Περί λύκων...

“My dear friend you have a problem when it comes to relationships. You ‘ve been a lonely wolf for way too long. You just can’t put up with bullshits like the rest of us”

Μεγάλη κουβέντα. Μου την είπε ένας σοφός Αιγύπτιος νεφρολόγος ένα βράδυ πού ‘βρεχε (πού ‘βρεχε μονότονα – JoaN πολύ παρέα σε κάνω μικρή μου και θα σε κόψω). Όταν μου το είπε εκείνο το βράδυ (που η βρόχα έπεφτε ραιτ θρου – ΦΤΟΥ!) είχα νιώσει πολύ γαμάτα. Τύπου «εγώ είμαι η νέα γυναίκα σαλαλα» κι όχι μια κυράτσα που την τρέχει ο Πασαείς και ο κάθε Παναής.

Μεγαλώνοντας καταλαβαίνω ότι το πρόβλημα δεν έγκειται εκεί ακριβώς που το εντόπιζα εγώ με τη σοφία των 25 Σεπτεμβρίων μου. Αυτό που ο σοφός Αιγύπτιος νεφρολόγος εννοούσε το κατάλαβα απολύτως τώρα.

Όταν έχεις μάθει να είσαι μόνος σου, και να περνάς καλά μόνος σου, βρίσκεις ένα τρόπο να είσαι κατά το δυνατόν αυτάρκης συναισθηματικά. Οκ σου λείπουν κάποια πράγματα αλλά κοιτάς να τα καλύψεις από φίλους και περαστικούς.

Κι όταν μια ωραία πρωία (για την ακρίβεια βράδυ που δεν έβρεχε αλλά κουβάλαγα ομπρέλα) μπάζεις κάποιον στη ζωή σου αναγκάζεσαι να του βρεις κάπου χώρο να εγκατασταθεί. Κάνεις στην πάντα τιπτ γνωστούς του σαββατοκύριακου, κάνεις αίτηση με χαρτόσημο σε κολλητούς για να σου χορηγήσουν συγχωροχάρτι, και αναγκαστικά σταματάς να είσαι εντελώς αυτάρκης προκειμένου να βρει κι ο άλλος κάποια ανάγκη να καλύψει. Οκ δεν το κάνεις αμέσως το κάνεις σιγά σιγά. Κι είναι και μεγάλη παραχώρηση. Κι ενώ χαίρεσαι καπάκια είσαι και χεσμένος πάνω σου.

Enters the good doctor

Ο άλλος όμως δεν σε παίζει έτσι... Μπαίνει μέσα αράζει αλλά σου κάνει μόνο επισκέψεις κατ' οίκον. Εσένα δεν σε αφήνει ούτε μέχρι το wellcome mat να φτάσεις. Κι εκεί ο λύκος σου τα παίρνει κράνα. Σου λέει «Κάτσε ρε φίλε. Γενική καθαριότητα έκανα. Πέταξα τόση σαβούρα που μετά βίας και μετά mesulid στέκομαι». Και ρίχνει 5 φάσκελα και φεύγει.

Θα μου πεις αγαπητέ ανγνώστη «σιγά ρε κοπελιά τον τροχό ανακάλυψες; Όλος ο κόσμος έτσι είναι». Θα σου πω κατ’αρχάς να μη μου την πολυλές γιατί φορτώνω άσχημα και βρίζω σα βαρκάρης. Και θα συμπληρώσω ότι οι λύκοι κάνουν baby steps. Κανουν ένα. Περιμένουν τον άλλο. Αμα ξεκουνηθεί ο άλλος κάνουν άλλο ένα. Και πάει λέγοντας. Άρα με το παραμικρό ατόπημα, με το πιο μικρό καθυστερημένο πισογύρισμα τα παίρνεις. Και φεύγεις.

Ναι όπως κατάλαβες τα πήρα κι έφυγα. Λίγο ζεματισμένη. Αλλά έχω μείνει πολύ καιρό μόνη μου για να κάθομαι να περιμένω στο wellcome mat...

αυτό που ακούω ξανά και ξανά γράφοντας το ποστ: