Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Το ρίξαμε έξω...

Χτες ο father ήθελε να πάμε οικογενειακώς για φαγητό. Είναι λίγο drama queen. Τον έβλεπες κι ήταν σαν να ζει το μυστικό του δείπνο... Χωρίς τον Ιούδα (εκτός κι αν τα γκαρσόνια δεν ήταν αυτό που φαίνονταν). Ακολουθούν στιγμιότυπα από το event:


  • Η μάνα κι ο αδερφός τσακώνονται επ’ αφορμής της στράτευσης. Η μάνα ούσα εθελόντρια ερυθροσταυρίτισσα μας ενημερώνει ότι αν γίνει πόλεμος έχει δηλώσει πρώτη γραμμή. Ατάκα αδερφού ρακούν: Ακόμα κι εκεί θα με κυνηγάς;!;!”

  • Συζήτηση άπασας της οικογένειας για το θέμα της τρομοκρατίας σε σχέση με το ντοκυμαντέρ του Κούλογλου με τον οικονομικό δολοφόνο (ναι είμαστε τόσο πχιοτική οικογένεια. Και πού να μας δεις στα κλαρίνα...). Εκεί που έχουμε καταλήξει όλοι για τις νέες μορφές τρομοκρατίας ο αδερφός ρακούν ξαναχτυπά: “Καλά λέτε μλκιες... Χάκερς κλπ... Όταν μας υποδουλώσουν οι μηχανές τότε θα δείτε!!!”. Ο πατέρας και η μάνα κοιτάχτηκαν, τον κοίταξαν κι αναστέναξαν.

  • Η συζήτηση μετά τα cyborg γυρνά στο θέμα της κοπέλας του αδερφού. Ο father της δίνει ψήφο εμπιστοσύνης: “Πολύ καλό κοριτσάκι. Και φαίνεται νορμάλ... Πολύ νορμάλ...” Παύση. Συμπληρώνω εγώ: “Τόσο νορμάλ που δεν καταλαβαίνεις γιατί είναι με το γιο σου”. Παύση και χαμόγελο μπαμπά. Συμπληρώνει ο αδερφός: “Ούτε εγώ καταλαβαίνω πάντως, μην αγχώνεστε...” Χαμόγελο μπαμπά (=τουλάχιστον έχει συναίσθηση της κατάστασής του). Έκρηξη μάνας: “Καλέ δεν ντρέπεστε λίγο τι λέτε;! Σιγά που θα βρεί καλύτερο... 2 μέτρα παλικάρι και πολύ της πέφτει”. Αθάνατη Ελληνίδα μάνα...

  • Συζήτηση περί γκόμενας part 2. Ο πατέρας συνεχίζει τα περί ψήφου εμπιστοσύνης. “Μια χαρά κοριτσάκι. Συζητήσαμε θαυμάσια!”. Παρεμβαίνει αδερφός: “Τι συζητούσατε; Εσύ μιλούσες κι αυτή έλεγε ναι...” Πατέρας: “Ε αυτό λέω... Συνεννοηθήκαμε θαυμάσια...”

  • Ατάκα πατέρα σε μένα σιγά: “Κι εσύ να μας φέρεις το φίλο σου να τον γνωρίσουμε...”. Επ’ αφορμής της επέμβασης βρήκε ευκαιρία να διατυπώσει παράλογες απαιτήσεις. Και τσίμπησε μεν ο μικρός και παρέβει τον άγραφο νόμο “γκόμενοι/γκόμενες ούτε τηλ. στο σταθερό δεν παίρνουν” και πήρε θάρρος ο μπαμπούλης... Καλάααα...

Στα ενδιάμεσα όλων αυτών ξεκοιλιαστήκαμε στο φαΐ, τσακωθήκαμε αναμεταξύ μας, το παίξαμε “έλα δεν τρέχει μία, πετάει η ομάδα λέμε”, γελάσαμε πολύ κλπ.


Τους πήγα σπίτι πήγα στο τσίου και είπαμε για ικάριαμ... Και για μπαμπά. Και για μια κουφάλα δέντρου που διάβαζε το τσίου στο Λύκειο στη λογοτεχνία και που λέει έχωνες το κεφάλι σου κι έλεγες τα μυστικά σου ή ό,τι τεσπά είχες μέσα σου κι ήθελες να βγάλεις. Το τσίου με είπε κουφάλα (με την καλή έννοια ελπίζω)...


Αυτά.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Αθάνατη Ελληνίδα Μάνα rulez ;P