Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Σκέφτομαι και γράφω

Θέμα: Πώς περάσατε τα Χριστούγεννα.

Φέτος τα Χριστούγεννα τα πέρασα μπλρδμ. Με τον άκρως επιστημονικό αυτό όρο εννοώ ότι ήταν αυτό το «συμπαθητικά» που το λες και στάζει τ’ αχείλι σου βαρεμάρα.

Ρεβεγιόν κάναμε σε φιλικό σπίτι. Είδα την εξ’ Αγγλίας κολητή και δεν τη γνώρισα. Ξέρεις πώς είναι να ξέρεις κάποιον χρόνια και να τον κοιτάς στα μάτια ενώ τον ακούς και να σκέφτεσαι «I cast you out! Unclean spirit!»… Άσχημο είναι κοινό μου... Θα μου πεις το ίδιο σκέφτεται κι ο άλλος πιθανόν για σένα αλλά πρώτον εγώ για τα δικά μου Χριστούγεννα γράφω και δεύτερον σου είπα να μη μου πηγαίνεις κόντρα.

Έφυγα τρέχοντας από το ρεβεγιόν για να πάω να πιω σαν άνθρωπος. Οκ χαζό ξενύχτι. Τέλος. Ούτε άσχημα, ούτε καλά. Απλά χαζό ξενύχτι...

Ανήμερα ξύπνησα νωρίς. Για την ακρίβεια σούρθηκα για γουρουνόπουλο με 3 ώρες ύπνο. Ο αδερφός υπέφερε σ’όλο το τραπέζι γιατί δεν μπορεί να βλέπει σφαγμένα ή/και ψημένα γουρουνόπουλα. Τον έστειλαν να φέρει τη λαμαρίνα και μόλις την είδε άρχισε να κατεβάζει καντήλια χριστουγεννιάτικα. Τώρα το θέαμα ενός δίμετρου μουσάτου ντουλαποειδούς να φρικάρει με το ψητό ακροβατεί ανάμεσα στο γελοίο και το θλιβερό... Μάλλον του έχει μείνει το τραύμα από το Babe το γουρουνάκι...

Μετά το φαΐ είπα να κοιμηθώ σα ζώο αλλά κόλλησα στο φατσοβιβλίο... Το βράδυ μαζωχτήκαμε να παίξουμε επιτραπέζια εγώ και 2 ζευγάρια γεγονός που ήταν μεν διασκεδαστικό λόγω επιτραπέζιων αλλά εγώ θα πρότεινα να μη το επαναλάβετε το σπίτι.

Χτές ήταν μια τυπική Κυριακή γεμάτη Κυριακίλα.

Σήμερα ήρθα γραφείο κι απλά παρακαλάω να μην είναι και η πρωτοχρονιά μπλρδμ...

Τελικά το χειρότερο με τις γιορτές είναι ότι μπαίνεις σε μαλακισμένο τριπάκι που ΠΡΕΠΕΙ να περάσεις γαμάτα... Το ξέρω ότι κακώς μπήκα... Γι’αυτό το γράφω...

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Ε ποτέ...

Attention please:

ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΩ ΚΕΦΙΑ

(κλείστε το στόμα αγαπητό κοινό με τον κολόκαιρο που έχει ακόμα κυκλοφορούν οι καλοκαιρινές υπέρβαρες μύγες – σταδγιάλα σα να κανω Χριστούγεννα στη Μελβούρνη νιώθω)

(επανέρχομαι στη δήλωση)

Τα καλοδιαθεσόνια του Raccoon έχουν κάνει τρελό limit up. Ορκίζομαι δεν έχω πάρει χάπια (ουτε καν τα muscoril για τη μέση). Δεν έχω κανένα απολύτως λόγο να νιώθω τόσο καλά.

Προ μισής ώρας κανόνισα το μεγάλο service του θρυλικού τουτού το οποίο λιγότερα από 500 σιγά να μη μου βγει + τη βλάβη του παραθύρου + 220 τα τέλη κυκλοφορίας.

Σε μία βδομάδα από τώρα τελειώνει η σύμβασή μου. Το μπλοκάκι που με τόσο κόπο θεώρησα προ μηνός ίσως να μη ξαναδεί μελάνι στις τιμημένες σελιδούλες του.

Ο Μ. περνάει serious κατάθλιψη και έχω φτάσει να παρακαλάω για να τον δω.

Η μόνη συζήτηση που γίνεται στο σπίτι (δεν εννοώ στο δικό μου – εκεί μόνο νιαρ απο το παιδί ακούω) είναι για την οικονομική κρίση, τα χάπια του πατέρα και το εφάπαξ (επίσης του πατέρα).

(διαβάζω και ξαναδιαβάζω το ποστ και πραγματικά απορώ που είμαι καλά)

(συνεχίζω)

Δεν έχω κανονίσει τίποτα απολύτως για Χριστούγεννα ούτε και με βλέπω να κανονίζω όπως τους κόβω όλους.

ΑΛΛΑ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΩ ΚΕΦΙΑ ΚΑΙ ΠΑΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΔΩΡΑ!!!



Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Αταξία 2


  • Γαμάτο... Θα το κάνω μπλουζάκι να το φοράω όποτε βγαίνω με τη Ντίνα: “Your knight in shinning armor turned out to be a loser in aluminum foil”
  • Γιατί άμα ο γκόμενος είναι ΘΕΟΣ (ήλιος καλοκαιρινός) εμένα δεν μ’ενδιαφέρει καθόλου; Μήπως επειδή προτιμώ χειμώνα;
  • Η μαλακία που ανεβοκατεβάζει το παράθυρο του αυτοκινήτου ξέρει κανείς από το κοινό μου πως λέγεται; Και κυρίως πόσο κοστίζει να την αντικαταστήσεις;
  • Γαμιέται η Σουηδία, τα Ικέα και τα σουηδικά κεφτεδάκια (σόρρυ γιατρέ μου nothing personal). Αφού δεν μου πάει ο πολιτισμός γιατί τα κάνω αυτά;
  • Αμα καείς στο χυλό δεν φυσάς το γιαούρτι... Κυκλοφορείς με πολύ καυτό χυλό σε νεροπίστολο... Ζητείται χυλοπίστολο.
  • Πάντως με μια βόλτα μακρινή ξεχνιέσαι... Να δες:

  • ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Αυτό το πράγμα που ένεκα Χριστούγενα και ο κακός μας Χρόνος σε θυμούνται όλες οι άδικες κατάρες/επίδοξοι/παρολίγον/αλλοκακοναμημασβρει γκόμενοι πρέπει να απαγορευτεί διά νόμου. Μωρό μου σε άντεξα το πολύ 2 κρεβάτια. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι σε θέλω για γούρι την Πρωτοχρονιά;!


Πάρε κι ένα λάλά κοινό μου!

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Χριστουγεννιάτικο βλογοπαίγνιο

Το λατρεμένο κορίτσι με τα σαδομαζό βίτσια και το στόμα οχετό προσκάλεσε σε βλογοπαίχνιδο και σιγά να μην το έχανα με τη συγγραφική ανομβρία που με δέρνει. Πάμε:


1) Τι σημαίνουν Χριστούγεννα για εσάς;
Άδεια, ξενύχτια, μεσημεριανοί καφέδες.



2) Η Άγια Νύχτα που και πως θα θέλατε να σας βρει;
Σπίτι με φίλους κι επιτραπέζια. (party animal!)



3) Που θα θέλατε να πάτε αν σας δυνόταν η δυνατότητα να στολίσετε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο??? (εκτός από το σπίτι σας)
Δεν στολίζω καν στο σπίτι μου. Ίσως να έμπαινα στον κόπο για κανένα παιδάκι που δεν έχει τη δυνατότητα μόνο και μόνο επειδή θυμάμαι πόσο το λαχταρούσα εγώ μικρή



4) Που θα λέγατε τα κάλαντα;
Στη γιαγιά μου;!



5) Τι είναι αυτό που δε μπορέσατε να κάνετε κάποια Χριστούγεννα και θέλετε να κάνετε;
Να βρω ένα σοβαρό καρεδάκι για χαρτιά



6) Υπάρχει κάποιο άτομο που θα θέλατε να ζητήσετε
συγνώμη για κάτι άσχημο που κάνατε και ποιο είναι αυτό;
Όπως είπε και η “γαμάει και δέρνει”, θα ζητήσω συγνώμη από τον εαυτό μου. Έτσι για αλλαγή ρε αδερφέ!



7) Κάνετε δώρα την περίοδο των Χριστουγέννων ή και εκτός της περιόδου αυτής;
Ναι και ναι. Αν και συνήθως τα δώρα τα κάνω σε άσχετες φάσεις



8) Υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;
Ποιος ρωτάει; Εγώ που googlara κάτι βρήκα



9) Ποια είναι τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής σας και ποια τα χειρότερα ως τώρα;
Για καλύτερα δεν μου έρχεται κάτι. (παθέτικ) Λογικά τα παιδικά μου. Για χειρότερα του 2005.



