Not a particular post...

Ξεκινάς να γράψεις κάτι ανεπιτίδευτα σουρεαλιστικό όπως αυτό που διάβασες 10 λεπτά πιο πριν και έμεινες λίγο μαλάκας, όχι γιατί πιστεύεις ότι θα το κάνεις καλύτερα απ’ τον άλλο, απλά για να δεις αν μπορείς κι εσύ ρε γμτ να επικοινωνήσεις με το σκυλί που κάθεται πάνω απ’την οθόνη σου και σε χλεβάζει κάθε μέρα και που μαύρη η ώρα κι η στιγμή που έφυγε η συνάδελφος και σου το άφησε να τη θυμάσαι, λες κι είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι λείπει μια γυναίκα απ’το γραφείο, όταν βγαίνεις έξω κλαίγοντας για πρώτη φορά μετά από μια 2ετία και κανένας από τους 5 μαντράχαλους δεν το παρατηρεί, κι ο μόνος που το ξέρει είναι μέσα από καλώδια ένας Θεός ξέρει πού και συνεχίζει να σου στέλνει συμβουλές και ωραία λόγια που τα διαβάζει μόνο ο σκύλος στην οθόνη γιατί εσύ έχεις χωθεί πίσω από μια βιβλιοθήκη και καπνίζεις ρουφώντας τη μύτη σου και κάνεις φόκους στην διατριβή για την τοξιναιμία και σκέφτεσαι αυτόν που πέρασε τέσσερα χρόνια από τη ζωή του σ’ένα υπόγειο να μελετάει τα αίμματα κι εκεί που γελάς σκέφτεσαι ότι κι εσύ το ίδιο κάνεις μόνο που δεν μελετάς αίμματα αλλά τα όριά σου που τελειώνουν σε λίγο, και που βλέπεις τις μέρες σου να φεύγουν, και που μετράς τις μέρες άδειας που δεν έχεις πάρει από το 2010 γιατί δεν ξέρεις τι να τις κάνεις, κι αν τις πάρεις φοβάσαι να φύγεις μόνη σου, γιατί τελικά αυτό είναι που σε φοβίζει περισσότερο, το μόνη σου, παρ’ όλο που έχεις τσιτώσει τόσους μήνες τον εαυτό σου ότι είσαι αυτάρκης και το λες κάθε μέρα στο σκυλί στην οθόνη, ότι άντε γαμίσου είσαι ένα λούτρινο που καθαρίζει την οθόνη από τα media markt τι ξέρεις εσύ για τη ζωή μου κι από πού κι ως πού δεν μπορώ εγώ να τα καταφέρω καλύτερα γαμημένο, καλά κάνω κι αγαπάω τα γατιά τελικά που ούτως ή άλλως καλό δεν σου λένε άρα δεν σου δημιουργούν προσδοκίες, γιατί τελικά αυτές οι προσδοκίες είναι το χειρότερο και γι’αυτό δεν είμαι ακόμα αυτάρκης αλλά θα δεις παλιόσκυλο πρέπει απλά αυτό με τις προσδοκίες να κόψω, γι’αυτό σε κρατάω ακόμα στη θέση σου να είσαι εδώ να με βλέπεις και να μου καθαρίζεις την οθόνη και γιατί να ξέρεις, όπως διάβασα τις προάλλες, ο παρανοϊκός δεν έχει ποτέ απολύτως άδικο...

Zaz και άλλα...

(Ακούγοντας Zaz για 6^η φορά στο ρηπήτ) (στα πόσα ρηπήτ καίγεται το εμ πι θρι;!)

(Dans ma rue)

Τι χούι είναι αυτό με τον έλεγχο που έχω αδυνατώ να καταλάβω.... Σκάω ρε φούστη μου, τι κακό. Να ξέρω τι κάνει ο άλλος. Να τσαντίζομαι που δεν περνάει ο λόγος ή η μπογιά μου ή και αμφότερα (Μ. γλυκούλη αυτό όταν το διαβάσεις μη με κράξεις). Και να τεστάρω/τεστάρομαι συνέχεια. Γαμημένα impact, τα γράψαμε και στο παρελθόν, μη τα ξαναλέμε, αυτά θα με φάνε. Και βρίσκεσαι στα καλά του καθουμένου να ζεις σκηνικά που όταν τα αφηγήθηκα σε αγαπημένο σαλαλά του είπα «Αυτό είναι για ποστ αλλά άμα το γράψω δεν θα με πιστέψει κανείς... Θα νομίζουν ότι γράφω δρακιές...» Θα μου πεις «Σε νοιάζει;». Θα σου πω «Καλά όχι αλλά άσ’το...»

