Παράτα μας...

Βγάλε το ψωμί σου, ζήσε τη ζωή σου
παίξε με τα νεύρα μου.

(ξέρεις εσύ... αυτά τα κορδελάκια...)

Βρες τα ένστικτα σου , μέτρα τον παρά σου
και παράτα μας..

(Για τα ένστικτά σου που δε τα βρήκες σε λυπάμαι. Για τα χρήματα που χαλάς για να ρεφάρεις τα χαμένα σου ένστικτα όχι...)

Γίνε πάλι πάγος , δε θα γίνω μάγος
για να βρω τι σκέφτεσαι..

(Έτσι κι αλλιώς δεν το κατάφερα ποτέ.)

Πες μια ειρωνεία, βρες την ευτυχία
στη δικιά μου απόρριψη..

(Τις ειρωνίες θα τις κρατήσω μάλλον για τον εαυτό μου.)

Έλεγες ο πόθος είναι πάντα νόθος
και περνάει γρήγορα.

(Κι ο σεβασμός το ίδιο... Παραδόξως...)

Και το ιδανικό σου ήταν το δικό σου
συνεχώς να γίνεται

(Και το κατάφερνες πάντα τόσο καλλιτεχνικά που γι’αυτό ακόμα σε θαυμάζω.)

ήσουν τρομαγμένη και επικεντρωμένη
στο να επιβάλλεσαι

(Αυτό το λάθος ήταν δικό μου...)

Πάντοτε στη πρίζα , έκαψες τη ρίζα
που μαζί σου δένομαι.

(Και κάτι μου λέει ότι σύντομα θα δεις τους δικούς μου τίτλους τέλους...)

Θα σε ξεχάσω όσο πιο γρήγορα μπορώ
με όση φλόγα είχα ανάψει για να σ' αγαπήσω.
Θα σε ξεχάσω όσο πιο γρήγορα μπορώ
με όση φλόγα είχα ανάψει για να σ' αγαπήσω.

Η αγάπη είναι η μόνη λέξη που δεν μου κολλάει στο τραγούδι. Και θα σε ξεχάσω όταν μου φύγει ο θυμός.

Αυτό θα σου το τραγουδήσω πάντως πριν σε χαιρετήσω...

(το παρόν εγράφει στο προαναφερθέν τεφτέρι... να που ανεβάζω και ποστ αρρωστάκια...)