Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Ο πιτσιρικάς

Έχω ένα ψυχαναγκασμό... Μικρούλης είναι, 10 χρονών. Ζωηρός. Στην αρχή τον τάιζα παδικά τραύματα κι απωθημένα. Μεγαλώνοντας διαλέγει. Πότε τιπτ εργασιακά άγχη, άλλοτε απογοητεύσεις και μίνι κρίσεις ανασφάλειας. Χαριτωμένο πλάσμα. Αλλά όσο να το πεις δέσμευση. Να πεις να βγεις για ένα ποτό, μαζί σου θα το πάρεις. Πού να τ’αφήσεις; Τουλάχιστον μετά από ένα δυο ποτά πιάνει μια άκρη και κοιμάται. Δεν το ενοχλεί ο κόσμος κι η φασαρία. Κι όλο γελάει. Σου κρύβεται και πετιέται ξαφνικά μέσα στα πόδια σου και σε τρομάζει. Χαχανίζει όπως όλοι οι μικροί και κρεμιέται πάνω σου όποτε φοβάται ότι θα τον αφήσεις.

Πάντως αυτό που μου έλεγαν ότι όλα αυτά σ’αλλάζουν όσο ζεις μαζί τους δεν το πίστευα. Στην αρχή να είσαι σε άρνηση. Να λες «δεν θα αλλάξει η ζωή μου επειδή τον απέκτησα», «πάλι με τους φίλους μου θα βγαίνω», «δεν θα γίνω σαν αυτά που κοροϊδεύω». Μπούρδες. Άπαξ και το απέκτησες η ζωή σου γυρίζει γύρω του. Κι αν νομίζεις ότι θα το μεγαλώσεις και θα πειθαρχεί πάλι λάθος κάνεις. Σίγουρα στην αρχή όταν θα σου κλαίει δεν πρέπει να το παίρνεις συνέχεια αγκαλιά γιατί κακομαθαίνει. Αλλά όσο μεγαλώνει και γκρίνιες θα σου κάνει και θα το κανακέψεις και με άλλους θα τσακωθείς επειδή το έχεις καλομαθημένο. Αλλά τι ξέρουν αυτοί;! Εσύ το ζεις κάθε μέρα. Εσύ πέρασες το πρώτο σοκ όταν συνειδητοποίησες ότι τ’απέκτησες. Εσύ φρίκαρες την πρώτη φορά που είδες ότι άλλαξες. Εσύ χάρηκες την πρώτη φορά που πήγε μόνο του για ύπνο κι έκλεισε ένα φουλ 8ωρο...


Αχ έτσι είναι τα παιδιά της καρδιάς... Τι να πεις...



Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Ποστ λίγο απ' όλα

Κι όμως ζω.

Σε συνέχεια του προπροηγούμενου ποστ να ενημερώσω ότι η επιπεφυκίτιδα έφυγε, η κερατίτιδα ήρθε, για άλλες 20 μέρες θα βλέπομαι αλλά δεν θα βλέπω... Επίσης η αρρώστια χτύπησε καθ’ ολοκληρία το ρακουνόσπιτο και μετά τη μάνα τώρα την τύφλα στα μάτια του έχει και ο μπαμπάς ρακούν αναγκάζοντας τον οικογενειακό γκαβογιατρό να πει «Δεν σου λέω θεραπεία. Ό,τι έκαναν κι οι άλλοι».


Επίσης σε συνέχεια του προπροηγούμενου ποστ η ερωτική ζωή του ρακούν από φαρσοκομμωδία μετατρέπεται σε θρίλερ κι αν βρεθώ πουθενά σφαγμένη θα στοιχειώσω τον Μ. που με κοροϊδεύει. Μη ξεχνάτε πάντως κοινό μου. Σας αγάπησα πολύ.

