Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

My precious

So… here we go again…


Εχάθει μαύρο σημειωματάριο. Στην πρώτη σελίδα φέρει υπογεγραμμένη βεβαίωση ότι όποιος μου το επιστρέψει θα αποζημιωθεί με ένα ποτό στο γνωστό καταγώγιο... Όταν το συμπλήρωνα δεν σκεφτόμουν ούτε πόσο θα μου έλειπε, ούτε ότι θα μπορούσα να το χάσω.

Μετά από σκέψη καταλήγω ότι θα έπρεπε να έχω βάλλει χρηματικό ποσό για αποζημίωση. Αντικειμενικά μιλώντας αν κανείς διαβάσει αυτά που γράφω μέσα δεν θα ρισκάρει να συναντήσει δια ζώσης την ιδιοκτήτρια απλά για ένα ποτό.

Το ακόμα χειρότερο είναι η ιδέα ότι κάποιος το βρήκε. Τον φαντάζομαι να είναι στο λεωφορείο καρφωμένος στην κίνηση και να θυμάται το μαύρο σημειωματάριο που το έριξε μηχανικά στην τσάντα του. Το ψαρεύει και βγάζει το λαστιχάκι. Ανάμεσα σε λίστες για δουλειές, σχεδιαγράμματα και τηλέφωνα βρίσκει κατεβατά ολόκληρα. Άλλοτε το μελάνι είναι αχνό, άλλοτε οι λέξεις πατημένες τόσο που το χαρτί γίνεται ανάγλυφο. Το κλείνει χωρίς να το πολυκοιτάξει. Το ξανανοίγει το βράδυ που είναι αραχτός στον καναπέ με τις πιτζάμες του. Ίσως σε κάποιο διάλειμμα για διαφημίσεις. Διαβάζει πηδώντας σειρές. Χασμουριέται. Το κλείνει και κάνει ζάππινγκ μέχρι να κοιμηθεί.

My treasure is his trash…

Απλά να ξέρεις ότι έχει μέσα 3-4 ποστς που ποτέ δε θα διαβάσεις.