10) Τι σας φέρνει στο μυαλό ο Εμπενίζερ Σκρουτζ;
Συνειρμικά μου φέρνει τον Σκρουτζ ΜακΝτακ.



11) Και τι το κοριτσάκι με τα σπίρτα;
Σοβαρά τώρα αυτό είναι παιδικό παραμύθι; Πόσα ενοχικά σύνδρομα προκαλεί σε παιδάκια πείτε μου!!!



12) Θα θέλατε να βάλετε έναν προσωπικό στόχο αυτά τα Χριστούγεννα και να τον εκπληρώσετε μέχρι του χρόνου και ποιος είναι αυτός;
Να καταφέρω για άλλη μια χρονιά να μη καταλήξω στα ψυχοτρόπα.



13) Ποιο τραγουδάκι λέτε αυτές τις μέρες;

Αυτό:





14) Γαλοπούλα ή κάτι άλλο αυτές τις μέρες;
Οτιδήποτε άλλο.



15) Τι πιστεύετε…οι ευχές των Χριστουγέννων πραγματοποιούνται;
Όχι. Κι αυτά είναι αμερικανιές. Άντε μάθαμε όλοι.



Παίξτε όσοι θέλετε. Ήμεθα βλόγι δημοκρατικό (και δεν δημοκρατούμεθα)...


Δώρο βιντεάκι εορταστικόν:


Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Shall we dance? No!

Αγαπητό κοινό όπως έχω αναφέρει κάποια στιγμή ένα από τα hobbies του raccoon είναι το tango.


Τις προάλλες λοιπόν που βρέθηκα σε ένα tangoπάρτυ και για άλλη μια φορά μάτωσα τα ποδαράκια μου, μου ήρθε ιδέα για ποστ. Και το ποστ αυτό είναι:


Είδη tanguerων που χαλάνε τη διάθεσή σου (κι ενίοτε το penticure σου):


  1. Ο λιγούρης: Συνήθως μεσήλικας και ατσούμπαλης εμφάνισης (αν και ο πλέον σεσημασμένος στο χώρο είναι 30αρης). Θα έρθει με αδιάφορο ντύσιμο – ίσως λίγο πιο casual απ'το κανονικό – ως επί το πλείστον χωρίς παρέα. Θα χορεύει μόνο με τις ωραίες γκόμενες και θα επιδιώκει κιόλας να εντοπίζει αρχάριες ή/και κοπέλες που δεν ξέρουν καθόλου να χορεύουν, τις οποίες θα επιχειρήσει να αναδείξει επιτόπου (συνήθως φέρνοντάς τις σε εξαιρετικά δύσκολη θέση). Αφού θα σε τραβολογήσει 2-3 χορούς και σου πιάσει συζήτηση για τη σχολή που πηγαίνεις (και σίγουρα είναι και φίλος του δασκάλου σου) θα σου προτείνει να κάνετε μαζί πρακτική. Οι έμπειρες χορεύτριες τον αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι.


  1. Ο καβαλιέρος gps: Συνήθως σχετικά αρχάριος και μούσκεμα στον ιδρώτα. Θα σε χορεύει και παράλληλα θα σου αναλύει τη χορογραφία που θα ακολουθήσει “Σε 5 βήματα θα σου κάνω γύρο”. Συνήθως μεταξύ των τραγουδιών θα σου κάνει ερωτήσεις όπως “Είσαι οκ με το κράτημά μου;” “Να δώσω περισότερο lead στον κορμό μήπως;” Γενικώς δεν θα σε εκνευρίσει απλά θα βαρεθείς λίγο...


  1. Ο pro: Συνήθως με πλήρες κουστουμάκι και λουστρίνι τανγκοπάπουτσο. Αν δεν σε έχει πετύχει στα τελευταία τρία tango camps δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να σε χορέψει. Βασικά αν δεν είσαι φίλη του και δεν μπορείς αποδεδειγμένα να κάνεις παπάδες δεν πρόκειται να σε χορέψει. Μοναδική εξαίρεση να είσαι μαθήτριά του.

