Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Οδηγός επιβίωσης ταινιών Zombie

Κουνάβι, κολλητός και φίλος κολλητού πίνουν τον κλασσικό Κυριακάτικο καφέ σε παραδοσιακό καφενέ του Κολωνακίου (όπου παραδοσιακός καφενές Κολωνακίου = ξινή γκαρσόνα, ξινοί πελάτες, περίεργα μαλλιά, ακατανόητη αργκό – ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί πάμε εκεί... Μάλλον για τις γκόμενες... Μήπως να έκλεινα την παρένθεση; Άντε καλά). Πέφτει λοιπόν η πρόταση για το βράδυ. «Κουνάβι πάμε στον φίλος ... να δούμε ταινία!» Προβληματισμός της γράφουσας καθ’ ότι γνωρίζει τα γούστα του υποψήφιου οικοδεσπότη. «Ματωμένο;! Ξέχνα το!». «Έλα ρε χαζό θα είναι παρωδία». «Παρωδία χωρίς αίματα;». «Ξεκόλλα λέμε έχει πλάκα».

Αποφάσισα ότι ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να κάνω το ντεμπούτο μου ως θεατής στο συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος. Η προβολή του ιστορικού Night of the Living Dead κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εις τη γηραιά Αλβιόνα δυστυχώς δεν μετράει καθ’ ότι, τόσο η ποσότητα αλκοόλ στο αίμα μου όσο και η ύπαρξη 3 μεθυσμένων 20χρονων Άγγλων στον ίδιο χώρο θα καθιστούσαν ακόμα και ένα πραγματικό zombie παντελώς ανίκανο να μου κόψει το γέλιο.

Για να επιστρέψουμε στο αρχικό μας θέμα μετά από συνεννόηση βρέθηκα περί τις 10 και μισή νυκτερινή στο σαλόνι του φίλος ... με ένα μπολ pop corn, μπύρα, τασάκι, τσιγάρα σε κοντινή απόσταση και ένα μαξιλάρι αγκαλιά προκειμένου να αναχαιτίσω αποτελεσματικά το όποιο zombie θα αποφάσιζε να βγει από την οθόνη προβολής και να δοκιμάσει την τύχη του στα άνω Ιλίσια. Είπα οθόνη προβολής; Ναι το είπα... Προτζεκτορας και οθόνη προβολής κυρίες μου και κύριοι. Αν πανικοβλήθηκα; Τι λέτε τώρα... Αλίμονο... Θα είχα την ευκαιρία να δω πόσα σφραγίσματα και πόσα μαύρα στίγματα θα είχε κάθε αιματοβαμμένο νεκροζώντανο τέρας... και... PLAY!

Κανόνας πρώτος: Αν αντέξεις τα πρώτα 10 λεπτά, κάτσε. Απ’ ότι κατάλαβα σ’ αυτές τις ταινίες σε τρομάζει ο σκηνοθέτης όσο δεν παίρνει στην αρχή και μετά χαλαρώνουν τα πράγματα...

Κανόνας δεύτερος: Πάρε αγκαλιά ένα μαξιλάρι... Δεν ξέρω γιατί αλλά είναι ανακουφιστικό...

Κανόνας τρίτος: Να θυμάσαι καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ότι ο πρωταγωνιστής ακόμα κι αν πεθάνει δεν θα πεθάνει πριν να βγάλει τη γκόμενα που γουστάρει απ’ την αρχή της ταινίας... Ή πριν η γκόμενα να γίνει Zombie. Ή τέλος πάντων στο τέλος της ταινίας...

Κανόνας τέταρτος: Πάντα να βλέπεις τέτοιες ταινίες με κάφρους και δει γνώστες του είδους. Σχόλια όπως «Το μαλάκα το σκηνοθέτη... Τα zombie δεν σκαρφαλώνουν...» ή «Ρε! Έτσι ακριβώς καθάριζε το zombie ο πρωταγωνιστής σ’ εκείνο το ταϊλανδέζικο που σου είχα πει ότι είδα... Μλκα οι Ταϊλανδέζοι χρόνια μπροστά στα ματωμένα... Τι να κλάσουν οι Αμερικάνοι!». Στο ίδιο πνεύμα ο κάφρος φίλος θα ρευτεί, θα διακόψει για να φέρει μπύρες, θα ξεσπάσει σε γέλια, θα ελαφρύνει το κλίμα βρε αδερφέ.