(Je veux)

Πάντως κοινό μου αν σας πει γυναίκα ότι δεν την πορώνει να κάνει την αντίζηλο να σκάσει να μη το χάψετε... Αρχίζω να πιστεύω ότι ο μόνος λόγος για την εκάστοτε απιστία είναι η γκόμενα του άλλου κι όχι το τρόπαιο. Δεν πα να ‘ναι αδικιορισμένη (άτσα ντοπιολαλιά το ρακούν)... Δεν πα να κλέβεις παγκάρι εκκλησίας... Πρόκειται για τρομακτικό μπουστ...

(σ’αυτό το σημείο να ενημερώσω ότι κανείς δεσμευμένος άνδρας δεν εκλάπει στα πλαίσια του πειράματος).

(Ni Oui Ni Non)

Κυριακή ξύπνησα 4 ώρες πριν τη Δευτέρα... Ματημπαναγία σου λέω... Κι όχι τιπτ άλλο άνετα κοιμόμουν κι άλλο αλλά είπα να σηκωθώ μη τυχόν ξυπνήσω οριστικά στις 4 και καταλήξω να βλέπω telemarketing ή ακόμα χειρότερα να κάνω φασίνα στο σπίτι μέχρι να πάω δουλειά.

(Τέλος η αλλοδαπή)

Δεν με έχει ακουμπήσει άλλη φωνή τόσο όσο του Παπάζογλου. Είχα μάθει σχετικά πρόσφατα ότι δεν είναι καλά κι ότι ταλαιπωρείται οπότε το νέο δεν μου ήρθε ξαφνικό. Χτες στο live δεν τόλμησαν να παίξουν τραγούδι του. Καλά έκαναν. Μερικές φορές η αναπαραγωγή είναι προσβολή.

Πάντως όποτε θα ακούω τις «Στιγμές» θα κολλάω για λίγο... Μη με ενοχλείτε...

Ποστ ξεσκόνισμα

Μισό κοινό μου να ανοίξω κανένα παράθυρο εδώ μέσα γιατί μας έφαγε η κλεισούρα...

(ανοίγει παράθυρα)

So… (φωνή Σόμπολου) Εικόνα πλήρους εγκατάλειψης παρουσιάζει το τελευταίο διάστημα το παρόν ιστολόγιο. Οι αρχές κάνουν λόγο για φόρτο εργασίας των υπευθύνων ενώ ανώνυμες πηγές μας πληροφορούν ότι η γράφουσα έχει παραφρονήσει γενικώς (κοινό: «Κάτι μας είπες τώρα...»)

(ευχαριστώ Πάνο φύγε τώρα να κανονίσεις την επόμενη απεργία)

Κάπου διάβαζα πρόσφατα (και ειλικρινά δεν θυμάμαι πού) ότι μετά από 2 βαριά/ψυχοπλακωτικά/όχι άλλη μίρλα ποστ καλό είναι ο βλόγερ να ποστάρει κάτι πιο ανάλαφρο βρε αδερφέ... Θα μου πεις μόνο στα ποστ;! Εδώ κοτζάμ υπερπαραγωγή του Mega και καπάκια στους λεπρούς σου πετάει κι ένα σοφτ πορνό ν’ανοίξει το μάτι.

Εγώ σοφτ πορνό δυστυχώς δεν δύναμαι (παρακαλώ δεν θα ‘θελα είμαι κόρη συνταξιούχου Φιλολόγου).

Αντ’αυτού έχω να καταθέσω:

Επίσκεψη σε νοσοκομείο με το κινητό (για το θέμα με κωδική ονομασία «Λάζαρος»).

α) Αφού έχουμε αράξει έξω από το ιατρείο, χαζεύουμε τους γιατρούς που περνάνε και σχολιάζουμε τις ειδικότητες. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι μόνο οι χειρούργοι έχουν κάτι να πουν ως γκόμενοι... Οι δε καρδιολόγοι είναι επιειεκώς για τα σκραπιά που θα έλεγε ο προαναφερθής πατήρ Φιλόλογος (συνταξιούχος).

β) Αφού ο καρδιολόγος (βλ. α) πήρε το κινητό προς εξέταση βγαίνει έξω με κοιτάει και με ρωτάει τι περιμένω. Προφανώς σοκαρίστηκε με το μέσο όρο ηλικίας των ασθενών εκείνη την ημέρα (βοήθησε και το ότι φορούσα το γυαλί ηλίου μέσα στα μπουντρούμια "κοπελιά το οφθαλμολογικό δεν είναι εδώ" τύπου). Η απάντηση «Αυτή που ζουλάτε μέσα» απλά ήταν το κερασάκι στην τούρτα...

γ) Το όνομα «Ελπίς» για νοσοκομείο (και δει το συγκεκριμένο) το θεωρώ σκέτο ευφημισμό...

Πήρα έξυπνο κινητό.

