Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Ημερολόγιο απόψυξης

Μη σου κάνει εντύπωση ο τίτλος αγαπητέ αναγνώστη. Σκέφτομαι σοβαρά να μετονομάσω το βλόγι.

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά οι 3 συνταξιούχες της πολυκατοικίες αποφάσισαν να μη βάλουμε πετρέλαιο. Τα μισά διαμερίσματα της πολυκατοικίας είναι άδεια, κοινόχρηστα δεν πληρώνονται, καταλαβαίνεις... Το ρακούν βέβαια μετά του γάτου τα έχουν δει όλα κωλυόμενα και οσονούπω θα κρεββατωθούν αλλά τι να πεις...

Σαν να μην έφτανε αυτό, από πάνω γίνεται ανακαίνιση. Υποψιαζόμαστε (εγώ κι ο γάτος) ότι δημιουργείται μάλλον κάποιος χώρος τέχνης γιατί 5 μέρες τώρα καρφώνουν καρφάκια στον τοίχο. Επίσης πέραν των συνηθισμένων ήχων ανακαίνισης ακούγονται και τακούνια πάνω απ’το κεφάλι μας, όπερ μεθερμηνευόμενον εστίν ότι με την από πάνω γειτόνισσα θα πρέπει να γίνει μία συζήτηση μόλις μετοικήσει (ή αυτό ή οι μάστοροι έχουν πολύ ιδιαίτερο styling).

Κατά τα λοιπά το Σάββατο έμαθα από τον Μ. το ερωτηματολόγιο του Προυστ και μετά από ένα γουγλάρισμα το εντόπισα κι επιχείρησα να το απαντήσω. Ιδού:

-Ποιο είναι το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας;

Η ανάγκη μου για έλεγχο.

- Ποια αρετή προτιμάτε σ' έναν άντρα;

Την ευγένεια (η ειλικρίνεια είναι υπερτιμημένη)

- Ποια αρετή προτιμάτε σε μια γυναίκα;

Όπως παραπάνω

- Τι εκτιμάτε περισσότερο στους φίλους σας;
Να καταλαβαίνουν χωρίς πολλές κουβέντες

- Το βασικό σας ελάττωμα;

Μιλάω πολύ

- Η βασική σας απασχόληση;
Αλκοόλ, διάβασμα, συζητήσεις

- Τι είναι για σας ευτυχία;
Ο κυριακάτικος καφές με φίλους

- Τι είναι για σας δυστυχία;

Ένα παγκάκι νοσοκομείου

- Αν δεν ήσασταν ο εαυτός σας, ποιος θα θέλατε να ήσασταν;
Αυτό που θέλουν αυτοί που μ’αγαπάνε να γίνω

- Ποιος θα ήταν για σας ο ιδανικός τόπος για να ζήσετε;
Στο κέντρο μιας μεγάλης πόλης

- Το αγαπημένο σας χρώμα;
Μωβ

- Το αγαπημένο σας λουλούδι;
Γιασεμί

- Το αγαπημένο σας πουλί;
Δεν έχω (σκέφτηκα καφρίλα όμως)

- Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Καραγάτσης, Χατζηαργύρης

- Οι αγαπημένοι σας ποιητές
Καβάφης, Βishop,
Nerouda

- Οι αγαπημένοι σας ήρωες από την λογοτεχνία;
O Μίσκιν και ο Πουαρό

- Οι αγαπημένες σας ηρωίδες από την λογοτεχνία;
Η Έμμα και η Βιόλα

- Οι αγαπημένοι σας συνθέτες;
Verdi, Piazzolla, Λοΐζος

- Οι αγαπημένοι σας ζωγράφοι;
Μodigliani,
Klimt

- Οι ήρωες σας από την πραγματική ζωή;
Σέβομαι πολλούς αλλά δεν έχω ηρωοποιήσει κανένα

- Ποιες ιστορικές προσωπικότητες αντιπαθείτε περισσότερο;
Γεώργιο Παπανδρέου (τον παππού)

- Οι αγαπημένες σας ηρωίδες από την παγκόσμια ιστορία;
Η αυτοκράτειρα Dowager Cixi

- Το αγαπημένο σας όνομα;
Ανάλογα την περίοδο

- Τι μισείτε περισσότερο;
Το πατρονάρισμα

- Ποιο στρατιωτικό γεγονός θαυμάζετε περισσότερο;
Δεν θαυμάζω τιπτ το στρατιωτικό

- Με ποιο φυσικό ταλέντο θα θέλατε να είστε προικισμένος;
Συγγραφικό τάλαντο (ίσως και ταλέντο στη ζωγραφική)

- Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Πλήρης ημερών και εμπειριών

- Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό;
Αυτή που είσαι μ’ανοιχτό μυαλό και τα μάτια δεκατέσσερα

- Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Των άλλων

- Το αγαπημένο σας "motto";

"Μη προσπαθείς να κάνεις ένα γουρούνι να τραγουδήσει. Χάνεις τον καιρό σου κι ενοχλείς και το γουρούνι"


Δοκίμασε να το κάνεις κι εσύ αναγνώστη μου... Πλάκα έχει.

Αυτά λοιπόν και τσίμπα και λαλά βαθιά πολιτικό.


Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Το γράμμα















[Αναδημοσίευση από Το γράμμα]

Ανοιχτή Επιστολή


Είμαι κι εγώ άλλος ένας γονιός γεμάτος αγωνίες για το μέλλον των παιδιών μου. Προσπαθώ να ενημερώνομαι όσο περισσότερο μπορώ για την πολιτική και οικονομική κατάσταση και όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, αλλά όσοι είναι εργαζόμενοι γονείς μπορούν να κατανοήσουν ότι αυτό δεν είναι πάντα εφικτό ή επαρκές, κυρίως λόγω χρόνου.

Πρόσφατα λοιπόν, και με αφορμή το σχηματισμό της προσωρινής κυβέρνησης, άρχισα να διαβάζω διάφορα άρθρα αναφορικά με τους νέους υπουργούς και υφυπουργούς που ορίστηκαν (τα βιογραφικά τους, ποια η μέχρι τώρα πολιτική ή κομματική τους πορεία κλπ). Να σημειώσω ότι είμαι από τους ανθρώπους που δεν υπήρξα ποτέ μέλος κάποιου κόμματος, αλλά ήμουν και είμαι πολιτικά ενεργός.