Κανόνας πέμπτος: Απομακρύνετε τις γάτες από το χώρο προβολής.... Όσο και να τα λατρεύω τα ζωντανά, όταν σε κυνηγάνε τα zombies (εσένα προσωπικά) το τελευταίο πράγμα που θες είναι να σε χτυπήσει κάτι στο πόδι.

Τελικά επιβίωσα των zombies επιτυχώς. Γέλασα τρελά (ήταν όντως παρωδία η ταινία). Και εννοείται ότι δεν θα το ξανακάνω... Γιατί;! Επειδή ήμουν τυχερή την πρώτη φορά δεν σημαίνει ότι θα είμαι πάντα... Είμαι και καπνίστρια... Να χάνω χρόνια από τη ζωή μου για μαλακίες;!

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Gasp

Αυτές τις μέρες έχω ένα μόνιμο κόμπο στο λαιμό... Δεν είναι κρύωμα. Δεν έχω ιδέα τι είναι. Ούτε το τσιγάρο. Και παίζει το μάτι μου συνέχεια... Κάποιον θα δω. Τι θα πει ποιον; Ξέρω ‘γω; Βασικά εγώ να κλάψω θέλω... Να πέσω μπρούμυτα στο κρεβάτι μου να κολλήσω τη μούρη στο μαξιλάρι και να πλαντάξω. Και να κλαίω μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Να ξυπνήσω με το πρόσωπο να κολλάει από τα δάκρυα, τα μάτια πρησμένα και το μέσα μου λίγο πιο ελαφρύ. Ίσως και πολύ πιο ελαφρύ. Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε.

πνίγομαι

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Μας υποχρέωσες...

(να διαβαστεί υπό την υπόκρουση του θρυλικού άσματος/τίτλου)
Μόλις έκλεισα το τηλ. έχοντας ακούσει για άλλη μια φορά την ΠΙΟ ΗΛΙΘΙΑ ΑΤΑΚΑ έβερ... Και εκνευρίστηκα τόσο που έκατσα να γράψω ποστ... Να το πάρουμε από την αρχή όμως.

Μιλάω msn με το φίλο Π. από το μακρινό βορρά και του εκθέτω για άλλη μια φορά τη φαρσοκωμωδία που ονομάζεται «Ερωτική ζωή raccoon». Κάπου στο σημείο εκείνο που ο Χριστιανός έχει κλάσει από τα γέλια με το καινούριο νούμερο, μου λέει «κάτσε μανίτσα σε παίρνω τηλ. θέλω να τ’ ακούω αυτά λάιβ». Καβατζώνω κι εγώ τα τσιγάρα, χώνομαι κρυφά πίσω από κάτι βιβλιοθήκες (γαμιέται ο Αβραμόπουλος κι όλη η ευρωπαϊκή ένωση) κι αρχίζω να χαζογελάω ψιθυριστά για να ξορκίσω το κακό και να μην τα πάρω και κλειστώ σε μοναστήρι μ’ αυτά που μου τυχαίνουν...

Εκεί λοιπόν που κράζουμε την τελευταία δυσανεξία που με ταλαιπωρεί ο Π. ο Βόρειος σοβαρεύει και μου κάνει: «Κουνάβι κοίτα να δεις. Έχεις ένα χαρακτήρα που τον άλλο τον στέλνει...». Αρχίζω εγώ τα «Ναι με το χαρακτήρα μου τον έστειλα το ντεκολτέ το αβυσσαλέο δεν παίζει κανένα ρόλο...». «Όχι» λέει ο Π. «δεν μ’ έπιασες... Δεν το λέω για καλό... Όταν λέω τους στέλνεις εννοώ ότι τους διώχνεις...» Το raccoon αρχίζει να τραυλίζει... «Και τι κάνω ρε Π.; Πείτε μου να μη το κάνω...». «Παραείσαι ντόμπρος άνθρωπος, ξέρεις τι θέλεις κι αυτό δεν το ανέχεται εύκολα άντρας...» Το raccoon ανάβει δεύτερο τσιγάρο... «Και τι να κάνω; Να το αλλάξω; Δεν μου βγαίνει διαφορετικά...» «Να μην αλλάξεις καθόλου... Γαμώ τα άτομα είσαι... Τυχερός όποιος βρεθεί δίπλα σου!!!»

