Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Σάλτο


Τσούζει το μάτι μου. Το δεξί. Λες να έχω πάλι επιπεφυκίτιδα; Γμτ.

Πας να κάνεις βουτιά και φωνάζεις “Κοίτα μαμά, κοίτα”. Παπάρια. Σου λέει ένα “σε κοιτάω, σε κοιτάω” και συνεχίζει να λύνει το σκανδιναβικό. “Παραπόταμος του Δούναβη με δύο γράμματα”. “Το κάθετο τι είναι;”. Κι εσύ κάνεις το σάλτο μορτάλε και δεν σε βλέπει κανείς. Ίσως ο μικρός που ζηλεύει, πάει να κάνει το ίδιο, χτυπάει/πνίγεται και μετά σε μαλώνουν που δεν προσέχεις τον αδερφό σου και του βάζεις μαλακισμένες ιδέες.


Κάπως έτσι κόβεις τις βουτιές. Ξεκινάς να ασχολείσαι με άλλα πιο στεγνά και λιγότερο εξωστρεφή. Καμιά φορά μόνο που τρώγεσαι όπως γυρνάς από Αττική το πατάς στην ευθεία λίγο παραπάνω και σκέφτεσαι “λίγο πιο γρήγορα, λίγο”. Κι ανάβεις τσιγάρο. Και ίσως σου βγαίνει κι ένα ουρλιαχτό εκείνη την ώρα. Δεν είναι κάτι. Μετά μπαίνεις Καισαριανή και περνώντας απ’το νεκροταφείο κόβεις στο επιτρεπόμενο όριο για οδήγηση στην πόλη. Και συνεχίζεις να πλατσουρίζεις στα ρηχά μέχρι να βγει η βδομάδα. Και η επόμενη. Και η επόμενη.


Κλαίει ρε γαμώτο το δεξί μου το μάτι...





Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Ποστ 100+1


Με καθυστέρηση (this blogger's middle name) κατάλαβα ότι σπάσαμε το φράγμα των 100 ποστ στην προηγούμενη ανάρτηση...




Δεν ξέρω αν και κατά πόσο σημαντικό είναι το εκατοστό πρώτο ποστ αλλά εγώ στο εκατοστό δέχθηκα πρόταση γάμου από τιτανομέγιστο βλόγερ...

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Και πάλι χαζή...

Επανέρχομαι στην κανονική ροή (αν υποθέσουμε ότι η ζωή μας – κι ιδίως η δικιά μου - έχει «κανονική ροή») κυρίως λόγω πιέσεων που εδέχθην από τα πλήθη των αναγνωστών (η φίλη Ελ. με ρώτησε προχθές “έγραψες τιπτ καινούριο; Έχω καιρό να μπω...”).

So…

(ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Από το παρόν θα γίνει ελπίζω κατανοητό ότι έχω λαλήσει τελείως από τη ζέστη αλλά θεωρώ δεδομένο ότι κι εσείς το ίδιο. ΚΛΕΙΝΕΙ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ)

Οι μέρες κυλούν βασανιστικά μέχρι την άδεια με 2 κυρίως ερωτήματα. Το πρώτο είναι “Πότε επιτέλους θα πληρωθώ” και το δεύτερο “Ποιος θα μου κατεβάσει το True Blood και το Game of Thrones που είμαι άχρηστη και δεν ξέρω πώς γίνεται”.

Το πρώτο ερώτημα είναι καθαρά ρητορικό γιατί αν έχεις κάνει 7 μηνών γενέθλια στην αφραγκία σου κι έχεις φτάσει να προγραμματίζεις τα τσιγάρα του μήνα απλά βαράς κάτι κρίσεις σε ανύποπτο χρόνο. Κατά τη διάρκεια των κρίσεων αυτών

Α) Σχεδιάζεις ληστείες τραπεζών

Β) Βάφεις το μαλλί φούξια και περνάς τις μέρες σου σιχτιρίζοντας και τρίβοντας το σβέρκο που έχει βαφτεί από το ροζ ιδρώτα

Γ) Μιλάς με κάθε αδικιωρισμένο που τα σόσιαλ μήντια ρίχνουν στο διάβα σου για να εισπράξεις ατάκες επιπέδου:

· Είσαι η νέα αστεία φίλη μου: Μήπως ν’αρχίσω να το ψάχνω με τo stand up comedy;! (σκέψη άμεσα συνδεδεμένη με την οικονομική μου κρίση και λιγότερο με το όνειρο για καριέρα στο σανίδι)

· Αν δεν σε γνωρίσω από κοντά θα σε εξιδανικεύσω...: Με είπες μόλις φόλα;! Μα δεν έχω βάλει κάμερα...