Όπως οι περισσότεροι που διαβάζετε αυτή την επιστολή, έτσι κι εγώ πήγα δώδεκα χρόνια στο σχολείο. Κάθε χρονιά, από το 1981 και μετά, στις 17 Νοέμβρη τα σχολεία τιμούσαν τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Έτσι και φέτος, τα σχολεία θα τιμήσουν τα παιδιά του Πολυτεχνείου που σκοτώθηκαν για να ρίξουν την χούντα του Παπαδόπουλου. Του δικτάτορα Παπαδόπουλου που ως τιμωρία για το πραξικόπημα που έκανε, το βασανισμό πολλών συνανθρώπων μας και το θάνατο των συγκεκριμένων παιδιών μπήκε φυλακή. Του δικτάτορα Παπαδόπουλου που, μέσα από τη φυλακή, ίδρυσε ένα φιλοχουντικό κόμμα, την ΕΠΕΝ. Γενικός γραμματέας της νεολαίας του κόμματος αυτού ήταν ένας άνθρωπος που σήμερα έχει γίνει υπουργός της χώρας. Θα μου πείτε, βουλευτής εκλέχθηκε, κυβερνητικό στέλεχος όμως δεν έγινε από ψηφισμένη από το λαό κυβέρνηση.


Και έρχομαι στο απλό ερώτημα:
Πώς γίνεται ένα κράτος, που κλείνει όλα τα σχολειά της χώρας για να τιμήσει τον αγώνα ενάντια στον δικτάτορα Παπαδόπουλο, το ίδιο αυτό κράτος έξι μέρες πριν την φετινή επέτειο να διορίζει υπουργό τον άνθρωπο που ήταν στο κόμμα του δικτάτορα; Το κράτος αυτό έχει ίχνος ηθικής; έχει αξίες; έχει έστω λ ο γ ι κ ή;


Είμαι κι εγώ ένας «απλός» πολίτης που αναρωτιέται, πριν η νέα κυβέρνηση του μιλήσει για φόρους κ χρέος, ποιο φόρο τιμής αποδίδει η ίδια σε όσους έδωσαν την ίδια τους τη ζωή για την Ελευθερία, και ποιο το χρέος της απέναντί τους; Είμαι κι εγώ ένας «απλός» γονιός που θέλει να διδάξει στα παιδιά του τον ορισμό της Δημοκρατίας και της Κοινωνικής δικαιοσύνης. Και πλέον δε φοβάμαι μόνο ότι δε θα μπορέσω να δώσω εξηγήσεις στο παιδί μου αν ερωτηθώ, αλλά πολύ περισσότερο πώς δεν μπορώ να του ζητήσω να πιστέψει και να αγωνιστεί για αυτές τις αξίες.

ΥΓ. Σε περίπτωση που δεν το ξέρατε γιατί και εγώ δεν ήξερα αλλά έμαθα, σας στέλνω αυτά που εύκολα βρίσκει κανείς δημοσιευμένα στο ίντερνετ .


Ο Μαυρουδής Βορίδης (κατά κόσμον Μάκης) γεννήθηκε το 1964. Ως μαθητής του Κολλεγίου Αθηνών, ηγήθηκε πανελλαδικά της εθνικιστικής μαθητικής οργάνωσης Ελεύθεροι Μαθητές. Στη Νομική Σχολή Αθηνών εισάγεται το 1983. Ένα χρόνο μετά, το 1984 γίνεται Γενικός Γραμματέας της ΕΠΕΝ στη θέση του Νίκου Μιχαλολιάκου, τωρινού προέδρου της Χρυσής Αυγής. Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι και το 1990, έτος που αποφοίτησε από τη
Νομική.

Ήδη το 1985 ο φοιτητικός σύλλογος της Νομικής τον διαγράφει για τη φασιστική του δράση. Ένα χρόνο μετά το 1986, η Ε.Φ.Ε.Ε. Υποβάλλει εναντίον του μήνυση, μεταξύ άλλων για την επίθεση στις 22 Απριλίου του 1986. Σύμφωνα με την μηνυτήρια έκθεση, μεταξύ άλλων, μαζί με μέλη της Ε.Π.ΕΝ., τραυμάτισε με λοστούς και μαχαίρια φοιτητές και προκάλεσε καταστροφές στο κτήριο.

Ο Μάκης Βορίδης το 1994 ιδρύει κόμμα με την ιδεολογική πλατφόρμα του Λεπέν το οποίο ο ίδιος ο πρόεδρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού Γιώργος Καρατζαφέρης είχε χαρακτηρίσει ακροδεξιό σε συνέντευξή του στο Έθνος στις 23/10 επιβεβαιώνοντας αφενός τις ακροδεξιές τάσεις και το έκνομο παρελθόν του Μάκη Βορίδη και παραδεχόμενος αφ΄ετέρου το δισταγμό του να τον συμπεριλάβει στο συνδυασμό του.

Το 2000 ο Μάκης Βορίδης ήταν υποψήφιος βουλευτής με το συνδυασμό του Κώστα Πλεύρη, ιδρυτή της φασιστικής οργάνωσης 4η Αυγούστου. Σε συνέντευξη του στην αγγλόφωνη Athens News, στις 11 Ιουλίου του 2011 ο Μάκης Βορίδης αυτοπροσδιορίζεται ως εθνικιστής.

Στις 11 Νοεμβρίου του 2011 ο Μαυρουδής Βορίδης διορίζεται υπουργός Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων.

Πηγές:
Έθνος: 23.10.2006 Συνέντευξη Γ. Καρατζαφέρη στον Χρ. Μαχαίρα

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

My precious

So… here we go again…


Εχάθει μαύρο σημειωματάριο. Στην πρώτη σελίδα φέρει υπογεγραμμένη βεβαίωση ότι όποιος μου το επιστρέψει θα αποζημιωθεί με ένα ποτό στο γνωστό καταγώγιο... Όταν το συμπλήρωνα δεν σκεφτόμουν ούτε πόσο θα μου έλειπε, ούτε ότι θα μπορούσα να το χάσω.

Μετά από σκέψη καταλήγω ότι θα έπρεπε να έχω βάλλει χρηματικό ποσό για αποζημίωση. Αντικειμενικά μιλώντας αν κανείς διαβάσει αυτά που γράφω μέσα δεν θα ρισκάρει να συναντήσει δια ζώσης την ιδιοκτήτρια απλά για ένα ποτό.