  2. Ο καβαλιέρος Πάπας: Συνήθως με στραβωμένη μούρη και χωρίς ρυθμό. Δεν κάνει ποτέ λάθη. Απλά είναι γκαντέμης και πέφτει σε αρχάριες ντάμες που δεν ξέρουν να πάρουν τα πόδια τους και να καταλάβουν τις φιγούρες που τους δίνει. Αν χάσεις τη φιγούρα θα συνεχίσει να την επαναλαμβάνει μέχρι να την πετύχεις όπως τη θέλει. Όταν κάνεις λάθος (ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΕΣΥ ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ) κατεβάζει τα μούτρα του, σου τη λέει και σε ρωτάει αν είσαι αρχάρια και γιατί δεν του το είπες. Ένας τέτοιος χτες μου μάτωσε το πόδι και με ρώτησε ειρωνικά πόσο καιρό χορεύω. Τελικά όταν αποδείχθηκε ότι χορεύω τριπλάσιο καιρό απ' αυτόν εξαφανίστηκε...


Υπάρχουν κι άλλες κατηγορίες απλά αυτές έχω φρέσκες από χτες. Κι επίσης μπορεί κανείς να εντάσσεται σε περισσότερες από μία κατηγορίες.


Τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες...


Το αγαπημένο μου:


Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Περί λύκων...

My dear friend you have a problem when it comes to relationships. You ‘ve been a lonely wolf for way too long. You just can’t put up with bullshits like the rest of us

Μεγάλη κουβέντα. Μου την είπε ένας σοφός Αιγύπτιος νεφρολόγος ένα βράδυ πού ‘βρεχε (πού ‘βρεχε μονότονα – JoaN πολύ παρέα σε κάνω μικρή μου και θα σε κόψω). Όταν μου το είπε εκείνο το βράδυ (που η βρόχα έπεφτε ραιτ θρου – ΦΤΟΥ!) είχα νιώσει πολύ γαμάτα. Τύπου «εγώ είμαι η νέα γυναίκα σαλαλα» κι όχι μια κυράτσα που την τρέχει ο Πασαείς και ο κάθε Παναής.

Μεγαλώνοντας καταλαβαίνω ότι το πρόβλημα δεν έγκειται εκεί ακριβώς που το εντόπιζα εγώ με τη σοφία των 25 Σεπτεμβρίων μου. Αυτό που ο σοφός Αιγύπτιος νεφρολόγος εννοούσε το κατάλαβα απολύτως τώρα.

Όταν έχεις μάθει να είσαι μόνος σου, και να περνάς καλά μόνος σου, βρίσκεις ένα τρόπο να είσαι κατά το δυνατόν αυτάρκης συναισθηματικά. Οκ σου λείπουν κάποια πράγματα αλλά κοιτάς να τα καλύψεις από φίλους και περαστικούς.

Κι όταν μια ωραία πρωία (για την ακρίβεια βράδυ που δεν έβρεχε αλλά κουβάλαγα ομπρέλα) μπάζεις κάποιον στη ζωή σου αναγκάζεσαι να του βρεις κάπου χώρο να εγκατασταθεί. Κάνεις στην πάντα τιπτ γνωστούς του σαββατοκύριακου, κάνεις αίτηση με χαρτόσημο σε κολλητούς για να σου χορηγήσουν συγχωροχάρτι, και αναγκαστικά σταματάς να είσαι εντελώς αυτάρκης προκειμένου να βρει κι ο άλλος κάποια ανάγκη να καλύψει. Οκ δεν το κάνεις αμέσως το κάνεις σιγά σιγά. Κι είναι και μεγάλη παραχώρηση. Κι ενώ χαίρεσαι καπάκια είσαι και χεσμένος πάνω σου.

Enters the good doctor

Ο άλλος όμως δεν σε παίζει έτσι... Μπαίνει μέσα αράζει αλλά σου κάνει μόνο επισκέψεις κατ' οίκον. Εσένα δεν σε αφήνει ούτε μέχρι το wellcome mat να φτάσεις. Κι εκεί ο λύκος σου τα παίρνει κράνα. Σου λέει «Κάτσε ρε φίλε. Γενική καθαριότητα έκανα. Πέταξα τόση σαβούρα που μετά βίας και μετά mesulid στέκομαι». Και ρίχνει 5 φάσκελα και φεύγει.

Θα μου πεις αγαπητέ ανγνώστη «σιγά ρε κοπελιά τον τροχό ανακάλυψες; Όλος ο κόσμος έτσι είναι». Θα σου πω κατ’αρχάς να μη μου την πολυλές γιατί φορτώνω άσχημα και βρίζω σα βαρκάρης. Και θα συμπληρώσω ότι οι λύκοι κάνουν baby steps. Κανουν ένα. Περιμένουν τον άλλο. Αμα ξεκουνηθεί ο άλλος κάνουν άλλο ένα. Και πάει λέγοντας. Άρα με το παραμικρό ατόπημα, με το πιο μικρό καθυστερημένο πισογύρισμα τα παίρνεις. Και φεύγεις.