· Η δύναμη να ξέρεις είναι μέσα σου!: Γαμημένε Κοέλιο πάλι στο δρόμο μου σε βρίσκω...

Δ) Ετοιμάζεσαι να περάσεις όλη σου την άδεια (20 μέρες) στο χωριό της καταγωγής σου. Θα μου πεις “Μαρή εσύ δεν είσαι που μας τα κάνεις ζέπελιν «Τι ωραία τα μέρη μου» «Πόσο περήφανη βλάχα είμαι»”. Δικαίωμα. 20 ΜΕΡΕΣ. ΜΟΝΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ. Γκέγκε; (Ψάχνω από τώρα σοκολατένιο κουνέλι και σεσουάρ για να ξαναγυρίσω τη διαφήμιση. Από την άλλη θα σας γράφω κάθε μέρα πώς περνάω και θα υποφέρουμε όλοι μαζί. Μόνο ο γάτος θα είναι ευτυχής γιατί δεν ξέρει να διαβάζει και του αρέσει ο κήπος...)

Το δεύτερο ερώτημα είναι λιγότερο ρητορικό. Βασικά καθόλου ρητορικό. Κανείς δεν θα μου τα κατεβάσει (την ξέρω τη μοίρα μου). Θα περιμένω να ξαναδώ τον λυκάνθρωπα τον ονείρων μου όταν δεήσει το Αντέννα (γαμώ τη διαφήμιση που σας κάνω) να το βάλει στο web tv. Για το Game of Thrones πάλι ευελπιστώ ελλείψει “Νησιού” για του χρόνου, να το προβάλλει το Mega ($^^%&*%&%^#%$) ως τη νέα ακριβή παραγωγή που σέβεται την νοημοσύνη και την αισθητική του τηλεοπτικού κοινού...

Αυτάααα...

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Άνευ

Ξέρεις πώς νιώθω; Πώς είναι όταν βρίσκεται μπροστά σου κάποιος και σ'απειλεί με όπλο κι εσύ ανοίγεις το στόμα κι αρχίζεις να ουρλιάζεις μ' όση δύναμη έχουν τα πνευμόνια σου αλλά δεν βγαίνει ούτε άχνα; Έτσι. Και ξέρεις και πώς αλλιώς; Σα να περνάει κόσμος από δίπλα και να σε βλέπει, να βλέπει και τον άλλο με το όπλο και να συνεχίζει λες και δεν τρέχει μία. Κι ακόμα χειρότερα ο κόσμος να είναι δικός σου κόσμος. ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ εκεί που κάθεσαι και ουρλιάζεις βουβά να κάθεται δίπλα σου και να σου λέει για το γκόμενο που έκανε μούτρα, για τη γκόμενα που πήγε και ψώνισε πρώτη τη φούστα που της μπήκε στο μάτι, για μένα που δεν έρχομαι να σε δω, για μένα που έχω υποχρεώσεις κλπ κλπ.

Θα μου πεις έλα μωρέ καλοκαίρι είναι χαλάρωσε λίγο.

Αυτό είναι χειρότερο απ'το να μου λες για το γκόμενο και για τη φούστα.

Παύση.

Στην υγειά σας.

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Εκ μιας συζήτησης ορμώμενο...

So σκεφτόμουν αναγνώστη μου πώς γεννιούνται οι χαρακτήρες στα μυθιστορήματα. Οκ δεν εννοώ πώς γεννήθηκε η Κυρία με τις Καμέλιες, κάτι σε πιο προσιτό σκεφτόμουν.