Το ακόμα χειρότερο είναι η ιδέα ότι κάποιος το βρήκε. Τον φαντάζομαι να είναι στο λεωφορείο καρφωμένος στην κίνηση και να θυμάται το μαύρο σημειωματάριο που το έριξε μηχανικά στην τσάντα του. Το ψαρεύει και βγάζει το λαστιχάκι. Ανάμεσα σε λίστες για δουλειές, σχεδιαγράμματα και τηλέφωνα βρίσκει κατεβατά ολόκληρα. Άλλοτε το μελάνι είναι αχνό, άλλοτε οι λέξεις πατημένες τόσο που το χαρτί γίνεται ανάγλυφο. Το κλείνει χωρίς να το πολυκοιτάξει. Το ξανανοίγει το βράδυ που είναι αραχτός στον καναπέ με τις πιτζάμες του. Ίσως σε κάποιο διάλειμμα για διαφημίσεις. Διαβάζει πηδώντας σειρές. Χασμουριέται. Το κλείνει και κάνει ζάππινγκ μέχρι να κοιμηθεί.

My treasure is his trash…

Απλά να ξέρεις ότι έχει μέσα 3-4 ποστς που ποτέ δε θα διαβάσεις.

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Reboot

Παγοκύστες νάρθηκας δακρυγόνα Σύνταγμα παρέα γέλια ράμματα φυλλάδια θυμός φούσκες τσιγάρο κόψιμο τσιγάρου ξανά τσιγάρο

«δεν μ’αγαπάς πια»

«δε μιλάμε πια για έρωτες ε»

«δεν γράφεις τίποτα»

«δεν προλαβαίνω»

«έχασα το Moleskine»

«you weren’t angry enough»

«σ’έχω ανάγκη σαν το riopan στην πορεία»

«you fucking rock

«πες του να πει ότι είμαστε καλοί άνθρωποι και δουλεύουμε»

«δυστυχής όποιος ζει σ’ ενδιαφέροντες καιρούς»


Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Ποστ “Κοίτα αναγνώστη μου το χάλι μου”

Λατρεμένε αναγνώστη και πάλι χαζή. Θα ευχηθώ καλό χειμώνα κι άμα σου χαλάω τι διάθεση σοβαρέψου και μεγάλωσε.


So... Σου γράφω ξάπλα με το πόδι το αριστερό ανεβασμένο σε κάτι μαξιλάρια. Δίπλα μου έχω φάρμακα, πατερίτσα, το γάτο κι ένα καφέ που μου έφερε η μάνα ρακούν το πρωί. Τι συνέβει; ΕΞΑΡΘΡΩΣΗ ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΑΣ. Ναι ρε φίλε. Γιατί μέχρι τώρα τα άκρα δεν είχαν ταλαιπωρηθεί καθόλου... Αμαρτία είναι... Κι επειδή το στόρυ είναι απίστευτο voila αγαπημένε γέλα κι εσύ μαζί μου.


Το Σάββατο που μας πέρασε που λες βρέθηκα με μια παρέα στο Batman αργάμισι... Κι εκεί που περνάμε καλά βάζει ο γνωστός “παίζω ό,τι να'ναι dj” Δανάη Στρατηγοπούλου... Όπου έρχεται και μερακλώνει εις εκ της παρέας, γλυκούλης ογκολόγος και με βουτάει να με χορέψει βαλς. Και στο φινάλε κάπως από 'δω απο 'κει το έφερε ακούω ένα κρακ και σωριάζομαι... (ανατρίχιασες; κι εγώ.)


Πέφτω που λες καταγής, αναγνώστη κατεβάζω στο πονεμένο μου επίπεδο και τον ογκολόγο καβαλιέρο και βλέπουμε το γόνατο να έχει πάρει πρωτοβουλία και να κοιτάει όπου γουστάρει. Τρίψε ο ένας από 'δω τρίψε ο άλλος από 'κει το επαναφέρουμε στη θέση του. Σηκώνομαι με τα χίλια ζόρια, κάθομαι σ'ένα σκαμπό, πίνω άλλες 2 μπύρες να συνέλθω και πάω σπίτι.


Το πρωί που λες το πόδι τούμπανο. Σηκώνομαι η καλή σου παίρνω τηλ. το Τσίου να έρθει να με πάει στο νοσοκομείο. Παρεπιπτόντως μια και πηγαίναμε πήραμε και την αδερφή Τσίου που έχει θέμα με το στομάχι εδώ και μέρες. Τέτοιο γέλιο σου λέω μέσα στο ταξί ο ταρίφας μας κοίταζε κι έχασκε. Τέλος πάντων πήγα στα εφημερεύοντα, μου είπαν άλλ' αντ' άλλων, μετά από δυο μέρες πήγα σε τραυματιολόγο ιδιωτικό ο οποίος μου 'δωσε το καλό χαμπέρι... Εξάρθρωση επιγονατίδας + έκοψα λέει κάτι συνδέσμους και πρέπει να φοράω κάτι σα νάρθηκα για ένα μήνα γιατί αν στο ενδιάμεσο ξανακοπούν πάω χειρουργείο...


Έτσι λοιπόν το μικρό ρακούν επέστρεψε στο πατρικό μετά του γάτου για να το γιατροπορεύει η μάνα του... Παράλληλα αποφάσισε ν' αρχίσει και δίαιτα γιατί είχε φακλανέψει. Έτσι λοιπόν μετατίθενται οι September's resolutions μέχρι τα μέσα της βδομάδας οπότε θα έχω και προγενέθλιους προβληματισμούς...


Το επιμύθιο είναι: 3 χρόνια λάτιν, 2 χρόνια τάνγκο και την πατάς από Σογιούλ...

Σε φιλώ αναγνώστη. Τσίμπα φονικό λαλά:




Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Ρακούν το διακοπεύον...

Έχουμε και λέμε:

  • Ζαχαροκαραμέλες τριαντάφυλλο
  • Κασσόπιτα
  • Ύπνος (γνωστός και ως "αντίο ζωή"
  • Τσίπουρα με μπαμπά σε καφενείο
  • Καθημερινοί απεγκλωβισμοί του γάτου από παρακείμενα οικόπεδα
  • Οδήγηση για ανεύρεση τσιγάρων σε στυλ "απελπισμένο"
  • Διάβασμα
  • Mini trip για χρήση internet
  • Κλαρίνα. Σοβαρά κλαρίνα. Τόσο σοβαρά που αν δεν αντέχεις μη πατήσεις το βιντεοτεμάχιο...





(FYI μ'αυτό το μοιρολόι ξεκινάνε όλα τα σοβαρά πανηγύρια)

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Σάλτο


Τσούζει το μάτι μου. Το δεξί. Λες να έχω πάλι επιπεφυκίτιδα; Γμτ.