Ναι όπως κατάλαβες τα πήρα κι έφυγα. Λίγο ζεματισμένη. Αλλά έχω μείνει πολύ καιρό μόνη μου για να κάθομαι να περιμένω στο wellcome mat...


αυτό που ακούω ξανά και ξανά γράφοντας το ποστ:



Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Παλιμπαιδίζοντας...

Πάντα έλεγα ότι παλιμπαιδίζω ανησυχητικά. Δεν το έκανα πάντα. Μετά τα 25 μου ήρθε ο ντουβρουτζάς (tattoos, piercings, ντύσιμο κλπ). Πιο πριν μικρομεγάλιζα. Όχι ότι φορούσα τα ρούχα της μαμάς μου (που καμιά φορά τα φορούσα κι αυτά) αλλά δεν έκανα την επανάστασή μου. Να φανταστείς allstarάκια πρώτη φορά φέτος φόρεσα κι είμαι τόσο γκαντέμω που πήγε κι έκατσε ο κάλος ακριβώς πάνω στη ραφή και ψοφάω στον πόνο.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι τώρα ουσιαστικά παλιμπαιδίζω και στις σχέσεις (την εξής μία). Με τις προηγούμενες θες που ήταν κι οι άλλοι μαμούχαλοι, θες που λειτουργούσα με κεκτημένη ταχύτητα από την μικρομέγαλη φάση μου το σκηνικό ήταν σαν “5’ o'clock tea ”. Σε όλα τα επίπεδα. Όχι διαχυτικότητες, όχι πολλές ζουζουνιές κλπ κλπ. Κιουρία το ρακούν.

Αυτά όμως αναγνώστη μου είναι λίγο σαν τις μαγουλάδες. Άμα δεν τα περνάς μικρός τα περνάς βαριά. Και εξηγούμαι.

Βρέθηκα να λυσσάω να βγαίνω ει δυνατόν καθημερινά με τον “έτσι”. Να μη με νοιάζει που γίνομαι θέαμα. Να κάθομαστε και να φτιάχνουμε ηλίθιες λίστες με τα 20 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών 3 το ξημέρωμα (FYI η λίστα κατέληξε top twenty με τουλάχιστον 30 λαλα έκαστη και δεν είχαμε ούτε ένα κοινό). Να λέω “μωρό μου” άνθρωπο που κατά δήλωσή του την τελευταία φορά που φιλούσε γκόμενα στο Παγκράτι εγώ ήμουν 2 ετών.

Και θα με ρωτήσεις πού ακριβώς εντοπίζω το πρόβλημα. Θα σου πω ότι παλιμπαιδίζω μόνο εγώ. Ο άλλος απλά ζει το “μήνα του μέλιτος” και σταδιακά χαλαρώνει. Και βρίσκεται ο άνθρωπας σε φάση “ηρεμούμε και χαλαρώνουμε” κι εγώ είμαι σε σπίντα σα πιτσιρίκι που έχει πάθει overdose σοκολάτας.

Και εννοείται ότι το σκέφτομαι πολύ. Και το υπεραναλύω. Και η πολλή ανάλυση προκαλεί παράλυση άρα εκτώς που υπεραναλύω, υπερπαραλύω (νιώθω το έδαφος κάτ’ απ’ τα πόδια μου να χάνεται, δίπλα μου περνά ξυστά το λεωφορείιιιιιιιιιιιιιιιιοοοοοοοοοοοοο).

Κι αρχίζω και καταπιέεεεεεζομαι... “Μη πεις αυτό”. ”Μη στείλεις μήνυμα”. Και μετά έρχεται και ο αυτοχαστουκισμός (sic). “Μαζέψου μωρή... 30 χρονών γαιδάρα είσαι. Χαλάρωσε λίγο που θυμήθηκες στα γεράματα να συμπεριφερθείς σα love bear”. Και σκάνε κι οι ανασφάλιες. Βαρέθηκε. Τον ξενέρωσα. Μπλαμπλαμπλα.

Εννοείται ότι όλα αυτά τα παράλογα δεν τα δείχνω. Το παίζω μικρομέγαλη. Αλλά κάπου έπρεπε να τα πω γιατί θα σκάσω το έρμο ρακούν.

Περαστικά μου.