Έχεις λόγου χάρη μιά περσόνα. Μεγαλωμένη από τη γιαγιά την Πόντια που βρέθηκε μ’ενα γιο χαμένο στον εμφύλιο, μια κόρη χωρισμένη γκασταρμπάιτερ στη Γερμανία και το στερνοπούλι της αλαφροίσκιωτο. Και μεγαλώνει τις 3 κόρες της ξενιτεμένης. Κι η μεσαία η κόρη είναι η πιο τσαχπίνα και κωλοπετσομένη.


Μια φορά έδωσε στη νομική και δεν πέρασε. Δεν ξανάδωσε. Αντ’ αυτού έπιασε δουλειά στο φαρμακείο της μικρής πόλης κι έβγαζε το χαρτζιλίκι της από τα 19. Σου λέει πήγαινε η κοκεταρία σύννεφο. Φιγουρίνι. Και γνωρίζει στα 24 της φιλόλογο εξ Αθηνών, καλή δουλειά (λίγο κοντός αλλα δεν βαριέσαι είχε ωραία μάτια), και τσουπ αρραβώνας-γάμος-γέννα μέσα σ’ εννιά μήνες.


Κι απ’τη μικρή της πόλη βρίσκεται στην Αθήνα με ένα μωρό και μια πεθερά μέγαιρα ο Θεός να σε φυλάει. Για δουλειά ούτε συζήτηση. Για την ακρίβεια όταν άρχισε να το συζητάει της κανόνισαν άλλο ένα πιτσιρίκι να’χει να πορεύεται. Πήγε κι έβγαλε ένα δίπλωμα αυτοκινήτου, και πηγαινοέφερνε τις δύο μυλόπετρες στα αγγλικά, τις ρυθμικές και τα τένις. Όσο για φιγουρίνι μη τα συζητάς... 3 φιγουρίνια μαζί. Αλλά το πείσμα πείσμα. Ότι δεν έκανε αυτή να το κάνουν οι μυλόπετρες. Πάρε 3 ξένες γλώσσες, μη τρως παχαίνεις, πάρε το πτυχίο της μέσης στο πιάνο, γιατί έχασες το απουσιολόγιο στο σχολείο, σταμάτα να τρως τα νύχια σου, αχ να ήμουν στη θέση σου με τα τσαρούχια θα είχα μπει στη Νομική.... Και δώσ’του καμάρι στις φιλενάδες μ’αυτό το υπεράνω “πέρασε 1η στη σχολή της, αλλά αγύριστο κεφάλι... Να μη δηλώσει Νομική ενώ την έπιανε...” Και ταυτόχρονα να γηροκομάει τη μέγαιρα κι όλο το σόι του κοντού φιλολόγου πετώντας κάθε τόσο παράπονα που οδηγούσαν σε ομηρικούς καυγάδες.


Κι ο καιρός πέρασε και τις έφυγαν οι μυλόπετρες τρόπον τινά γιατί πόσο να του κανονίσεις του άλλου τη ζωή άμα είναι 5 χώρες παραπάνω ή άμα σου ρίχνει και 2 κεφάλια (παρά το κοντό το γονίδιο). Και περνάει την κλημακτήριο σαν μια παραζάλη. Και για να την ξεφορτωθούν που γκρινιάζει πλέον χωρίς οιρμό την γράφουν σε διάφορα σεμινάρια να ξεχαρμανιάζει. Και θυμάται τώρα τα 18 που έπαιρνε το τότε στην Έκθεση και κάνει το Βούλα - Βασιλική και δώσ’του “τι φαντασία στη γραφή σας κυρία Βασιλική μου” να καμαρώνει κι αυτή κι ο κοντός φιλόλογος και να σταυροκοπιούνται κι οι δυο μυλόπετρες για την έμπνευση που είχαν να τη στείλουν, κι άμα δεν τους παίρνει κανείς χαμπάρι να καμαρώνουν κι αυτοί γιατί η Βούλα τελικά δικαίως το έπαιρνε το 18 στην Έκθεση...


Και λέω κάπως έτσι θα γεννιούνται οι χαρακτήρες... Όχι σαν την Κυρία με τις Καμέλιες, οι άλλοι...