Πας να κάνεις βουτιά και φωνάζεις “Κοίτα μαμά, κοίτα”. Παπάρια. Σου λέει ένα “σε κοιτάω, σε κοιτάω” και συνεχίζει να λύνει το σκανδιναβικό. “Παραπόταμος του Δούναβη με δύο γράμματα”. “Το κάθετο τι είναι;”. Κι εσύ κάνεις το σάλτο μορτάλε και δεν σε βλέπει κανείς. Ίσως ο μικρός που ζηλεύει, πάει να κάνει το ίδιο, χτυπάει/πνίγεται και μετά σε μαλώνουν που δεν προσέχεις τον αδερφό σου και του βάζεις μαλακισμένες ιδέες.


Κάπως έτσι κόβεις τις βουτιές. Ξεκινάς να ασχολείσαι με άλλα πιο στεγνά και λιγότερο εξωστρεφή. Καμιά φορά μόνο που τρώγεσαι όπως γυρνάς από Αττική το πατάς στην ευθεία λίγο παραπάνω και σκέφτεσαι “λίγο πιο γρήγορα, λίγο”. Κι ανάβεις τσιγάρο. Και ίσως σου βγαίνει κι ένα ουρλιαχτό εκείνη την ώρα. Δεν είναι κάτι. Μετά μπαίνεις Καισαριανή και περνώντας απ’το νεκροταφείο κόβεις στο επιτρεπόμενο όριο για οδήγηση στην πόλη. Και συνεχίζεις να πλατσουρίζεις στα ρηχά μέχρι να βγει η βδομάδα. Και η επόμενη. Και η επόμενη.


Κλαίει ρε γαμώτο το δεξί μου το μάτι...





Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Ποστ 100+1


Με καθυστέρηση (this blogger's middle name) κατάλαβα ότι σπάσαμε το φράγμα των 100 ποστ στην προηγούμενη ανάρτηση...




Δεν ξέρω αν και κατά πόσο σημαντικό είναι το εκατοστό πρώτο ποστ αλλά εγώ στο εκατοστό δέχθηκα πρόταση γάμου από τιτανομέγιστο βλόγερ...

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Και πάλι χαζή...

Επανέρχομαι στην κανονική ροή (αν υποθέσουμε ότι η ζωή μας – κι ιδίως η δικιά μου - έχει «κανονική ροή») κυρίως λόγω πιέσεων που εδέχθην από τα πλήθη των αναγνωστών (η φίλη Ελ. με ρώτησε προχθές “έγραψες τιπτ καινούριο; Έχω καιρό να μπω...”).

So…

(ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Από το παρόν θα γίνει ελπίζω κατανοητό ότι έχω λαλήσει τελείως από τη ζέστη αλλά θεωρώ δεδομένο ότι κι εσείς το ίδιο. ΚΛΕΙΝΕΙ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ)

Οι μέρες κυλούν βασανιστικά μέχρι την άδεια με 2 κυρίως ερωτήματα. Το πρώτο είναι “Πότε επιτέλους θα πληρωθώ” και το δεύτερο “Ποιος θα μου κατεβάσει το True Blood και το Game of Thrones που είμαι άχρηστη και δεν ξέρω πώς γίνεται”.

Το πρώτο ερώτημα είναι καθαρά ρητορικό γιατί αν έχεις κάνει 7 μηνών γενέθλια στην αφραγκία σου κι έχεις φτάσει να προγραμματίζεις τα τσιγάρα του μήνα απλά βαράς κάτι κρίσεις σε ανύποπτο χρόνο. Κατά τη διάρκεια των κρίσεων αυτών

Α) Σχεδιάζεις ληστείες τραπεζών

Β) Βάφεις το μαλλί φούξια και περνάς τις μέρες σου σιχτιρίζοντας και τρίβοντας το σβέρκο που έχει βαφτεί από το ροζ ιδρώτα

Γ) Μιλάς με κάθε αδικιωρισμένο που τα σόσιαλ μήντια ρίχνουν στο διάβα σου για να εισπράξεις ατάκες επιπέδου:

· Είσαι η νέα αστεία φίλη μου: Μήπως ν’αρχίσω να το ψάχνω με τo stand up comedy;! (σκέψη άμεσα συνδεδεμένη με την οικονομική μου κρίση και λιγότερο με το όνειρο για καριέρα στο σανίδι)

· Αν δεν σε γνωρίσω από κοντά θα σε εξιδανικεύσω...: Με είπες μόλις φόλα;! Μα δεν έχω βάλει κάμερα...

· Η δύναμη να ξέρεις είναι μέσα σου!: Γαμημένε Κοέλιο πάλι στο δρόμο μου σε βρίσκω...

Δ) Ετοιμάζεσαι να περάσεις όλη σου την άδεια (20 μέρες) στο χωριό της καταγωγής σου. Θα μου πεις “Μαρή εσύ δεν είσαι που μας τα κάνεις ζέπελιν «Τι ωραία τα μέρη μου» «Πόσο περήφανη βλάχα είμαι»”. Δικαίωμα. 20 ΜΕΡΕΣ. ΜΟΝΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ. Γκέγκε; (Ψάχνω από τώρα σοκολατένιο κουνέλι και σεσουάρ για να ξαναγυρίσω τη διαφήμιση. Από την άλλη θα σας γράφω κάθε μέρα πώς περνάω και θα υποφέρουμε όλοι μαζί. Μόνο ο γάτος θα είναι ευτυχής γιατί δεν ξέρει να διαβάζει και του αρέσει ο κήπος...)

Το δεύτερο ερώτημα είναι λιγότερο ρητορικό. Βασικά καθόλου ρητορικό. Κανείς δεν θα μου τα κατεβάσει (την ξέρω τη μοίρα μου). Θα περιμένω να ξαναδώ τον λυκάνθρωπα τον ονείρων μου όταν δεήσει το Αντέννα (γαμώ τη διαφήμιση που σας κάνω) να το βάλει στο web tv. Για το Game of Thrones πάλι ευελπιστώ ελλείψει “Νησιού” για του χρόνου, να το προβάλλει το Mega ($^^%&*%&%^#%$) ως τη νέα ακριβή παραγωγή που σέβεται την νοημοσύνη και την αισθητική του τηλεοπτικού κοινού...

Αυτάααα...

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Άνευ

Ξέρεις πώς νιώθω; Πώς είναι όταν βρίσκεται μπροστά σου κάποιος και σ'απειλεί με όπλο κι εσύ ανοίγεις το στόμα κι αρχίζεις να ουρλιάζεις μ' όση δύναμη έχουν τα πνευμόνια σου αλλά δεν βγαίνει ούτε άχνα; Έτσι. Και ξέρεις και πώς αλλιώς; Σα να περνάει κόσμος από δίπλα και να σε βλέπει, να βλέπει και τον άλλο με το όπλο και να συνεχίζει λες και δεν τρέχει μία. Κι ακόμα χειρότερα ο κόσμος να είναι δικός σου κόσμος. ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ εκεί που κάθεσαι και ουρλιάζεις βουβά να κάθεται δίπλα σου και να σου λέει για το γκόμενο που έκανε μούτρα, για τη γκόμενα που πήγε και ψώνισε πρώτη τη φούστα που της μπήκε στο μάτι, για μένα που δεν έρχομαι να σε δω, για μένα που έχω υποχρεώσεις κλπ κλπ.