(κάποιο λιγότερο ντράμα κουήν ρακούν θα έλεγε απλά ότι έμπλεξε με πρίχτη, αλλά όχι εγώ αγαπημένοι αναγνώστες)


Γιουροβίζιον. Κατ’ αρχάς. ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΗΚΕ Η DANA;! H DANA;! Αιδώς Αργείοι...

Κατά δεύτερον. Λατρεμένε Raphael Gualazzi εγώ σε στήριξα και δικαιώθηκα. Το λαλά ήταν too good to be a Eurovision song τι να λέμετώρα.

Κατά τρίτον. Η βαθμολογία της Ελλάδας πραγματικά με εντυπωσίασε. Επίσης έκανε κι όλους τους παριστάμενους να κλά(π)σουν απ΄ τα γέλια όταν το ρακούν αναφώνησε με το 12αρι στη Γαλλία «Όχι ρε φούστη ψήφισε η μάνα μου» (περιττό να πω ότι ακόμα έτσι με χαιρετάνε οι παριστάμενοι).


Κατά τ’αλλα λατρεμένο κοινό νέα δεν υπάρχουν. Κάτι ζόρια απο ‘δω κι απο ‘κει αλλά δε βαριέσαι...


Επανάληψη το λαλά του αγαπημένου Ιταλού και στο άλλο ποστ θα σας εξετάσω... Αrrivederci!!!

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Ποστ πχιότητας...

So… Επέστρεψα στο γραφείο, ευσυνείδητη πλην όμως ημίτυφλη. Εννοείται έχω ενημερώσει τους πάντες ότι το κακό κολλάει, αφ’ ενός για να μη τους μολύνω και επιβαρύνω κι άλλο το κάρμα μου, κι αφ΄ ετέρου για να μη με πρήζουν (δουλεύει).


Εκεί λοιπόν που έχω φτάσει νωρίς νωρίς στο γραφείο και χαζεύω τα πολιτιστικά κάνω το συνειρμό και βάζω στο ουτιούμπ ν’ακούσω τι θα παίξει στη Γιουροβίζιον. Κι εκεί που λες που χασμουριέμαι τι να δω;!


Πώς είναι που θυμάσαι εκεί που παει να σε πάρει ο ύπνος το συμμαθητή σου το Βασίλη το “Μπάμια” από το νηπιαγωγείο και πάντα αναρωτιόσουν τι να κάνει αυτό το παιδάκι;! Και μετά από λίγες μέρες απο το πουθενά μαθαίνεις νέα του ότι έγινε γαμώ τους γκόμενους και πάει για Νόμπελ;!


Ναι οκ δεν πήγε ο Μπάμιας στη γιουροβίζιον... Απλά εγώ τις προάλλες άκουγα γιουροβιζιονικά κι αναρωτιόμουν τι να γίνεται εκείνη η κοπέλα που ανάγκασε τον πατέρα μου να σεβαστεί το φαινόμενο των τρανσέξουαλ (δεν είχε πάρει χαμπάρι τότε ότι η Dana γεννήθηκε αγόρι και μας είχε ζαλίσει στα “Βρε κοίτα κορίτσαρος η Εβραιοπούλα”)


(το ποστ βγαίνει σεντόνι...)


Η Dana International λοιπόν κοινό μου ξαναπάει γιουροβίζιον… 13 χρόνια μετά τη μεγάλη της επιτυχία στο Birmingham επιστρέφει να αντιμετωπίσει το Λούκα Γιώρκα (ασχολίαστο). Εκεί που εγώ έπαθα τη λαλάκα κοινό μου ήταν στο βίδεοκλίπ του άσματος...