Έξυπνο my ass που θα έλεγαν κι οι Αμερικλάνοι... Τα sms τα στέλνω 2πλα και 3πλα γιατί πατάω ένα μαλακισμένο κουμπάκι και φεύγουν φρρρρτ... Από την άλλη έγινα κι εγώ απ’αυτούς που στα καλά καθούμενα αρχίζουν τα tweets (πλήρης αλλοτρίωση).

Βatmaaaan!!!

Ξαναπήγα... Αν δεν το είχες πάρει πρέφα να σου πω ότι είχε κλείσει... Επίσης πρώτη φορά πήγα για φαί απέναντι στον κυριούλη ο οποίος παρεπιπτόντως ευγενέστατος μας κέρασε και μπύρα (λες κι είχαμε πιει λίγο). Ο πατσάς είπαν οι ειδήμονες ήταν εξαιρετικός (μη με ρωτάς εγώ καρμπονάρα έφαγα).

Πάσχα

Δεν λέω μη το γκαντεμιάσω αλλά αν μου κάτσει δεν θα κάνω μίρλα-ποστ για κάνα μήνα (Δεσμεύομαι).

Αυτάααααα!!!

Και αυτό:

Παράτα μας...

Βγάλε το ψωμί σου, ζήσε τη ζωή σου
παίξε με τα νεύρα μου.

(ξέρεις εσύ... αυτά τα κορδελάκια...)

Βρες τα ένστικτα σου , μέτρα τον παρά σου
και παράτα μας..

(Για τα ένστικτά σου που δε τα βρήκες σε λυπάμαι. Για τα χρήματα που χαλάς για να ρεφάρεις τα χαμένα σου ένστικτα όχι...)

Γίνε πάλι πάγος , δε θα γίνω μάγος
για να βρω τι σκέφτεσαι..

(Έτσι κι αλλιώς δεν το κατάφερα ποτέ.)

Πες μια ειρωνεία, βρες την ευτυχία
στη δικιά μου απόρριψη..

(Τις ειρωνίες θα τις κρατήσω μάλλον για τον εαυτό μου.)

Έλεγες ο πόθος είναι πάντα νόθος
και περνάει γρήγορα.

(Κι ο σεβασμός το ίδιο... Παραδόξως...)

Και το ιδανικό σου ήταν το δικό σου
συνεχώς να γίνεται

(Και το κατάφερνες πάντα τόσο καλλιτεχνικά που γι’αυτό ακόμα σε θαυμάζω.)

ήσουν τρομαγμένη και επικεντρωμένη
στο να επιβάλλεσαι

(Αυτό το λάθος ήταν δικό μου...)

Πάντοτε στη πρίζα , έκαψες τη ρίζα
που μαζί σου δένομαι.

(Και κάτι μου λέει ότι σύντομα θα δεις τους δικούς μου τίτλους τέλους...)

Θα σε ξεχάσω όσο πιο γρήγορα μπορώ
με όση φλόγα είχα ανάψει για να σ' αγαπήσω.
Θα σε ξεχάσω όσο πιο γρήγορα μπορώ
με όση φλόγα είχα ανάψει για να σ' αγαπήσω.

Η αγάπη είναι η μόνη λέξη που δεν μου κολλάει στο τραγούδι. Και θα σε ξεχάσω όταν μου φύγει ο θυμός.

Αυτό θα σου το τραγουδήσω πάντως πριν σε χαιρετήσω...

(το παρόν εγράφει στο προαναφερθέν τεφτέρι... να που ανεβάζω και ποστ αρρωστάκια...)

My notebook

Κυκλοφορώ μ' ένα μαύρο σημειωματάριο. Εκεί που κάθομαι το βγάζω από την τσάντα κι αρχίζω και γράφω. Τώρα να σου πω ότι δεν με κοιτάνε περίεργα ψέμματα θα σου πω... Σαν εξωγήινος τους φαίνομαι.

Συνήθως ξεκινάω να γράψω από ανασφάλεια. Όταν είμαι μόνη μου, όταν είμαι θυμωμένη, όταν έχω ουρλιαχτά στο κεφάλι μου και δεν θέλω κάπου να τα πω για να μη με στείλουν ντουγρού στην Κασταλία.

Αυτά που γράφω είναι βίαια. Δεν έχουν σημεία στίξης. Οι καταλήξεις είναι ανορθόγραφες, Τα κεφαλαία μπλέκονται με τα μικρά χωρίς λόγο. Ο ειρμός συνήθως χάνεται και τα κείμενα μένουν στο μαύρο σημειωματάριο...

Κυκλοφορώ μ' ένα μαύρο σημειωματάριο. Εκεί που κάθομαι το βγάζω από την τσάντα κι αρχίζω και γράφω. Αν κανείς διαβάσει αυτά που γράφω θα τρομάξει. Εγώ τουλάχιστον δεν τα διαβάζω ποτέ...