Θα μου πεις έλα μωρέ καλοκαίρι είναι χαλάρωσε λίγο.

Αυτό είναι χειρότερο απ'το να μου λες για το γκόμενο και για τη φούστα.

Παύση.

Στην υγειά σας.

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Εκ μιας συζήτησης ορμώμενο...

So σκεφτόμουν αναγνώστη μου πώς γεννιούνται οι χαρακτήρες στα μυθιστορήματα. Οκ δεν εννοώ πώς γεννήθηκε η Κυρία με τις Καμέλιες, κάτι σε πιο προσιτό σκεφτόμουν.


Έχεις λόγου χάρη μιά περσόνα. Μεγαλωμένη από τη γιαγιά την Πόντια που βρέθηκε μ’ενα γιο χαμένο στον εμφύλιο, μια κόρη χωρισμένη γκασταρμπάιτερ στη Γερμανία και το στερνοπούλι της αλαφροίσκιωτο. Και μεγαλώνει τις 3 κόρες της ξενιτεμένης. Κι η μεσαία η κόρη είναι η πιο τσαχπίνα και κωλοπετσομένη.


Μια φορά έδωσε στη νομική και δεν πέρασε. Δεν ξανάδωσε. Αντ’ αυτού έπιασε δουλειά στο φαρμακείο της μικρής πόλης κι έβγαζε το χαρτζιλίκι της από τα 19. Σου λέει πήγαινε η κοκεταρία σύννεφο. Φιγουρίνι. Και γνωρίζει στα 24 της φιλόλογο εξ Αθηνών, καλή δουλειά (λίγο κοντός αλλα δεν βαριέσαι είχε ωραία μάτια), και τσουπ αρραβώνας-γάμος-γέννα μέσα σ’ εννιά μήνες.


Κι απ’τη μικρή της πόλη βρίσκεται στην Αθήνα με ένα μωρό και μια πεθερά μέγαιρα ο Θεός να σε φυλάει. Για δουλειά ούτε συζήτηση. Για την ακρίβεια όταν άρχισε να το συζητάει της κανόνισαν άλλο ένα πιτσιρίκι να’χει να πορεύεται. Πήγε κι έβγαλε ένα δίπλωμα αυτοκινήτου, και πηγαινοέφερνε τις δύο μυλόπετρες στα αγγλικά, τις ρυθμικές και τα τένις. Όσο για φιγουρίνι μη τα συζητάς... 3 φιγουρίνια μαζί. Αλλά το πείσμα πείσμα. Ότι δεν έκανε αυτή να το κάνουν οι μυλόπετρες. Πάρε 3 ξένες γλώσσες, μη τρως παχαίνεις, πάρε το πτυχίο της μέσης στο πιάνο, γιατί έχασες το απουσιολόγιο στο σχολείο, σταμάτα να τρως τα νύχια σου, αχ να ήμουν στη θέση σου με τα τσαρούχια θα είχα μπει στη Νομική.... Και δώσ’του καμάρι στις φιλενάδες μ’αυτό το υπεράνω “πέρασε 1η στη σχολή της, αλλά αγύριστο κεφάλι... Να μη δηλώσει Νομική ενώ την έπιανε...” Και ταυτόχρονα να γηροκομάει τη μέγαιρα κι όλο το σόι του κοντού φιλολόγου πετώντας κάθε τόσο παράπονα που οδηγούσαν σε ομηρικούς καυγάδες.


Κι ο καιρός πέρασε και τις έφυγαν οι μυλόπετρες τρόπον τινά γιατί πόσο να του κανονίσεις του άλλου τη ζωή άμα είναι 5 χώρες παραπάνω ή άμα σου ρίχνει και 2 κεφάλια (παρά το κοντό το γονίδιο). Και περνάει την κλημακτήριο σαν μια παραζάλη. Και για να την ξεφορτωθούν που γκρινιάζει πλέον χωρίς οιρμό την γράφουν σε διάφορα σεμινάρια να ξεχαρμανιάζει. Και θυμάται τώρα τα 18 που έπαιρνε το τότε στην Έκθεση και κάνει το Βούλα - Βασιλική και δώσ’του “τι φαντασία στη γραφή σας κυρία Βασιλική μου” να καμαρώνει κι αυτή κι ο κοντός φιλόλογος και να σταυροκοπιούνται κι οι δυο μυλόπετρες για την έμπνευση που είχαν να τη στείλουν, κι άμα δεν τους παίρνει κανείς χαμπάρι να καμαρώνουν κι αυτοί γιατί η Βούλα τελικά δικαίως το έπαιρνε το 18 στην Έκθεση...


Και λέω κάπως έτσι θα γεννιούνται οι χαρακτήρες... Όχι σαν την Κυρία με τις Καμέλιες, οι άλλοι...


Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Αθήνα 29/6/2011

Θέλω απλά να καταγράψω μερικές εικόνες και σκέψεις.

· 9 και κάτι το πρωί κατεβαίνουμε με μάνα και πατέρα την Ερατοσθένους. 2 νεαροί μαζεύουν τούβλα και πέτρες από τα μπάζα μιας οικοδομής και κατηφορίζουν προς την Β.Κων/νου. Μια γυναίκα τους φωνάζει ότι αυτό που κάνουν είναι απαράδεκτο κι αυτοί της απαντούν «Εσύ μας έφτασες εδώ μωρή. Βούλωσ’το τώρα...»

· 9:30 φτάνουμε στο Καλλιμάρμαρο. Μα καφέδες και τσιγάρα στο χέρι. Γύρω δεν υπάρχει ψυχή. Έχει γίνει ήδη χρήση χημικών. Διμοιρία από απέναντι έρχεται και μας διατάζει να φύγουμε από το πεζοδρόμιο και να πάμε απέναντι. Αρνούμαστε. Μας σπρώχνουν. Η μητέρα μου κάθεται κάτω. Ο Ματατζής λέει «αυτή συλλαμβάνεται». Ο πατέρας μου βάζει τα κλάμματα κι αρχίζει να τους φωνάζει «δεν μπορεί αυτή να είναι η χώρα μου». Επιχειρούν να σύρουν τη μάνα μου κι αρχίζω να ζητάω τα στοιχεία τους, ενώ με σπρώχνουν. Τελικά μένω μαζί της λέγοντας «Συλαμβάνομαι κι εγώ μαζί με την κυρία». Ο πατέρας απέναντι απομονωμένος από τη διμοιρία μουρμουράει κλαίγοντας «σας μάθαινα γράμματα 35 χρόνια». Χτες ήταν η γιορτή του.