(τσίμπα βιντεοτεμάχιον)



Έχουμε και λέμε:

-Φίδι τουαλέτα με μαλλί Φάρα Φόσετ στο πιο μακρύ

-Περτικαλί φόρεμα απλό (που πας λαϊκή), με λαχανί καλσόν και ακροβατικό πάνω στις βαλίτσες

-Γκρι του πάγου τουαλέτα ανεμιστερή, μπαλόνια γύρω τριγύρω λες και πας σε βάφτιση και πιτσούνια ψεύτικα έμπροσθεν (έχει φιλειρηνικό χαρακτήρα το κατάλαβα «μέικ λαβ νοτ γουόρ» τύπου)

-Κόκκινο φόρεμα αλά κοκκινοσκουφίτσα με ασορτί ακουστικά και κερασάκια πανολούθε του σκηνικού και «κάνε κώτσο τα μαλιά σου να φανεί η αρχοντιά σου»...

-Μαύρη τουαλέτα μέσα στα λιλιά σαφέστατα πιο φαμ φατάλ η Dana με μαλί κοντό που παραπέμπει σε ξυνομούρα Μπέκαμ. Σκηνικό μινιμάλ με πολυθρόνα με φούσκες

-Ροζ τουαλέτα ανεμιστερή + καούκα-φιόγκος-καπέλο στο κεφάλι, ΚΑΙ κρεμασμένη από σκάλα ακάλυπτου τύπου «η τέχνη μου με συνεπήρε». Επίσης εκτός από την τέχνη την πήρε κι ο αέρας και κάπου έχει σκαλώσει ανεπιστρεπτεί το φόρεμα το ανεμιστερό...



Κι ερωτώ εγώ η φαν καλή μου. Τόσες τουαλέτες... Τόσα λιλιά... Τόσες εγχειρήσεις... ΑΥΤΗ ΤΗ ΡΗΜΑΔΑ ΤΗ ΜΥΤΗ ΤΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΑΣ;! Φόρο τιμής στο έθνος;! Ήμαρτον χαρά μου...

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Ρακούν σε κατ' οίκον περιορισμό...

Ο καλός γιατρούλης απεφάνθη ότι πρέπει να απομακρυνθώ από το χώρο εργασίας μου γιατί είμαι για τους συναδέλφους ό,τι ήταν τα ποντίκια την περίοδο της μαύρης πανώλης... Επίσης απεφάνθη ότι θα κρατήσει 1 μήνα το νταβαντούρι...


Ως εκ τούτου εκτός του ότι βαριέμαι, επίσης βαριέμαι και Β Α Ρ Γ Ι Ε Μ Α Ι (με γάμμα όπως το έγραψα).


Έχω βάψει τα νύχια μου 3-4 φορές από χτες κι έχω καταλήξει σ' ένα φοβερό βεραμάν του Κορρέ το οποίο όλοι με ρωτάνε αν το ποτίζω καθηµερινά και διατηρεί αυτή τη ζωντάνια (για τους άντρες αναγνώστες να επισημάνω ότι το βεραμάν είναι το "τσαγαλί". Αν πάλι δεν καταλάβατε είναι αυτό). Επίσης δοκιμάζω συνταγές (το ριζότο με blue cheese άφταστο...)


Σε επίπεδο κοινωνικοποίησης τώρα, αφ' ενός κυκλοφορώ μ' ένα μπουκάλι αντισηπτικό τζελ και είτε καθαρίζω τα χέρια μου είτε πασαλείβω τους συνομιλητές... Αφ' ετέρου τρομάζω τους περαστικούς (συνήθως επίτηδες). Βασικά απλά ρωτάω την ώρα και μέχρι να τσεκάρουν το ρολόι τους έχω βγάλει το γυαλί ηλίου και τους κοιτάω με τα bloodshot eyes μου ευγενική χορηγία του φούστη που με κόλλησε την παλιοαρρώστια. Υποθέτω κοινό μου ότι αντιλαμβάνεσαι πόσο μίζερη είμαι που διασκεδάζω με τέτοιες χαζομάρες...


Επίσης κάθομαι και μιλάω με τις ώρες μέσω ίντερνετ πράγμα το οποίο αν και με κουράζει λίγο οφθαλμολογικώς, μου κοστίζει λιγότερο σε αντισηπτικό...


