Ποστ «Το ποστ σε μάρανε»

Οκ το ξέρω ότι υποσχέθηκα αν πάω τριήμερο εκεί που ήθελα να μη γκρινιάξω σε ποστ για καιρό. Ε δεν γκρίνιαξα. Απλά δεν έκανα ποστ ("πονηρό ρακούν!!!" αναφωνεί το κοινό)

So… Το τριήμερο πήγα εκεί που ήθελα. Πέρασα την καγκελόπορτα του σπιτιού φτάνοντας και την ξαναπέρασα φεύγοντας. Ούτε εκκλησία δεν πήγα. Κατάλαβα ότι πήγε 12 από το τηλ. της μαμάς ρακούν. Στο μαύρο τεφτέρι μου αναγράφονται πλέον πέραν των αψυχολόγητων κειμένων μου και 3-4 λίστες για σούπερ μάρκετ καθώς και διάφορα balance sheets (άτσα το λογιστικό).

Επιστρέφοντας με είχε πιάσει μια ανησυχία. You see κοινό μου τη ρακούν φάμιλυ τη δέρνει η κατάρα των θρησκευτικών γιορτών (βλέπε πρωτοχρονιάτικο ποστ). Άμα δεν κάνουμε πέρασμα από νοσοκομείο κάνουμε σίγουρα από νεκροταφείο (όσα ξύλα και να χτυπήσεις κοινό μου εμείς το έχουμε αποδεχτεί). Για του λόγου το αληθές γυρνώντας απο το τριήμερο ανακάλυψα ότι ο bro νοσηλευόταν στο 401. Ευτυχώς ήταν κάτι light.

Δυστυχώς ήταν τόσο light που για να ρεφάρει η κατάρα την επόμενη μέρα βρέθηκα εγώ πρώτη καρέκλα πίστα σ’ εφημερεύον νοσοκομείο. Τη στιγμή που σου γράφω είμαι στη μπάρα του αγαπημένου μπαρ της γειτονιάς και το μάτι μου είναι τέζα κλειστό, ενώ σκοπεύω να ξεκινήσω μελέτη της παρτιτούρας του "Σ’αγαπώ γιατί είσ’ ωραία" ώστε να έχω ρεπερτόριο πιασάρικο στο ακορντεόν...

Στα παραλειπόμενα κατά τη διάρκεια της απουσίας μου και προ της τύφλωσής μου η Αφροδίτη μου μάλλον την είδε Κομανέντσι κι άρχισε κάτι περίεργα δικά της. Ως εκ τούτου με φέρνουν γύρες περίεργοι παλιοί και νέοι (Τοξότες και Κριοί οπότε go figure) τους οποίους δεν απεμπολώ μέχρι να γιάνω τελείως και να δω τα πράγματα σφαιρικά και με τα δύο μάτια.

Αυτά. Δεν γκρίνιαξα. Γκρίνιαξα;!

Update: Την ώρα που ποστάρω το παρόν έκλεισε και το δεύτερο μάτι και πλέον βλέπω από τις χαραμάδες... Νοιώθω κάπως έτσι:

Πιθανές λεζάντες: "Πού να 'ν' ο ίσκιος σου Θεέ να 'ρθω να γονατίσω..."
"Bring it on..."
"Κόσμο ακούω και κόσμο δε βλέπω..."