· Αμαλίας 3:00 το μεσημέρι. 60αρης αρχίζει να φωνάζει σε Ματατζή: «Τα παιδιά σου τα δέρνεις; Το δικό μου γιατί το δέρνεις; Ποιον χτυπάς; Τη μάνα σου; Τον πατέρα σου; Τους συγγενείς σου; ΤΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ;! ΠΡΟΔΟΤΗ»

· Αμαλίας 4:00 περίπου. Έχουν κολήσει σ’ ένα τηλεβόα το ραδιόφωνο. Ακούμε την ψηφοφορία. Η σιγή νεκρική.

· Φιλελλήνων 6:00. Τραβάω φωτογραφίες. Έρχεται ένας πιτσιρικάς 20κάτι και μου λέει «Θα με βγάλεις μια φωτογραφία; Θέλω κάτι να θυμάμαι ότι ήμουν εδώ σήμερα». Σηκώνω τη μηχανή να τον βγάλω και του λέω γελώντας «Αλλιώς θα το ξεχάσεις;». Μου απαντά «Δίκιο έχεις» και φεύγει τρέχοντας να βρει τους φίλους του.

· Αμαλίας και Όθωνος 8:00. Οι διμοιρίες έχουν μαζευτεί εκεί και ρίχνουν άνευ λόγου χημικά στους ελάχιστους που έχουν μείνει. Έτερος πιτσιρικάς τους φωνάζει «Γιατί δεν αυτομολείτε ρε γμτ;! γιατί;!». Τους κοιτούσε σαν να περίμενε κάποιο λογικό επιχείρημα για την παρουσία τους εκεί.

· Αμαλίας περασμένες 8:00. Με τη μάσκα και τα γυαλιά κολύμβησης για να αντέξω τα χημικά επιχειρώ να περάσω κατά μήκος της Αμαλίας παρέα με τον Η. Με ορατότητα περιορισμένη ανάμεσα από τις διμοιρίες. Ένιωθα αγνό φόβο. Τον είχα πιάσει απ’ το χέρι και του έλεγα «μη πηγαίνεις γρήγορα, μην απομακρύνεσαι». Ένιωθα σαν να περπατάω δίπλα σε άγρια, επικίνδυνα ζώα. Με έμφαση στο «επικίνδυνα».




Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Ζω...

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ φανταστικέ αναγνώστη. Και μιλάω στον ενικό γιατί όπως πάει το πράγμα το βλόγι θα έχει γίνει πριβέ παράσταση σα κάτι παλιές εποχές που έγραφα για το καλόπαιδο και δεχόμουν και παραγγελιές. Τέσπα.


Κάτσε να θυμηθώ πού σε άφησα την περασμένη φορά. Α! Πλατεία. Ναι ακόμα εκεί είμαστε. Στο περίπου βέβαια γιατί με τις πλάκες σκεύρωσα η μεγαλοκοπέλα. Πάντως είναι εξαιρετικό το πώς αλλάζει η θεματολογία των συζητήσεών σου. Από κει που συζητάς για κάνα γκόμενο και τι θα βάλλεις στη βάπτιση του γιου της φίλης σου, περνάει ο γκόμενος δίπλα σου στο Σύνταγμα και δεν ασχολείσαι, γιατί ανταλάσσεις με έναν άσχετο απόψεις για την αντιμετώπιση των σύγχρονων δακρυγόνων. Όταν δε σε καλεί η φίλη τηλεφωνικώς στη βάπτιση, σκέφτεσαι πώς θα προλάβεις να κατέβεις στο πανευρωπαϊκό μετά. Priorities αναγνώστη μου που λέμε και στο τιμημένο Πωγώνι... Priorities


Κατά τα λοιπά όταν δεν είμαι Σύνταγμα παρέα με τον Καίσαρα να κάνουμε ντουέτο ως φακλάνοι (όπου Καίσαρας: λιγότερο προβεβλημένος, χοντρός αδέσποτος) κάθομαι και βλέπω εμμονικά σειρές και καρτούν. Προ μιας εβδομάδας τελείωσα την Κάντυ Κάντυ αγαπημένε αναγνώστη για να καταλήξω ότι όλα τα προβλήματα της σύγχρονης γυναίκας απορρέουν από αυτή τη σειρά. Και εξηγώ:

1) Όσο γκόμενα και να είσαι ο τύπος που γουστάρεις θα γουστάρει τη χαζή ξανθιά (που μπορεί να είναι και κολλητή σου).

2) Αν βρεις καλό παιδί θα σου πεθάνει πέφτοντας απ’τ’άλογο (στην καλύτερη)

3) Θα πας και θα κολλήσεις μ’ένα αγενέστατο μαλάκα ο οποίος θα σε παρατήσει στα κρύα του λουτρού για να ζήσει τ’όνειρό του.

4) Ο ίδιος μαλάκας θα επιστρέψει (πάντα επιστρέφουν) για να σε ξαναπαρατήσει αφού γαμήσει την ψυχολογία σου κι αφήσει κάποιο άλλο θύμα ανάπηρο.

5) Στην τελική πάλι με φίλους σου θα μένεις στο τέλος μη σου πω και με τη μάνα σου (ή την καλόγρια που σε μεγάλωσε).

6) Καλό είναι στη διαδικασία να έχεις ένα pet για να λες τον πόνο σου (παρεπιπτόντως τα ρακούν ζουν καμιά εικοσαριά χρόνια – στην Κάντυ Κάντυ τουλάχιστον).


Αφού τελείωσε η ιαπωνική μάστιγα ξανάρχισε το true blood στο αντένα οπότε τώρα βρήκα άλλο κόσκινο. Για τα βαμπίρια θα τοποθετηθώ σε άλλο ποστ όμως γιατί ήδη έγινε σεντόνι αυτό.


Σε φιλώ λατρεμένε εναπομείναντα αναγνώστη.



Λαλά επαναστατικό:


Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Πάμε πλατεία!

Είχα πει κάποια στιγμή ότι εδώ μέσα πολιτικά σχόλια δεν θα κάνω. Μαλακίες είπα και θα σου το εξηγήσω αγαπητέ αναγνώστη.