Παρακαλώ αν κάποιος από τους αναγνώστες έχει καμιά ιδέα πώς μπορώ να διαθέσω το χρόνο μου να μου αποστείλει e mail στη διεύθυνση που αναγράφεται στην δεξιά στήλη. Απαραίτητη προϋπόθεση να μην απαιτείται 100% όραση και να έχω ένα χέρι ελεύθερο (για το μπουκαλάκι με το αντισηπτικό, μη τα ξαναλέμε). Τυχόν εξυπνάδες θα αγνοηθούν επιδεικτικά...

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Ποστ «Το ποστ σε μάρανε»

Οκ το ξέρω ότι υποσχέθηκα αν πάω τριήμερο εκεί που ήθελα να μη γκρινιάξω σε ποστ για καιρό. Ε δεν γκρίνιαξα. Απλά δεν έκανα ποστ ("πονηρό ρακούν!!!" αναφωνεί το κοινό)

So… Το τριήμερο πήγα εκεί που ήθελα. Πέρασα την καγκελόπορτα του σπιτιού φτάνοντας και την ξαναπέρασα φεύγοντας. Ούτε εκκλησία δεν πήγα. Κατάλαβα ότι πήγε 12 από το τηλ. της μαμάς ρακούν. Στο μαύρο τεφτέρι μου αναγράφονται πλέον πέραν των αψυχολόγητων κειμένων μου και 3-4 λίστες για σούπερ μάρκετ καθώς και διάφορα balance sheets (άτσα το λογιστικό).


Επιστρέφοντας με είχε πιάσει μια ανησυχία. You see κοινό μου τη ρακούν φάμιλυ τη δέρνει η κατάρα των θρησκευτικών γιορτών (βλέπε πρωτοχρονιάτικο ποστ). Άμα δεν κάνουμε πέρασμα από νοσοκομείο κάνουμε σίγουρα από νεκροταφείο (όσα ξύλα και να χτυπήσεις κοινό μου εμείς το έχουμε αποδεχτεί). Για του λόγου το αληθές γυρνώντας απο το τριήμερο ανακάλυψα ότι ο bro νοσηλευόταν στο 401. Ευτυχώς ήταν κάτι light.


Δυστυχώς ήταν τόσο light που για να ρεφάρει η κατάρα την επόμενη μέρα βρέθηκα εγώ πρώτη καρέκλα πίστα σ’ εφημερεύον νοσοκομείο. Τη στιγμή που σου γράφω είμαι στη μπάρα του αγαπημένου μπαρ της γειτονιάς και το μάτι μου είναι τέζα κλειστό, ενώ σκοπεύω να ξεκινήσω μελέτη της παρτιτούρας του "Σ’αγαπώ γιατί είσ’ ωραία" ώστε να έχω ρεπερτόριο πιασάρικο στο ακορντεόν...


Στα παραλειπόμενα κατά τη διάρκεια της απουσίας μου και προ της τύφλωσής μου η Αφροδίτη μου μάλλον την είδε Κομανέντσι κι άρχισε κάτι περίεργα δικά της. Ως εκ τούτου με φέρνουν γύρες περίεργοι παλιοί και νέοι (Τοξότες και Κριοί οπότε go figure) τους οποίους δεν απεμπολώ μέχρι να γιάνω τελείως και να δω τα πράγματα σφαιρικά και με τα δύο μάτια.


Αυτά. Δεν γκρίνιαξα. Γκρίνιαξα;!


Update: Την ώρα που ποστάρω το παρόν έκλεισε και το δεύτερο μάτι και πλέον βλέπω από τις χαραμάδες... Νοιώθω κάπως έτσι:



Πιθανές λεζάντες: "Πού να 'ν' ο ίσκιος σου Θεέ να 'ρθω να γονατίσω..."
"Bring it on..."
"Κόσμο ακούω και κόσμο δε βλέπω..."