Πώς πέρασα την Κυριακή...

Οκ μεγαλώνουμε, σοβαρευόμαστε (ποιος; έλα μου;) αλλάζουν οι υποχρεώσεις κλπ κλπ. Πού το πάω; Στην Αρτέμιδα το πάω για βάπτιση (μη χαιρετήσω που έγινε Αρτέμιδα η Λούτσα...). Φίλη από το πανεπιστήμιο βάπτιζε το μωρό της και το ρακούν εκλήθει να παραστεί στο πλατσούρισμα του βρέφους. Φυσικά μόνιμος συνοδός σε τέτοιου είδους θεάματα είναι η κολλητή από το πανεπιστήμιο (κωδική ονομασία «Κινητό»).

-Σ’ αυτό το σημείο να ενημερώσω ότι από την παρέα εκείνη, η μία χάθηκε τελείως γιατί βρήκε γκόμενο, οι δύο κάναν από ένα παιδί και μια λοβοτομή (συναντιόμαστε μόνο σε μυστήρια) και η τέταρτη απλά παντρεύτηκε (τώρα αναμένει διάδοχο προς μεγάλη απορία όλων για το αν τελικά τα παιδιά έχουν ένστικτο αυτοσυντήρησης, και από πόσο νωρίς αυτό εκδηλώνεται)(κλείνει η υπερπαρένθεση)-

Φορτώνω το κινητό στο υπερόχημα κι αρχίζουμε το ταξίδι προς τη μαγευτική Λούτσα... Στη διαδρομή, αφού έχω τάξει τα καλύτερα στο υπερόχημα για να περάσει τους κατσικόδρομους που ανεβαίναμε, έχουμε σχολιάσει τα πάντα όλα (κορυφαία ατάκα Κινητού: «Καλέ τι ερημιές είναι αυτές... Θα ‘χει πέσει πολύ σεξάκι εδώ πάνω»)

Φτάνουμε στο ξωκλήσι («Αααα... Τι ωραία θέα...»). Χαιρετάμε τους γονείς και ακούω το πρώτο «Στα δικά σου»... Απάντηση: «Ευχαριστώ είμαι ήδη βαπτισμένη». (Χαμόγελο του στυλ «δεν βάζει αυτή μυαλό, άντε μετά να τακτοποιηθεί»). Ακολουθεί το μυστήριο όπου όλοι σχολιάζουμε πόσο καλόβολο είναι το μωρό, πόσο τσόλι η πεθερά της φίλης, πόση ζέστη κάνει, λες να μου κλείσαν το αυτοκίνητο πως θα ξεπαρκάρω κλπ)

Τέλος μυστηρίου, χαιρετούρα. Ο ευτυχής πατέρας ξαναχτυπά. «Κουνάβι εγώ θα το ξαναπώ... Και στα δικά σου!!!». Παύση. Αρχίζω να βράζω... Σκάω χαμόγελο, κοιτάω τους ευτυχείς με το bebe που σπάραζε στο κλάμμα και πετάω: «Του λέω του Κινητού να βάλουμε μπρος αλλά φοβάται μη χαλάσει το σώμα της...» Γονείς, παπούδες σκάνε στραβωμένο χαμόγελο με το ένα μάτι στην κάμερα («τώρα αυτό το πήρε; να του πω να το κόψει στο μονταζ»), το Κινητό έχει κατουρηθεί στα γέλια, εγώ προχορώ αγέροχη προς τις μπουμπουνιέρες.

Ακολούθησε τραπέζι με καμιά εικοσαριά παιδάκια που ούρλιαζαν (το κινητό λέει ότι ήταν 5 αλλά δεν την πιστεύω). Εγώ δεν μπορούσα να καπνίσω γιατί παντού ήταν μαμάδες και με αγριοκοίταζαν, το Κινητό το καταφάγαν τα κουνούπια. Μια ομορφιά. Μόλις ρημαδοφάγαμε, εξαφανιστήκαμε... Εννοείται οτι κανείς δεν μας ξαναευχήθηκε «και στα δικά μας»... Πήγαμε ντουγρού σε αγαπημένο οινοπνευματοπωλείο όπου μετά το δεύτερο ουισκάκι το ρακούν ξαναβρήκε το χρώμα του...

Ερώτηση: Γιατί η απόκτηση τέκνου θεωρείται ότι προσδίδει high value; Θεωρητικά μπορεί ο οποιοσδήποτε να το κάνει και για την ακρίβεια να γεννοβολά 1 και 1/3 παιδί το χρόνο. Γιατί μου εύχονται σύζυγο και παιδί και δεν μου εύχονται να είμαι απλά ευτυχισμένη; (Τι απορίες είναι αυτές; Αργεί ευτυχώς το επόμενο μυστήριο...)