσω.

Η δεύτερη ήταν αυτή. Κάτι γνωστοί μου βλόγερς γκρίνιαζαν περί ημιτελών ιστοριών και το είδα ως άσκηση.

Η τρίτη ήταν αυτή. Οι ίδιοι βλόγερς κατάλαβαν τον ψυχαναγκασμό που έχω με τα θέματα και παίζαν με το χαζό.


ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ τα έγραφα και τα γράφω για την πάρτη μου. Είναι το προσωπικό μου ημερολόγιο μόνο που για λόγους βίτσιου το γράφω δημοσίως. ΔΕΝ είναι λογοτεχνία. ΔΕΝ είναι υποχρεωτική η ανάγνωσή του. ΔΕΝ χρειάζεται να πληρώνετε για να το διαβάσετε. ΔΕΝ το γράφω για να ευχαριστήσω κανένα. Ούτε καν εμένα. Το κάνω για να βάλω τάξη στο κεφάλι μου κι ως εκ τούτου τις περισσότερες φορές δεν βγαίνει κανένα νόημα επειδή δεν βγάζουν ενδεχομένως νόημα τα όσα σκέφτομαι.


Τη στιγμή που γράφω το παρόν έχω 24 αναγνώστες και σοκάρομαι που έχω και τόσους. Με κάποιους έχω μιλήσει και ιδιαιτέρως, κάποιοι άλλοι με έχουν τιμήσει και με τη φυσική τους παρουσία. Υπάρχουν και άλλοι που τους εκμυστηρεύτηκα την ύπαρξή του. Τους είπα «εκεί είναι το ημερολόγιό μου κάνε ότι θες».


Το τι θα κάνει ο καθείς με το παρόν βλόγι είναι στη διακριτική του ευχέρια. Αλλά αν νομίζει ότι το γράφω για να τον διασκεδάσω μάλλον βρίσκεται σε λάθος χώρο. Ας με πάει σε μπαρ για ουίσκια κι ευχαρίστως να το κάνω. Εδώ είναι το δικό μου μαγαζί και δεν έχει κουτί παραπόνων... Οι επισημάνσεις και τα σχόλιά σας δεν ενδιαφέρουν καθόλου τη διεύθυνση αν δεν έχουν να προσφέρουν κάτι ουσιώδες στο όποιο θέμα.


Σημείωση: Αν νομίζετε ότι αυτό που γράφω αφορά εσάς μη με ρωτήσετε καν. Όπως είπα και στην αρχή ‘Ο,ΤΙ γράφω εδώ μέσα αφορά εμένα. Και δεν δήλωσα ποτέ κάτι παραπάνω από «βρωμερό ρακούν».

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Who's afraid of the big black wolf?!

Παραμύθι γι’ αρχή.

Ένας παπούς ινδιάνος έλεγε στο ινδιανάκι εγγονάκι του: «Μέσα σε κάθε άνθρωπο ζουν 2 λύκοι. Ένας μαύρος κι ένας λευκός. Ο μαύρος είναι ό,τι κακό κρύβει η φύση μας. Ο εγωισμός, ο φόβος, η αλαζονία, ο φθόνος, η απληστία, η αυτολύπηση, η υπεροψία, η απογοήτευση κ.ο.κ. Ο λευκός πάλι είναι ότι καλό έχουμε ως άνθρωποι να επιδείξουμε. Η χαρά, η αγάπη, η ευγένεια, η ελπίδα, η ευσπλαχνία, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη κλπ. Οι δύο αυτοί λύκοι παλεύουν συνεχώς».Το εγγονάκι ρώτησε: «Και ποιος νικάει;» κι ο γέρος απάντησε «Αυτός που ταΐζεις...»


Η σοφή κυρία Λ., αστρολόγος και φίλη της μαμάς ρακούν, με προέτρεψε προ μηνός επειδή έχω τον Ποσειδώνα σε λάθος θέση (υποθέτω με το κεφάλι χωμένο σε καμιά γλάστρα) να κάνω κάτι δημιουργικό για να εκτονώνομαι. Έκτοτε έκοψα το tango λόγω θεμάτων υγείας και τη φωτογραφική την αφήνω να μαζεύει σκόνη (με μια δυο εξαιρέσεις που και καλλιτεχνία δεν τις λες). Το μόνο που έμεινε για ψυχοθεραπεία είναι το παρόν κι αμα μας το κόψουν κι αυτό να δω πώς θα πέρνουμε τα ψυχοφάρμακα που μας κάνουν εμπάργκο κι οι φαρμακοποιοί...


So… Σήμερα ξύπνησα στην καλή χαρά και σκόρπαγα καλοδιαθεσόνια... Έφτασα στο γραφείο και με το που έκατσα μου τρέχαν από τις τσέπες... Και τότε έσκασαν τα νέα... Στην αρχή είπα οκ... Δεν μας αφορούν, περσινά ξυνά σταφίλια, εγώ αυτά που κλείνει η πόρτα μου θα κοιτάω (το νιαρ και τη σκόνη δηλαδή).


Και μετά άρχισε να ζωντανεύει ο μαύρος λύκος μου και να ρίχνει σφαλιάρες στον ασπρούλη... Κι όταν ρώτησα το καλό μου σαλαλά πώς μπορώ να βάλω τον εγωισμό μου για ύπνο μου είπε να του πω μια ιστορία για το πόσα κακά πάθαν όσοι μείναν για πολύ στο συγκεκριμένο λάκο με τα φίδια. Κι εγώ επειδή δεν ξέρω τέτοιες ιστορίες να πω κατέθεσα αυτό που έγραψα στην αρχή.


Δεν ξέρω αν θα πάει για ύπνο αλλά νιώθω καλά με τα παραληρήματα... Όχι εντελώς καλά... Εξακολουθώ να θέλω να «ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα»... Αλλά που θα πάει θα τον βάλλω τον μαυρόλυκο στη δίαιτα....