Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

Τα 5 τσιγάρα που δεν άναψα...

Διάβαζα καθυστερημένα (αυτή η λέξη πολύ μου πάει) αυτό. Και σκεφτόμουν ποια ήταν τα τσιγάρα της ζωής μου που ΔΕΝ άναψα. Και μου φαίνεται ότι είναι το ίδιο σημαντικά μ’ όλα εκείνα που κάπνισα και μου έκαψαν τα δάχτυλα και τα χείλη...


1) Τελευταίο μάθημα για πτυχίο. Πέντε λεπτά πριν την εξέταση περιμένοντας έξω από το γραφείο του καθηγητή. Βγάζω το τσιγάρο από το πακέτο κι ετοιμάζομαι να το ανάψω. Και με πιάνει αηδία. Τα 2 πακέτα της προηγούμενης νύχτας επαναστατούν και μου απαγορεύουν να το καπνίσω...

2) Ετοιμάζομαι να φύγω για τα ξένα. Στο αεροδρόμιο ο πατέρας μου βουρκώνει κι εγώ έχοντας κάνει check in ετοιμάζομαι να βγω έξω για τσιγάρο. Και τον βλέπω να με κοιτάει σαν κουτάβι και ξαναβάζω το τσιγάρο στο πακέτο. Γιατί σκέφτομαι ότι θα κάνω μήνες να τον ξαναδώ και δεν θέλω να χαλαλίσω μια αγκαλιά για ένα καρκινοσωληνάκι...

3) Ξημέρωμα στον παγωμένο Βορρά. Δουλεύουμε κόντρα σε κάθε ρολόι (βιολογικό και μη). Και κάνουμε fag break. Κι είμαστε καθιστοί πλάι πλάι. Πρώτο τσιγάρο, δεύτερο. Δεν μιλάμε. Εγώ απλά νιώθω καλά να κάθομαι δίπλα σου και να μη μιλάς. “Κάνουμε τρίτο;” “Μου τελείωσαν...” “Πάρε το δικό μου” “Είναι το τελευταίο σου... ” “Δεν πειράζει κάν’ το εσύ...”. Και στο δίνω. Και δεν σου παίρνω ούτε τζούρα. Όλα δικά σου... Ακόμα και το τελευταίο μου τσιγάρο στις 4 το ξημέρωμα...

4) Μήνυμα στο κινητό. “Γεννήσαμε...” Κατεβαίνω από το ταξί. Κάνω στάση. Βγάζω τσιγάρο. Κοντοστέκομαι. Θα χαιρετήσω το βατραχάκι και θα βρωμάω. Το τσιγάρο στο πακέτο το αρκούδι στο χέρι και βουρ για τ’ ασανσέρ...

5) Με φιλάς πρώτη φορά. Βγαίνω από το αμάξι, ανεβαίνω στο σπίτι, κάθομαι με σβηστά φώτα κι ένα τσιγάρο στο χέρι μου. Χαμογελάω μόνη μου. Παίρνω τηλ. τον Μ. “Με φίλησε...” “Ξεμωράθηκες τελείως...” “Είμαι με ένα τσιγάρο στο χέρι και δεν το ανάβω εδώ και μισή ώρα...” “Σε φίλησε παιδί μου ή σου έκανε λοβοτομή;!;” “Είσαι κυνικός!” “Κι εσύ χαζή! Αλλά πλάκα έχεις... Αν σε πείσει να κόψεις το τσιγάρο θα αυτοπυρποληθώ...”. Δεν το άναψα... Θα έχανα τη γεύση σου...

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Ε μα πια!!!

Όπως βλέπεις στη διπλανή στήλη αγαπητέ αναγνώστη* ένα από τα πράγματα που μισώ όσο τιπτ (μισό πολλά πράγματα btw) είναι οι κλιτικές προσφωνήσεις που υποδηλώνουν οικειότητα, γλυκύτητα κλπ... Ακόμα και από γκόμενο που λέει ο λόγος αποδεκτές γίνονται μόνο οι προσφωνήσεις «μωρό μου» και «μάτια μου». Κάθε άλλο υποκοριστικό και ιδιαζόντως τα λήγοντα εις –ούλι, -ούλα και –άκι μου προκαλούν ενστικτώδη οισοφαγική παλινδρόμηση. Ανάλογη γαστρεντερική δυσλειτουργία μου προκαλούν επίσης πάσης φύσεως κτητικοί προσδιορισμοί (επιτρέπονται μόνο σε μέλη του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος π.χ. «παιδί μου!» καθώς και σε φίλους κατά τη διαδικασία των συστάσεων π.χ. «από ‘δώ η φίλη μου raccoon»).
Τι κάνεις λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη* όταν εκεί που κάνεις ότι δουλεύεις ήσυχος ήσυχος μπροστά στο πισί σου (σικ) περνάει από δίπλα ο άκυρος του πάνω ορόφου και σου κάνει «Τι κάνεις ομορφούλι μου?!?!??!»;;;;; Δύο λάθη σε μία πρόταση; ΚΑΙ «ομορφούλι» ΚΑΙ «μου»;;; ΑΜΑ ΤΟΥΣ ΦΕΡΩ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΘΑ ΦΤΑΙΩ;;;



*-Πότε θα το πάρεις απόφαση ηλίθια ότι μόνη σου τα λες μόνη σου τα διαβάζεις;!;!
- Και τι σε νοιάζει εσένα μωρή! Κάποια στιγμή που θα γίνω διάσημη βλόγερ όλοι θα πιάνουν να διαβάζουν τα ποστ από την αρχή για ιστορικούς λόγους... Έχω όραμα εγώ!!! Σιχαμένη...

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Αυτό το πράγμα...

Πώς το λένε αυτό το πράγμα που σε πιάνει καμιά φορά στη δουλειά και το μόνο που θες να κάνεις είναι να κοιτάξεις αγριεμένα το συνάδελφο στο διπλανό γραφείο, να φορέσεις το γυαλί του ηλίου (φορ γιορ ινφορμέισον εργάζομαι σε υπόγα) και να αρχίσεις να τον πυροβολείς με το συρραπτικό κάνοντας και το σχετικό σάουντ ιφέκτ (πχίου – πχίου).

Όχι μια χαρά παιδί είναι ο συνάδελφος... Τι εννοείς; Όχι καλέ δεν είναι ο κλασσικός σπασαρχίδης ρουφιάνος... Μαζί πάτε και διακοπές... Απλά είναι ο πιο κοντινός. Κι ο μοναδικός που θα καλυφθεί πίσω από την οθόνη του και θ’ ανταποδώσει τα πυρρά... Αν είμαστε τυχεροί θα πιάσουμε αιχμάλωτο τον συνάδελφο του παραδιπλανού γραφείου.

Άστα λα βικτόρια σιέμπρε...

Τι εννοείς ότι δεν σε πιάνει αυτό το πράγμα καμιά φορά στη δουλειά;!
ΤΡΕΛΟΣ ΕΙΣΑΙ!!!