Αυτές τις μέρες έχω ένα μόνιμο κόμπο στο λαιμό... Δεν είναι κρύωμα. Δεν έχω ιδέα τι είναι. Ούτε το τσιγάρο. Και παίζει το μάτι μου συνέχεια... Κάποιον θα δω. Τι θα πει ποιον; Ξέρω ‘γω; Βασικά εγώ να κλάψω θέλω... Να πέσω μπρούμυτα στο κρεβάτι μου να κολλήσω τη μούρη στο μαξιλάρι και να πλαντάξω. Και να κλαίω μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Να ξυπνήσω με το πρόσωπο να κολλάει από τα δάκρυα, τα μάτια πρησμένα και το μέσα μου λίγο πιο ελαφρύ. Ίσως και πολύ πιο ελαφρύ. Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε.
πνίγομαι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου