Ετεροχρονισμένη παράνοια...

Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.


Ναι... Όσες φορές και να το δω γραμμένο πάλι παράλογο φαίνεται...

«Μπορεί να μην τον χάσεις...»
«Μην είσαι ανασφαλής, ό,τι και να γίνει η αγάπη δεν χάνεται...»
«Γιατί να τον εγκαταλείψεις; Θες να τον πληγώσεις προκαταβολικά για κάτι που ίσως να μη συμβεί ποτέ;»




«Αν δεν τον έχω όπως τον έχω τώρα, θα τον έχω χάσει»
«Great loves make beautiful corpses…»
«Μπορεί να αγαπάω εμένα μόνο...»


Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.
Όταν φοβάμαι μη χάσω κάποιον τον εγκαταλείπω.


Οκ... Μια χαρά μου φαίνεται...

Ζούπεργκερλ...

Ναι το ξέρω έχω καιρό να γράψω κι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μη το κάνω αυτό... Χεστήκαμε... Πρώτη φορά είναι ή τελευταία; Anyway το θέμα που με έκανε να κάνω comeback είναι το ακόλουθο:

Γνωρίζεις κάποιον. ΟΚ... Δεν τρελαίνεσαι αλλά τι του λες; Δεν βγαίνω μαζί σου γιατί δεν είσαι αρκετά συγκλονιστικός ώστε να με μαρκάρεις σα μοσχάρι και να με αφήσεις να μπεκροπίνω; Δεν το λες... Και βγαίνεις....

Και πας σινεμά. Και παραδόξως περνάς καλά... Και λες «κοίτα να δεις που σπάει ο διάολος το πόδι του και μ’αρέσει νορμάλ άνθρωπος...». Φτου σκόρδα και λοιπά μαγιολίκια. Και τελειώνει η ταινία., πάει ο άνθρωπος προς νερού του. Εμφανίζεται τύπος λίαν επικίνδυνος να πιάσει κουβέντα στη γράφουσα («αρκετά συγκλονιστικός ώστε να με μαρκάρει σα μοσχάρι και να με αφήσει να μπεκροπίνω» - ναι πλέον κι απο τον αναπτήρα που ζητάνε τους καταλαβαίνω, τι θες;) τον οποίο απεμπολώ άμεσα γιατί είμαι κιουρία και συνοδεύομαι. Κι επιστρέφει ο συνοδός. Κάνουμε κάνα δυο τσιγάρα, τα λέμε, με βάζει σε ταξί, αποχαιρετιόμαστε ευγενέστατα και πάμε σπίτια μας. Το κλίμα ευχάριστο, η συζήτηση ευχάριστη δόξα να ‘χει ο Γιαραμπή.

Και την επόμενη μέρα του στέλνεις «καλημέρα :)»

Για να εισπράξεις μια καλημέρα σκέτη μετά από ένα δεκάλεπτο, μια σιωπή εκνευριστική και μια αποχώρηση άτακτη...

Πάντα έλεγα ότι δεν βρίσκω μαλάκες. Απλά είμαι υπερήρωας με τη μοναδική ικανότητα να βγάζω από τον καθένα το μαλάκα που κρύβει μέσα του. Το ερώτημα όμως είναι. Τον «αρκετά συγκλονιστικό ώστε να με μαρκάρει σα μοσχάρι και να με αφήσει να μπεκροπίνω» που μου ζήτησε χτες αναπτήρα πού θα τον βρω τώρα οεο;;;;