Προσεχώς λέμε...

«Η ζωή σου τελευταία πρέπει να είναι εντελώς χάλια» said mummy. WTF?!?!

Κοιτάω τον καθρέφτη κι έχω μια μούρη που έχει να δει make up δενθυμαμαιαποπότε. Το μαλλί τζίβα με τη ρίζα να αποδεικνύει ότι τους τελευταίους δύο μήνες άσπρισα τελείως, το φρύδι θυμίζει εθνάρχη, η έκφραση θυμίζει γαλέο σκορδαλιά. Τα σπυράκια τα ξύνω χειρότερα κι από έφηβο και το ντύσιμο ακολουθεί τη λογική «πετάω τα πάντα στον αέρα και φοράω ό,τι κάτσει πάνω πάνω».

Από άποψη καθημερινότητας κάθε μέρα ξυπνάω και πιο δύσκολα. Μάλλον φταίει που δεν μπορώ να κοιμηθώ πριν τις 3... Δουλειά μέχρι τις 9, σπίτι για φαί. Λαπιτόπι και ύπνος στις 3.

Η λόμο μαζεύει σκόνη. Η slr φωτογράφισε μόνο τον κόπρο φαντάρο πριν ένα μήνα. Τα τακούνια δεν ξέρω καν που βόσκουν. Το μόνο που έχω καταφέρει να ολοκληρώσω αυτές τις μέρες είναι η ασφάλεια του αυτοκινήτου (το οποίο btw έμεινε ανασφάλιστο ένα μήνα άρα δεν το λες κι επιτυχία). Τα σαββατοκύριακα βαριέμαι τόσο που σκέφτομαι την επόμενη Πέμπτη.

Ζω τη βδομάδα της μαρμότας τους τελευταίους 2 μήνες και το συνειδητοποίησα από το σχόλιο της μάνας μου. Το λες και πρόβλημα.

Σήμερα πάω να πάρω βαφή για τα υπέροχα μπαμπακένια μαλλιά μου... Και καμιά μάσκα...

Προσεχώς άνθρωπος...

Boy, don't you worry... you'll find yourself.