Εκ μιας συζήτησης ορμώμενο...

So σκεφτόμουν αναγνώστη μου πώς γεννιούνται οι χαρακτήρες στα μυθιστορήματα. Οκ δεν εννοώ πώς γεννήθηκε η Κυρία με τις Καμέλιες, κάτι σε πιο προσιτό σκεφτόμουν.

Έχεις λόγου χάρη μιά περσόνα. Μεγαλωμένη από τη γιαγιά την Πόντια που βρέθηκε μ’ενα γιο χαμένο στον εμφύλιο, μια κόρη χωρισμένη γκασταρμπάιτερ στη Γερμανία και το στερνοπούλι της αλαφροίσκιωτο. Και μεγαλώνει τις 3 κόρες της ξενιτεμένης. Κι η μεσαία η κόρη είναι η πιο τσαχπίνα και κωλοπετσομένη.

Μια φορά έδωσε στη νομική και δεν πέρασε. Δεν ξανάδωσε. Αντ’ αυτού έπιασε δουλειά στο φαρμακείο της μικρής πόλης κι έβγαζε το χαρτζιλίκι της από τα 19. Σου λέει πήγαινε η κοκεταρία σύννεφο. Φιγουρίνι. Και γνωρίζει στα 24 της φιλόλογο εξ Αθηνών, καλή δουλειά (λίγο κοντός αλλα δεν βαριέσαι είχε ωραία μάτια), και τσουπ αρραβώνας-γάμος-γέννα μέσα σ’ εννιά μήνες.

Κι απ’τη μικρή της πόλη βρίσκεται στην Αθήνα με ένα μωρό και μια πεθερά μέγαιρα ο Θεός να σε φυλάει. Για δουλειά ούτε συζήτηση. Για την ακρίβεια όταν άρχισε να το συζητάει της κανόνισαν άλλο ένα πιτσιρίκι να’χει να πορεύεται. Πήγε κι έβγαλε ένα δίπλωμα αυτοκινήτου, και πηγαινοέφερνε τις δύο μυλόπετρες στα αγγλικά, τις ρυθμικές και τα τένις. Όσο για φιγουρίνι μη τα συζητάς... 3 φιγουρίνια μαζί. Αλλά το πείσμα πείσμα. Ότι δεν έκανε αυτή να το κάνουν οι μυλόπετρες. Πάρε 3 ξένες γλώσσες, μη τρως παχαίνεις, πάρε το πτυχίο της μέσης στο πιάνο, γιατί έχασες το απουσιολόγιο στο σχολείο, σταμάτα να τρως τα νύχια σου, αχ να ήμουν στη θέση σου με τα τσαρούχια θα είχα μπει στη Νομική.... Και δώσ’του καμάρι στις φιλενάδες μ’αυτό το υπεράνω “πέρασε 1^η στη σχολή της, αλλά αγύριστο κεφάλι... Να μη δηλώσει Νομική ενώ την έπιανε...” Και ταυτόχρονα να γηροκομάει τη μέγαιρα κι όλο το σόι του κοντού φιλολόγου πετώντας κάθε τόσο παράπονα που οδηγούσαν σε ομηρικούς καυγάδες.

Κι ο καιρός πέρασε και τις έφυγαν οι μυλόπετρες τρόπον τινά γιατί πόσο να του κανονίσεις του άλλου τη ζωή άμα είναι 5 χώρες παραπάνω ή άμα σου ρίχνει και 2 κεφάλια (παρά το κοντό το γονίδιο). Και περνάει την κλημακτήριο σαν μια παραζάλη. Και για να την ξεφορτωθούν που γκρινιάζει πλέον χωρίς οιρμό την γράφουν σε διάφορα σεμινάρια να ξεχαρμανιάζει. Και θυμάται τώρα τα 18 που έπαιρνε το τότε στην Έκθεση και κάνει το Βούλα - Βασιλική και δώσ’του “τι φαντασία στη γραφή σας κυρία Βασιλική μου” να καμαρώνει κι αυτή κι ο κοντός φιλόλογος και να σταυροκοπιούνται κι οι δυο μυλόπετρες για την έμπνευση που είχαν να τη στείλουν, κι άμα δεν τους παίρνει κανείς χαμπάρι να καμαρώνουν κι αυτοί γιατί η Βούλα τελικά δικαίως το έπαιρνε το 18 στην Έκθεση...

Και λέω κάπως έτσι θα γεννιούνται οι χαρακτήρες... Όχι σαν την Κυρία με τις Καμέλιες, οι άλλοι...