Παράααααααααλογοοοοοοοο!!!!!!!!! ΡΕ! ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ;!;!;!;!

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Shit or get off the pot…

Έρχονται κάποιες στιγμές που πρέπει να πάρεις αποφάσεις. Όχι τόσο σοβαρές αποφάσεις όπως «μετά το λύκειο τι;». Άλλες σχετικά πιο απλές όπως «να ακολουθήσω το ένστικτό μου αναφορικά με το συγκεκριμένο ανάπηρο γκόμενο και να φύγω πιο γρήγορα από τον Μαύρο Χήρο μετά το σεξ* ή να μείνω να δω αν η νόσος είναι ιάσιμη;»

Παραδοσιακά, άπαξ κι έχεις τέτοιες αμφιβολίες εξ αρχής, υπάρχει λόγος. Και ακόμα πιο κλασσικά οι φίλοι σου πέφτουν πάνω σου με ενθουσιασμό Γεωργίας Βασιλειάδου (χωρίς ευτυχώς να κραδαίνουν κανάτια) και σου λένε «υπερβάλεις... απλά είναι μπερδεμένο το παιδί... κατέβασε λίγο τα standards σου...»

Είναι όμως υπερβολή αγαπητέ αναγνώστη να τα θέλεις όλα;! Θεωρείται high standard να θες κάποιον που θέλει ό,τι κι εσύ (δηλαδή «παίρνουμε την κατάσταση χαλαρά και βλέπουμε»); Και κυρίως τι γίνεται όταν πρέπει να αποφασίσεις κάποια στιγμή τι θα κάνεις; Βάζεις σιγαστήρα στις φωνούλες στο κεφάλι σου και πέφτεις σαν kamikaze φορώντας τα καλά σου; Κι αν πέσεις, πόσο γρήγορα θα ξανασηκωθείς;! Κι αν πέσεις και βρεις αυτόν στην άλλη μεριά να σε πιάσει; Και γιατί ρε γαμώτο να αγχώνεσαι για πράγματα που κανονικά πρέπει να σε κάνουν σαν λοβοτομημένο αρκουδάκι της αγάπης;!;!;!;!

Μήπως τελικά το θέμα δεν είναι να φύγεις τώρα από τη χέστρα; Μήπως έπρεπε να έχεις φύγει νωρίτερα από τις προηγούμενες;;; Μήπως γι’ αυτό δεν τραγουδάς πλέον καρδιά μου «θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό»;


*Ο σύζυγος της Μαύρης Χήρας εξαφανίζεται από τη συζυγική κλίνη με ταχύτητα 80χλμ την ώρα αμέσως μετά την εκπλήρωση των συζυγικών του καθηκόντων, καθ’ ότι τη μαντάμ του την πιάνει μια λιγουρίτσα μετά το σεξ και τρώει ό,τι βρει μπροστά της (ακόμα και το στεφάνι της). Μου θυμίζει και κάτι φίλους μου αυτό που δεν έχουν και λαίμαργες γκόμενες...

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

Τα 5 τσιγάρα που δεν άναψα...

Διάβαζα καθυστερημένα (αυτή η λέξη πολύ μου πάει) αυτό. Και σκεφτόμουν ποια ήταν τα τσιγάρα της ζωής μου που ΔΕΝ άναψα. Και μου φαίνεται ότι είναι το ίδιο σημαντικά μ’ όλα εκείνα που κάπνισα και μου έκαψαν τα δάχτυλα και τα χείλη...


1) Τελευταίο μάθημα για πτυχίο. Πέντε λεπτά πριν την εξέταση περιμένοντας έξω από το γραφείο του καθηγητή. Βγάζω το τσιγάρο από το πακέτο κι ετοιμάζομαι να το ανάψω. Και με πιάνει αηδία. Τα 2 πακέτα της προηγούμενης νύχτας επαναστατούν και μου απαγορεύουν να το καπνίσω...

2) Ετοιμάζομαι να φύγω για τα ξένα. Στο αεροδρόμιο ο πατέρας μου βουρκώνει κι εγώ έχοντας κάνει check in ετοιμάζομαι να βγω έξω για τσιγάρο. Και τον βλέπω να με κοιτάει σαν κουτάβι και ξαναβάζω το τσιγάρο στο πακέτο. Γιατί σκέφτομαι ότι θα κάνω μήνες να τον ξαναδώ και δεν θέλω να χαλαλίσω μια αγκαλιά για ένα καρκινοσωληνάκι...

3) Ξημέρωμα στον παγωμένο Βορρά. Δουλεύουμε κόντρα σε κάθε ρολόι (βιολογικό και μη). Και κάνουμε fag break. Κι είμαστε καθιστοί πλάι πλάι. Πρώτο τσιγάρο, δεύτερο. Δεν μιλάμε. Εγώ απλά νιώθω καλά να κάθομαι δίπλα σου και να μη μιλάς. “Κάνουμε τρίτο;” “Μου τελείωσαν...” “Πάρε το δικό μου” “Είναι το τελευταίο σου... ” “Δεν πειράζει κάν’ το εσύ...”. Και στο δίνω. Και δεν σου παίρνω ούτε τζούρα. Όλα δικά σου... Ακόμα και το τελευταίο μου τσιγάρο στις 4 το ξημέρωμα...

4) Μήνυμα στο κινητό. “Γεννήσαμε...” Κατεβαίνω από το ταξί. Κάνω στάση. Βγάζω τσιγάρο. Κοντοστέκομαι. Θα χαιρετήσω το βατραχάκι και θα βρωμάω. Το τσιγάρο στο πακέτο το αρκούδι στο χέρι και βουρ για τ’ ασανσέρ...

5) Με φιλάς πρώτη φορά. Βγαίνω από το αμάξι, ανεβαίνω στο σπίτι, κάθομαι με σβηστά φώτα κι ένα τσιγάρο στο χέρι μου. Χαμογελάω μόνη μου. Παίρνω τηλ. τον Μ. “Με φίλησε...” “Ξεμωράθηκες τελείως...” “Είμαι με ένα τσιγάρο στο χέρι και δεν το ανάβω εδώ και μισή ώρα...” “Σε φίλησε παιδί μου ή σου έκανε λοβοτομή;!;” “Είσαι κυνικός!” “Κι εσύ χαζή! Αλλά πλάκα έχεις... Αν σε πείσει να κόψεις το τσιγάρο θα αυτοπυρποληθώ...”. Δεν το άναψα... Θα έχανα τη γεύση σου...

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Ε μα πια!!!

Όπως βλέπεις στη διπλανή στήλη αγαπητέ αναγνώστη* ένα από τα πράγματα που μισώ όσο τιπτ (μισό πολλά πράγματα btw) είναι οι κλιτικές προσφωνήσεις που υποδηλώνουν οικειότητα, γλυκύτητα κλπ... Ακόμα και από γκόμενο που λέει ο λόγος αποδεκτές γίνονται μόνο οι προσφωνήσεις «μωρό μου» και «μάτια μου». Κάθε άλλο υποκοριστικό και ιδιαζόντως τα λήγοντα εις –ούλι, -ούλα και –άκι μου προκαλούν ενστικτώδη οισοφαγική παλινδρόμηση. Ανάλογη γαστρεντερική δυσλειτουργία μου προκαλούν επίσης πάσης φύσεως κτητικοί προσδιορισμοί (επιτρέπονται μόνο σε μέλη του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος π.χ. «παιδί μου!» καθώς και σε φίλους κατά τη διαδικασία των συστάσεων π.χ. «από ‘δώ η φίλη μου raccoon»).
Τι κάνεις λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη* όταν εκεί που κάνεις ότι δουλεύεις ήσυχος ήσυχος μπροστά στο πισί σου (σικ) περνάει από δίπλα ο άκυρος του πάνω ορόφου και σου κάνει «Τι κάνεις ομορφούλι μου?!?!??!»;;;;; Δύο λάθη σε μία πρόταση; ΚΑΙ «ομορφούλι» ΚΑΙ «μου»;;; ΑΜΑ ΤΟΥΣ ΦΕΡΩ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΘΑ ΦΤΑΙΩ;;;



*-Πότε θα το πάρεις απόφαση ηλίθια ότι μόνη σου τα λες μόνη σου τα διαβάζεις;!;!
- Και τι σε νοιάζει εσένα μωρή! Κάποια στιγμή που θα γίνω διάσημη βλόγερ όλοι θα πιάνουν να διαβάζουν τα ποστ από την αρχή για ιστορικούς λόγους... Έχω όραμα εγώ!!! Σιχαμένη...

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Αυτό το πράγμα...

Πώς το λένε αυτό το πράγμα που σε πιάνει καμιά φορά στη δουλειά και το μόνο που θες να κάνεις είναι να κοιτάξεις αγριεμένα το συνάδελφο στο διπλανό γραφείο, να φορέσεις το γυαλί του ηλίου (φορ γιορ ινφορμέισον εργάζομαι σε υπόγα) και να αρχίσεις να τον πυροβολείς με το συρραπτικό κάνοντας και το σχετικό σάουντ ιφέκτ (πχίου – πχίου).

Όχι μια χαρά παιδί είναι ο συνάδελφος... Τι εννοείς; Όχι καλέ δεν είναι ο κλασσικός σπασαρχίδης ρουφιάνος... Μαζί πάτε και διακοπές... Απλά είναι ο πιο κοντινός. Κι ο μοναδικός που θα καλυφθεί πίσω από την οθόνη του και θ’ ανταποδώσει τα πυρρά... Αν είμαστε τυχεροί θα πιάσουμε αιχμάλωτο τον συνάδελφο του παραδιπλανού γραφείου.

Άστα λα βικτόρια σιέμπρε...

Τι εννοείς ότι δεν σε πιάνει αυτό το πράγμα καμιά φορά στη δουλειά;!
ΤΡΕΛΟΣ ΕΙΣΑΙ!!!

Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

I feel brand new...

Η καλύτερη περίοδος για νέα ξεκινήματα ΔΕΝ είναι η Πρωτοχρονιά... Η Πρωτοχρονιά είναι η καλύτερη περίοδος να αποφασίσεις ότι θα ξαναπιείς στο γάμο των παιδιών σου κι ότι θα ψωνίζεις εφ εξής μόνο παντελόνια με λάστιχο.
Η καλύτερη περίοδος για νέα ξεκινήματα είναι σαφέστατα η δεύτερη μέρα στο γραφείο μετά τις διακοπές.

  • Έχεις ανανεωμένη διάθεση: α) Παρά τις κραιπάλες έχασες 2 κιλά στις διακοπές (ευγενική χορηγία του Δήμου Αστυπάλαιας που το τελευταίο του λεωφορείο για τη χώρα φεύγει στις 11 (αν δεν καταλαβαίνεις αγαπητέ μου «πού το πρόβλημα» προφανώς δεν έχεις πάει ποτέ Αστυπάλαια... Και πολύ κακώς!!!)).

  • Έχεις ανανεωμένη διάθεση: β) Έχεις αποκτήσει για πρώτη φορά αισίως στα 29 σου μαύρισμα ομοιόμορφο και εμφανές. ΧΩΡΙΣ «μανίκια». Που σε φέρνει πολύ πιο κοντά στην πρόωρη γήρανση, και σε διάφορες δερματικές ασθένειες αλλά δείχνει ωραίο με στράπλες...

  • Έχεις ανανεωμένη διάθεση: γ) Έχεις γυρίσει από διακοπές με νέους φίλους και συνειδητοποιείς ότι δεν πεθύμησες τους παλιούς. Κι έχεις αποκαθηλώσει έτσι το νούμερο 2 φόβο σου από τότε που ήσουν 10 χρονών.

  • Είναι η ΔΕΥΤΕΡΗ μέρα στο γραφείο δηλαδή έχεις αρχίσει να εγκλιματίζεσαι αλλά παρά ταύτα συνεχίζεις να κωλοβαράς όπως την πρώτη μόνο πιο δημιουργικά. Το γεγονός ότι δεν πήρες άδεια μέχρι τέλος Αυγούστου όπως το υπόλοιπο γραφείο καθιστά το κωλοβάρεμα αυτό απείρως πιο άνετο...

  • Έχεις αφήσει κάποιες εκκρεμότητες από την προ διακοπών περίοδο αλλά είναι τόσο μακρινές που σε επηρεάζουν ελάχιστα.

  • Πλησιάζουν τα γενέθλιά σου (όχι τα δικά σου τα δικά μου) και κάνεις (εγώ όχι εσύ- συντονίσου...) ένα απολογισμό.

  • Έχεις μπει σε mood «φεύγει επιτέλους ο γαμημένος Κρόνος από πάνω μου σ’ ένα μήνα...».

  • Έχεις κανονίσει ήδη τετραήμερη εξόρμηση για 28η Οκτωβρίου...

    Τι; Δεν είναι αυτοί λόγοι για νέα ξεκινήματα;