Σήμερα κλείνει μια βδομάδα που συμβαίνει κάτι εντελώς καινούριο. Κόσμος εντελώς άσχετος μεταξύ του κατεβαίνει κάθε μέρα σε μια πλατεία. Κάθεται κατάχαμα και ακούει. Όταν λέω ακούει, ακούει τους πάντες. Τον γραφικό του καφενείου, τον χαζούλη της γειτονιάς, τον φλώρο του Κολωνακίου και το αναρχοκομμούνι του αυτοδιαχειριζόμενου πάρκου. Κι όχι μόνο τον ακούει. Άμα κάνει κανείς να τον διακόψει, θίγεται σαν να διακόπτουν τον ίδιο. Αν ο ίδιος πάει να διακόψει θα δει χέρια σηκωμένα από κάτω να του γνέφουν να σταματήσει και να σεβαστεί τη διαδικασία και τους συμμετέχοντες. Και πρώτη φορά στα χρονικά νιώθει μέρος μιας δημοκρατικής συνέλευσης και άξιος της διαδικασίας της.

Η όλη διαδικασία είναι φανταστική. Φυσικά τα αίματα βράζουν που και που αλλά στην τελική και πρωτόγνωρο είναι αυτό και δεν το διαχειρίζεται ο Έλληνας εύκολα το αμεσοδημοκρατικό μοντέλο...

Σαφής πολιτική βάση ακόμα δεν έχει τεθεί. Η ανυπόμονη φύση μου λέει κακώς, αλλά πολλοί λένε ότι θα προκύψει. Δεν διαφωνώ... Θα προκύψει. Ο ίδιος ο κόσμος το πάει προς τα ‘κει.

Από την πρώτη μέρα μπλέκω σε συζητήσεις με “αντιφρονούντες”. Στην αρχή τσαντιζόμουν. Διαφωνούσα, προσπαθούσα να πείσω για τα θετικά των όσων βιώνω. Το γεγονός ότι αφ΄ενός οι “αντιφρονούντες” δεν έχουν πατήσει στην πλατεία, ότι εγώ σωματικά τουλάχιστον είμαι πολύ κουρασμένη κι ότι μπορώ να συζητήσω με άλλους που πραγματικά καταλαβαίνουν πόσο σημαντικό είναι αυτό που πραγματώνεται, με ηρέμησε. Αν δεν θέλουν, ποτέ μην έρθουν. Αν έρθουν, είναι καλοδεχούμενοι. Πραγματικά νιώθω ότι αυτοί χάνουν.

Ένα πράγμα δεν ανέχομαι. Να μου λένε ότι είναι άχρηστο όλο αυτό. Όχι γιατί πιστεύω ότι θα ανατρέψουμε την κυβέρνηση ή θα αλλάξουμε το πολιτειακό και πολιτικό σκηνικό (αυτό απλά το ελπίζω). Αλλά γιατί δεν μπορεί να είναι άχρηστο ένα σκηνικό που ο καθένας μιλά για τις συνθήκες υπό τις οποίες ζει, για τους φόβους του για το μέλλον, για τα όνειρά του. Ακόμα κι αν σε μια μέρα, μια βδομάδα, ένα μήνα έχει λήξει εμείς θα θυμόμαστε ότι ήμασταν εκεί.

Γιατί σου είπα στην αρχή ότι έλεγα μαλακίες; Γιατί τελικά δεν γίνεται να μιλάς για τον εαυτό σου και να μην αρθρώνεις ΚΑΙ πολιτικό λόγο. Καταλήγεις “χαρούμενος και ακίνδυνος”... Αυτό είπα χτες στη συνέλευση ;)

Α! Και να μη το ξεχάσω. Στην πλατεία έχει αρχίσει να διαμορφώνεται "τράπεζα χρόνου". Ξεκίνησε από την Αργεντινή. Στο Βόλο λειτουργεί ήδη 2 χρόνια επιτυχημένα. Δες εδώ! Αν ψήνεσαι στείλε μου mail και δεν θα σε χρεώσω...

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Ο πιτσιρικάς

Έχω ένα ψυχαναγκασμό... Μικρούλης είναι, 10 χρονών. Ζωηρός. Στην αρχή τον τάιζα παδικά τραύματα κι απωθημένα. Μεγαλώνοντας διαλέγει. Πότε τιπτ εργασιακά άγχη, άλλοτε απογοητεύσεις και μίνι κρίσεις ανασφάλειας. Χαριτωμένο πλάσμα. Αλλά όσο να το πεις δέσμευση. Να πεις να βγεις για ένα ποτό, μαζί σου θα το πάρεις. Πού να τ’αφήσεις; Τουλάχιστον μετά από ένα δυο ποτά πιάνει μια άκρη και κοιμάται. Δεν το ενοχλεί ο κόσμος κι η φασαρία. Κι όλο γελάει. Σου κρύβεται και πετιέται ξαφνικά μέσα στα πόδια σου και σε τρομάζει. Χαχανίζει όπως όλοι οι μικροί και κρεμιέται πάνω σου όποτε φοβάται ότι θα τον αφήσεις.

Πάντως αυτό που μου έλεγαν ότι όλα αυτά σ’αλλάζουν όσο ζεις μαζί τους δεν το πίστευα. Στην αρχή να είσαι σε άρνηση. Να λες «δεν θα αλλάξει η ζωή μου επειδή τον απέκτησα», «πάλι με τους φίλους μου θα βγαίνω», «δεν θα γίνω σαν αυτά που κοροϊδεύω». Μπούρδες. Άπαξ και το απέκτησες η ζωή σου γυρίζει γύρω του. Κι αν νομίζεις ότι θα το μεγαλώσεις και θα πειθαρχεί πάλι λάθος κάνεις. Σίγουρα στην αρχή όταν θα σου κλαίει δεν πρέπει να το παίρνεις συνέχεια αγκαλιά γιατί κακομαθαίνει. Αλλά όσο μεγαλώνει και γκρίνιες θα σου κάνει και θα το κανακέψεις και με άλλους θα τσακωθείς επειδή το έχεις καλομαθημένο. Αλλά τι ξέρουν αυτοί;! Εσύ το ζεις κάθε μέρα. Εσύ πέρασες το πρώτο σοκ όταν συνειδητοποίησες ότι τ’απέκτησες. Εσύ φρίκαρες την πρώτη φορά που είδες ότι άλλαξες. Εσύ χάρηκες την πρώτη φορά που πήγε μόνο του για ύπνο κι έκλεισε ένα φουλ 8ωρο...


Αχ έτσι είναι τα παιδιά της καρδιάς... Τι να πεις...



Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Ποστ λίγο απ' όλα

Κι όμως ζω.

Σε συνέχεια του προπροηγούμενου ποστ να ενημερώσω ότι η επιπεφυκίτιδα έφυγε, η κερατίτιδα ήρθε, για άλλες 20 μέρες θα βλέπομαι αλλά δεν θα βλέπω... Επίσης η αρρώστια χτύπησε καθ’ ολοκληρία το ρακουνόσπιτο και μετά τη μάνα τώρα την τύφλα στα μάτια του έχει και ο μπαμπάς ρακούν αναγκάζοντας τον οικογενειακό γκαβογιατρό να πει «Δεν σου λέω θεραπεία. Ό,τι έκαναν κι οι άλλοι».


Επίσης σε συνέχεια του προπροηγούμενου ποστ η ερωτική ζωή του ρακούν από φαρσοκομμωδία μετατρέπεται σε θρίλερ κι αν βρεθώ πουθενά σφαγμένη θα στοιχειώσω τον Μ. που με κοροϊδεύει. Μη ξεχνάτε πάντως κοινό μου. Σας αγάπησα πολύ.

(κάποιο λιγότερο ντράμα κουήν ρακούν θα έλεγε απλά ότι έμπλεξε με πρίχτη, αλλά όχι εγώ αγαπημένοι αναγνώστες)


Γιουροβίζιον. Κατ’ αρχάς. ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΗΚΕ Η DANA;! H DANA;! Αιδώς Αργείοι...

Κατά δεύτερον. Λατρεμένε Raphael Gualazzi εγώ σε στήριξα και δικαιώθηκα. Το λαλά ήταν too good to be a Eurovision song τι να λέμετώρα.

Κατά τρίτον. Η βαθμολογία της Ελλάδας πραγματικά με εντυπωσίασε. Επίσης έκανε κι όλους τους παριστάμενους να κλά(π)σουν απ΄ τα γέλια όταν το ρακούν αναφώνησε με το 12αρι στη Γαλλία «Όχι ρε φούστη ψήφισε η μάνα μου» (περιττό να πω ότι ακόμα έτσι με χαιρετάνε οι παριστάμενοι).


Κατά τ’αλλα λατρεμένο κοινό νέα δεν υπάρχουν. Κάτι ζόρια απο ‘δω κι απο ‘κει αλλά δε βαριέσαι...


Επανάληψη το λαλά του αγαπημένου Ιταλού και στο άλλο ποστ θα σας εξετάσω... Αrrivederci!!!

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Ποστ πχιότητας...

So… Επέστρεψα στο γραφείο, ευσυνείδητη πλην όμως ημίτυφλη. Εννοείται έχω ενημερώσει τους πάντες ότι το κακό κολλάει, αφ’ ενός για να μη τους μολύνω και επιβαρύνω κι άλλο το κάρμα μου, κι αφ΄ ετέρου για να μη με πρήζουν (δουλεύει).


Εκεί λοιπόν που έχω φτάσει νωρίς νωρίς στο γραφείο και χαζεύω τα πολιτιστικά κάνω το συνειρμό και βάζω στο ουτιούμπ ν’ακούσω τι θα παίξει στη Γιουροβίζιον. Κι εκεί που λες που χασμουριέμαι τι να δω;!


Πώς είναι που θυμάσαι εκεί που παει να σε πάρει ο ύπνος το συμμαθητή σου το Βασίλη το “Μπάμια” από το νηπιαγωγείο και πάντα αναρωτιόσουν τι να κάνει αυτό το παιδάκι;! Και μετά από λίγες μέρες απο το πουθενά μαθαίνεις νέα του ότι έγινε γαμώ τους γκόμενους και πάει για Νόμπελ;!


Ναι οκ δεν πήγε ο Μπάμιας στη γιουροβίζιον... Απλά εγώ τις προάλλες άκουγα γιουροβιζιονικά κι αναρωτιόμουν τι να γίνεται εκείνη η κοπέλα που ανάγκασε τον πατέρα μου να σεβαστεί το φαινόμενο των τρανσέξουαλ (δεν είχε πάρει χαμπάρι τότε ότι η Dana γεννήθηκε αγόρι και μας είχε ζαλίσει στα “Βρε κοίτα κορίτσαρος η Εβραιοπούλα”)


(το ποστ βγαίνει σεντόνι...)


Η Dana International λοιπόν κοινό μου ξαναπάει γιουροβίζιον… 13 χρόνια μετά τη μεγάλη της επιτυχία στο Birmingham επιστρέφει να αντιμετωπίσει το Λούκα Γιώρκα (ασχολίαστο). Εκεί που εγώ έπαθα τη λαλάκα κοινό μου ήταν στο βίδεοκλίπ του άσματος...


(τσίμπα βιντεοτεμάχιον)



Έχουμε και λέμε:

-Φίδι τουαλέτα με μαλλί Φάρα Φόσετ στο πιο μακρύ

-Περτικαλί φόρεμα απλό (που πας λαϊκή), με λαχανί καλσόν και ακροβατικό πάνω στις βαλίτσες

-Γκρι του πάγου τουαλέτα ανεμιστερή, μπαλόνια γύρω τριγύρω λες και πας σε βάφτιση και πιτσούνια ψεύτικα έμπροσθεν (έχει φιλειρηνικό χαρακτήρα το κατάλαβα «μέικ λαβ νοτ γουόρ» τύπου)

-Κόκκινο φόρεμα αλά κοκκινοσκουφίτσα με ασορτί ακουστικά και κερασάκια πανολούθε του σκηνικού και «κάνε κώτσο τα μαλιά σου να φανεί η αρχοντιά σου»...

-Μαύρη τουαλέτα μέσα στα λιλιά σαφέστατα πιο φαμ φατάλ η Dana με μαλί κοντό που παραπέμπει σε ξυνομούρα Μπέκαμ. Σκηνικό μινιμάλ με πολυθρόνα με φούσκες

-Ροζ τουαλέτα ανεμιστερή + καούκα-φιόγκος-καπέλο στο κεφάλι, ΚΑΙ κρεμασμένη από σκάλα ακάλυπτου τύπου «η τέχνη μου με συνεπήρε». Επίσης εκτός από την τέχνη την πήρε κι ο αέρας και κάπου έχει σκαλώσει ανεπιστρεπτεί το φόρεμα το ανεμιστερό...



Κι ερωτώ εγώ η φαν καλή μου. Τόσες τουαλέτες... Τόσα λιλιά... Τόσες εγχειρήσεις... ΑΥΤΗ ΤΗ ΡΗΜΑΔΑ ΤΗ ΜΥΤΗ ΤΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΑΣ;! Φόρο τιμής στο έθνος;! Ήμαρτον χαρά μου...